ตั้งเเต่ที่เรียนมาเราเป็นคนที่จิตตกท้อเเท้มาตลอดดูถูกตัวเองกดดันตัวเองเราเป็นอยากจะฉลาด อยากจะอัจฉริยะน่ะ เเต่ทุกวันนี้คือหัวไม่ไปจริง เราอ่านหนังสือเรียนในทุกๆวันเเทบทั้งวัน เกมไม่ได้เล่น เรียนออนไลน์ย้อนหลังซ้ำหลายๆรอบจดทบทวนซ้ำเเล้วซ้ำเหล่าจนเรารู้สึกว่า ด้านเรียนคงไม่ใช่ทางจริงพยายามเท่าก็เหมือนความรู้ไม่ได้หัวเลยที่เราผ่านยันมหาลัยปี2 เพราะพี่ช่วยในทุกๆเรื่อง เรารู้ตัวตั้งเเต่ม.1เเล้วเราติด0หลายวิชาล่ะคิดมาตั้งเเต่นั้นว่าเราควรจะเรียนต่อ เเต่พี่ก็ช่วยมาตลอดจนจบม.3 เราก็ได้ย้ายไปเรียนปวช. หลายอย่างค่อนข้างดีเเต่สังคมการทำงานมันห่วยเเละเละมากก็เลยมากเรียนต่อทางโรงเรียนนั้นพอจบเลยมาเรียนมอกรุงเทพ เพราะคิดว่าจะง่ายเเต่ไม่เลยมันยากมากสำหรับเรา  เราเหมือนเป็นตัวถ้วงในกลุ่มไม่ใช่ว่าเราไม่มีน่าที่น่ะ เรามีน่าที่รับผิดชอบมากกว่าคนอื่นเป็นหัวหน้ากลุ่มเเต่นั้นไม่ใช่ความสามารถของเราเลย พี่ช่วยทำล้วนๆ หลายคนอาจมองว่าเราเก่ง เเต่เราอยากจะบอกเพื่อนว่าพี่ช่วยทำทั้งนั้น พี่เราเป็นคนขยันชอบช่วยคนอื่นไปทั่วเเม้ว่าจะไม่ใช่งานตัวเองก็ตาม เอาตามตรงเราสงสารพี่เราน่ะงานโครตเยอะเลยจะต้องมานั่งทำงานให้เราไม่ได้หลับ ไม่ได้นอนเพราะตอนนี้พี่ก็ช่วยเเทบทุกวิชา อังกฤษ บัญชี งานวิจัย ปล.พี่เราเรียนสถาปนิกงานเยอะมาก ส่วนเราเรียนการสร้างเจ้าของธุรกิจ ถามว่าพี่เราทำเป็นได้ไง พี่เราก็เรียนจากวิดิโอที่อัดทิ้งใว้ เเละตัดมาที่เราที่นั่งเรียนตลอดขยันอ่านหนังสือเเต่กับเรียนไม่รู้เรื่องอะไรเลย ไม่ใช่ว่าเราให้พี่ช่วยทำหมดน่ะเราก็จะทำในส่วนที่เราพอทำได้ล่ะ  ถามว่าเราฉลาดน้อยขนาดไหนหรอ คณิตระดับเด็กประถม บวก ลบ คูณ หาร บ้างทีก็หารเลขยากไม่เป็นด้วย ภาษาอังกฤษไม่ต้องพูดถึงอ่านยังอ่านไม่ค่อยจะออกเลย เเปลนี้ไม่ต้องพูดถึง บัญชีเรียนมา5ปีตอนนี้ยังไม่รู้เรื่องไรเลย เหมือนสมองเราคงไม่เหมาะกับการเรียนจริง เราไม่เก่งไรเลยมีเเค่ความขยันติดตัวเท่านั้น ส่วนคอมบอกเลยเราเองห่วยมากๆไม่รู้อยู่มาถึงปี 2ได้ไงWord ยังทำได้ปูปลา  ถ้าไม่พี่เราคงไม่เรียนหนังสือตั้งเเต่ม.3เเล้วล่ะ ปล.บ้านไม่กดดัน ชิว พ่อบอกเรียนไม่ได้ก็ทำงานเเค่นั้นการประสบความสำเร็จไม่ได้เกี่ยวกับวุฒิ ที่พ่อบอกตามใจคือ ก่อนหน้านี้ร่างกายเราก็เริ่มเเย่ลงทุกวัน กับการใช้สมอง  อาการเป็นหนักทุกครั้งเหมือนคนใกล้ตาย อาการปวดหัวรุ่นเเรงฉับพลัน เวียนหัว ส่งผลต่อการเคลื่อนไหวของเราเเม้จะเดินให้ตรงเรายังทำไม่ได้ ร่างกายอ่อนเพลียไม่มีเเรง เเละเราก็จะเป็นหลายสัปดาห์เกือบเดือน หลายคนที่บ้านก็สัญนิฐานว่าเกิดจากความเครียด เราก็เลยว่าเราควรลาออกดีไหม เพราะเราเรียนต่อไปความรู้ไม่เข้าหัวเเถมลำบาก เพื่อนมองเรากลายเป็นคนเก่งไปล่ะเเต่เราอยากบอกเพื่อนน่ะว่าพี่ช่วยทำทั้งนั้นไม่อยากให้เข้าใจผิด