ก่อนอื่นขอบอกก่อนเลยนะคะว่า เราเนี่ยเกิดในครอบครัวที่ธรรมะธรรมโมหน่อย เลยชอบทำบุญ รักษาศีลมาตั้งแต่เด็กจนเพื่อนเลยล้อว่าแม่ชีตลอด ปกติก็ชอบทำบุญไปวัด ถ้าอยู่บ้านก็ชอบนั่งสมาธิครั้งละ 5 นาทีบ้าง 10 นาทีบ้าง แล้วแต่อารมณ์ แต่แบบนี้เห็นเราเป็นคนธรรมะธรรมโมใช่มั้ย ที่จริงเราก็แอบชอบสนใจเรื่องผี(โดยเฉพาะตายโหง)มาตั้งแต่เด็กเหมือนกัน(แค่ปิดไว้ไม่ให้ใครรู้) มีหนังเรื่องผีทีนี้สนใจตลอด คือแบบสนใจเรื่องนี้มากจนบางทีมีเสี้ยวนึงในหัวบอกว่า ลองตายโหงดูมั้ยล่ะ เราก็พยายามสลัดออกไปนะคะ แต่ก็ได้แค่เก็บมันไว้ในใจ แล้วนอกจากนี้เราเป็นพวกชอบเก็บตัวอยู่แต่บ้านตลอด เลยคลุกอยู่กับเรื่องผีๆตายโหงแทบจะตลอดเวลา ไปๆมาๆ พอโตเป็นวัยรุ่นได้ดูดูหนังเรื่องนึงเรามาเห็นภาพๆนึงที่มันเป็นรูปผู้หญิงผูกคอตายกับขื่อบ้าน แล้วมันมีภาพหลายภาพผุดมาในหัวคล้ายกับว่าเป็นเราที่ผูกคอตายแทน ความรู้สึกหายใจไม่ออกอะไรนี่มาหมดคล้ายกับเราเคยทำมาก่อน พอปิดไปแล้วเราก็ชอบเอาเรื่องนี้ไปฝันแทบทุกคืน เห็นบ่วงเชือกที่ไหน เห็นตัวเองผูกคอตายตลอด เคยบอกกับแม่แล้ว แม่ก้บอกให้นั่งสมาธิ สวดมนต์ซะ แต่เราทำไปก็สงบแค่แปปเดียว พอเลิกทำก็หลอนเหมือนเดิม แล้วที่น่ากลัวสุดๆนี่คือมีช่วงนึงเราถึงขั้นไปเอาผ้าพันคอในตู้มาผูกคอตายกับราวบันไดตอนอยู่คนเดียว ตอนนั้นคือยอมรับเลยว่าคิดไรไม่ออกนอกจากต้องทำให้ได้ แต่ก็ดีหน่อยที่มีคนมาช่วย เราก็คิด ตอนนั้นกุทำไปได้ไง พ่อแม่นี่ก็พาเราเข้าวัดยิ่งกว่าเดิม มันก็ช่วยได้แค่แปปเดียว ตอนนี้ก็พยายามอยู่กับพ่อแม่ไว้(กลัวอยู่คนเดียว) เลยอยากจะมาถามหน่อยค่ะ ว่า
1.นี่มันเป็นกรรมเก่าของเรารึเปล่า ถึงได้ชอบเรื่องผูกคอตายขนาดนี้
2.จะมีวิธี move on จากเรื่องนี้ยังไงดีคะ