เรื่องของยายเราคือมีเยอะมากค่ะ
แม่เล่าให้ฟังตอนเราเป็นเด็กว่าเราคลอดยากค่ะ
แล้วยายบอกให้ปล่อยเราตายไปเลย
ตอนปม่เล่าให้ฟังตอนนั้นเราก็ไม่ได้อะไรค่ะ  เราเก็บอาการเก่งถ้าไม่ทีใครมาจี้จุดจริงๆ แต่เราแอบคิดมาตลอดค่ะ แอบน้อยใจคนเดียวมาตลอด เรามีลูกพี่ลูกน้อง2คนค่ะ 2คนนั้นถูกเลี้ยงและโตมาจากบ้านยายค่ะ เรียกว่าเป็นหลายรักของยายเลย ส่วนเราก็โตมากับ
บ้านยายค่ะ ไม่ใช่ตัวยาย เราอาศัยแค่บ้านยาย ยายไม่เคยให้เงินเราสักบาทเลยค่ะตั้งแต่เกิดมา ตอนนั้นจำได้ว่ายายเราถูกหวยค่ะ ถูกเยอะมาก สองคนนั้นได้ทองคนละเส้นค่ะ แต่เราไม่ได้อะไรเลย แล้วยายก็ให้ทองพี่น้องเราต่อหน้าเราเลย เราแอบน้อยใจมาตลอดค่ะ
เราคิดมาตงอดว่าเราก็หลานยายเหมือนกัน ทำไมไม่เคยได้อะไรจากยายเลย

อย่าว่าแต่เงินแต่ทองเลยค่ะ ข้าวปลาต่างๆเรายังไม่ได้กินจากบ้านยายเลย แล้วตอนนั้นขึ้นมัธยม แม่เราก็ให้เรามาอยู่กับยายก่อนเพราะพ่อเรางานยุ่งมากจริงๆ ยายก็เหมือนไล่เรากลับบ้านตลอด  แต่มีพี่น้องสองคนนั้นที่เข้าใจและยื้อเราไว้ เราเสียใจมากๆจริงๆค่ะตอนนั้นแอบร้องไห้แทบทุกวัน ที่เรามาอยู่กับยายตอนนั้นเพราะจะได้ไปโรงเรียนพร้อมพี่ๆด้วย แต่เราก็ไม่ได้มาอยู่แบบนั้นนะคะ เราแค่มานอนตอนกลางคืน เรายังอาบน้ำแต่งตัวกินข้าวอยู่บ้านของพ่อเราเหมือนเดิมค่ะ

มีวันนึงเราไปหาแม่มี่ต่างจังหวัดกลับมา ตอนนั้นใกล้จะเปิดเทอมแล้วค่ะ แล้วเราเลยเอากระเป๋าเสื้อผ้าไว้บ้านยายเพราะเราเห็นว่าบางทีเราก็อาบน้ำบ้านยายก็ได้ตอนที่ขี้เกียจกลับบ้านไปอาบ

วันนั้นเราเลิกเรียนกลับมาเห็นยายลากกระเป๋าเสื้อผ้าเราออกมา ลากออกมาโดยที่ยังไม่ได้รูดซิบด้วยซ้ำค่ะ
แล้วบอกว่า กลับบ้านไปได้แล้ว นี่ไม่ใช่บ้าน ไม่ต้องมาอยู่นี่ กลับไปอยู่กับพ่อไป ตอนนั้นเราเสียใากจริงๆค่ะ เคยเห็นแต่ฉากในละคร ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง ตอนนั้นขอเรียกว่าพี่ใหญ่นะคะ เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องคนโตของเรา ที่เป็นหลานรักของยายก็ออกมาห้ามยายค่ะบอกว่าทำไมทำอย่างงี้

ยายก็พูดแบบว่า ก็นี่ไม่ใช่บ้านมัน จะให้มันมาอยู่ทำไม ให้มันกลับบ้านมันไปนั่นแหละถูกแล้ว อย่างที่บอกเราเก็บอาการเก่งค่ะ เลยไม่ได้ร้องไห้ตอนนั้น เราไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรด้วย เพราะพี่กลางของเรายืนกอดไหล่เราอยู่ เราทำได้แค่มองค่ะ

แล้ววันนั้นพอกลับบ้านพ่อไปเราก็เลยร้องไห้ค่ะ
เราไม่เข้าใจว่าเราทำอะไรผิดทำไมยายรักเราน้อยขนาดนี้ เรายังเป็นหลานของเขาอยู่หรือเปล่า

เราทนมา1ปีเต็มค่ะ เราทนอยู่ในบ้านที่พอเลิกเรียนกละบไปเจอแต่คำด่าและไล่ให้กลับบ้าน  เหมือนจะไม่ไหวแต่ทำไรไม่ได้เลยค่ะ ตอนนั้นเราอยู่แค่ม.1

จนตอนนั้นใกล้จะปัจฉิมแล้วค่ะ เราทะเลาะกับพี่คนโตเรื่องอะไรซักอย่าง ตอนนั้นพ่อเราอยู่ด้วยค่ะ ทะเลาะกันแรงมาก จนพ่อเราต้องเข้ามาบอกเราว่า งั้นก็กลับบ้านเราเถอะลูก มันไม่ให้อยู่ก็ไม่ต้องไปอยูากับมัน  พอเราก็จูงเราออกมาจากตรงนั้นค่ะ แล้วพอกลับบ้านเราก็ไปนั่งร้องไห้ในห้องน้ำ ตั้งแต่1ทุ่มจน4ทุ่มค่ะ เหมือนเราทนมาตลอด1ปี แล้ววันนึงเราหลุดพ้นออกมา แต่มันแฝงไปด้วยความน้อยใจค่ะ โคตรน้อยใจ เราทำอะไรให้เขาขนาดนั้น ทำไมถึงเอาแต่ไล่เรา ทำไมถึงทำเหมือนเกลียดเรานักหนา

จนปิดเทอมค่ะ ทางพ่อแม่ของลูกพี่ลูกน้องเราให้ลูกพี่ลูกน้องเราไปเรียนที่ต่างจังหวัดก็คือที่ที่พ่อแม่เขาอยู่นั่นแหละค่ะ ทีนี้ยายเลยไม่เหลือใครแล้วค่ะ ยายเราอยู่กับหลานสองคนมาตั้งแต่จำความได้ค่ะ ข้างๆเป็นบ้านของน้าเรา น้าเรายุ่งตลอดเวลา นานๆทีจะกละบบ้านทีนึงค่ะ

พอพี่ทั้งสองไป ยายก็โทรไปหาแม่เราแล้วบอกให้เรามาอยู่ด้วย แม่เราก็เข้าข้างยายเต็มที่ เรื่องทั้งหมดเราไม่เคยบอกแม่สักคำค่ะ ที่ยายไล่เราบลาๆ เราบอกแม่แค่เราอยากกลับไปอยู่บ้านกับพ่อ แม่ก็ด่าเราตลอดว่าทำไมไม่อยู่กับยาย มันทำไมนักหนา ทำไมอยากกลับไปอยู่จังบ้านนั้น พ่อแม่เราเลิกกันแล้วนะคะ

จนม.2เราก็ตัดสินใจกลับไปอยู่กับยายอีกทีเพราะแม่ขอไว้ค่ะ แต่ตั้งแต่นั้น ยายพยายามทำดีกับเราค่ะ
แต่เราไม่สามารถลบความทรงจำแต่ก่อนตอนยายไล่เรา ออกไปจากหัวได้เลยค่ะ ทำให้หลังจากนั้นเราเป็นคนที่พูดห้วนกับยายพูดไม่มีหางเสียง  และเราเสียใจมากจริงๆค่ะ เราไม่ชอบทนอะไรแบบนี้ จนพอนานๆเข้าเราก็เริ่มอึดอัดค่ะ เพราะแค่ขยับตัวยายก็ใช้เราไปทำนั่นู่นนี่ เราเลยกลับไปอยู่กับพ่อเหมือนเดิมค่ะ

แต่ตอนนี้น้าเรากลับมาทำงานแถวบ้านแล้วค่ะ ยายเราเลยไม่ได้อยู่คนเดียว ทุกวันนี้เราก็ไปอยู่ที่บ้านน้าบ่อยๆค่ะในตอนกลางวัน บ้านยายกับบ้านน้าเราติดกัน แล้วยายเราก็เดินไปมาตลอดทั้งวัน

ทักวันนี้เรากับยายยังเป็นเหมือนเดิมค่ะ เราไม่สามารถที่จะทำดีกับยายได้เลยค่ะ เรื่องมันผ่านมาแล้ว3ปี แต่เราจำไม่เคยลืมเลยค่ะ ทุกวันนี้เรายังรู้สึกมีปมในใจอยู่เลย เราอยากรู้ว่าเราจะต้องทำยังไงคะ ยายทำกับเราเกินไปหรือเปล่า ต่อจากนี้จะทำยังไงให้ไม่รู้สึกอึดอัดตอนเจอหน้ายายอีก