เชื่อว่าในสังคมไทยสมัยนี้ การบูลลี่พูดจาดูถูก ล้อเลียน หรือพูดวิจารณ์ต่างๆให้บุคคลใดบุคคลหนึ่งเกิดความเสียหาย ผลประทบที่ตามมาคือการที่คนคนนั้นไม่มีเพื่อนคบ ไม่มีคนยุ่งด้วย ไม่มีใครเล่นด้วย ไม่มีใครรับฟังความคิดเห็น พ่อแม่ไม่รับรู้เพราะไม่กล้าบอก หรือบอกไม่ได้ด้วยเหตุผลที่ว่าครอบครัวไม่รับฟัง  ทำให้เกิดบาดแผลทางใจ ที่ไม่สามารถรักษาได้ หรือรักษาได้ แต่ความทรงจำนั้นจะยังคงตรึงตราอยู่ในห้วงจิตใจที่อยู่ลึกลงไป

เมื้อไม่มีเพื่อน ไม่มีใครรับฟัง วัยเด็กที่ควรจะสนุกสนานในความเป็นจริง ใช้ความคิดสร้างสรรค์มาร่วมสนุกกับเพื่อนๆ

ความคิดสร้างสรรค์ตรงนั้น กลับกลายเป็นว่าเอามาสร้างตัวตนทิพย์ หรือกล่าวคือ เพื่อนในจิตนาการ 

เขื่อว่าเด็กที่ตกเป็นเหยื่อการก่ออาชญกรรมทางจิตใจนี้ มีอยู่ไม่น้อย เนื่องจากเกิดมาจากความเหงา ความเดียวดาย ความสับสนในการแก้ปัญหา การจัดการความรู้สึก และการยอมรับความจริงในเรื่องแย่ๆที่ไม่ควรเจอ

:ขอถามหน่อยได้มั้ย เมื้อโตขึ้น เพื่อนในจิตนาการเหล่านั้นไม่ว่าจะเป็นคน สัตว์ สิ่งของ สถานที่ ที่นึกคิดขึ้นมาเพื่อสนองความต้องการลึกๆของจิตใจ จะหายไป เมื้อโตขึ้นรึเปล่า?

:เมื้อโตขึ้น เปิดสังคมและมุมมองใหม่ๆ เหตุผลแทรกแซงเข้ามาในชีวิต มีงาน มีภาระ มีหน้าที่ ที่ให้เครียดและคอยจัดการ จะยังคงจิตนาการถึงเพื่อนที่ไม่มีอยู่จริงบนโลกอยู่มั้ย 

: ตอนเด็กถ้าเหงาก็แค่คิดถึงเพื่อนในจินตนาการ แล้วจิตนาการนั้นจะมาอยู่เป็นเพื่อนแก้เหงา แต่เมื้อโตขึ้น จะยังคงคิดถึงเพื่อนคนนั้นอยู่เปล่า หรือความคิดในตอนนั้น 

                             เป็นแค่ความคิดไร้สาระ

ที่ปัจจุบันไม่จำเป็นต้องนึกถึง วอนผู้ใหญ่และคนมีประสบการณ์มาช่วยตอบที 

*ไม่เหมารวมเด็กทุกคน เพราะเด็กไม่ได้เก็บกดจนถึงขั้นจิตนาการสร้างเพื่อนขึ้นมาเล่นด้วยทุกคน บางคนมีความคิดโตพอจะแยกแยะความจริง อย่าทัวร์ลง ;-;