เรื่องมีอยู่ว่าเรากับแฟนคบกันเป็นแฟนกันเมื่อตอนม.2 และได้คุยกันไปเรื่อยงจนกระทั่งขึ้นม.4 ก็ได้สอบมาอยู่ห้องเดียวกัน ตลอดเวลาที่คบกันนั้นเราจะเป็นฝ่ายช่วยงานเขาตลอดรอดฝั่ง จนกระทั่งจบ ม.6 เราก็ตกลงกันว่าจะเรียนคณะศึกษาศาสตร์ซึ่งเขาเป็นคนชวนเราเรียนเองแหละเพราะทางบ้านเขาอยากให้เรียนครู (ไม่ได้ดูความสามารถของลูกหลานตัวเองเลย) จนกระทั่งเราสองคนเข้ามหาวิทยาลัย แต่เราเรียนอยู่คนละจังหวัดกันค่ะ ตลอดระยะเวลา ปี1-ปี5 เขาไม่เคยทำงาน เองเป็นเลยแม้แต่นิดเดียว ทั้งรายงานเอย วิจัยเอย แค่ไปเข้าเรียนให้เหมือนเพื่อนๆๆ จนกระทั้งปีสุดท้ายวิจัย5บทก็ยังทำไม่เป็นจนเราช่วยจนจบ พอจบออกมาก็ได้เป็นครูอัตราจ้างก็ยังจับงานไม่เป็น สอนเด็กเป็นอย่างเดียวอะไรที่ทำรายงาน โครงงาน วิจัย แม้กระทั้งคอมก็ใช้ไม่เป็นพยายามจะให้ปรับตัวทำงานเองให้ได้ก็ยังไม่เริ่ม คิดว่าเขาน่าจะทำได้ถ้าเจาลงมือทำ แต่ด้วยความทำให้จนเคยตัว ผิดที่เราด้วยแหละที่ปล่อยไว้แบบนี้มานาน  ซึ่งภาระตรงนี้ก็มีตกอยู่ที่เราซึ่งเหนื่อยมากๆ ถ้าเราไม่ทำให้เขาก็ใช้เพื่อนครูที่โรงเรียนทำให้ เราพยายามจะสอนงานก็สอนไม่ได้เพราะอยู่คนละจังหวัดกัน ส่วนตัวเราสอบบรรจุได้แล้ว เราบอกให้เขาอ่านหนังสือก็ไม่อ่าน เขาบอกอ่านไม่ค่อยจำ ไม่เข้าใจ เราบอกเขาไปว่าถ้าไม่เหมาะกับงานก็ออกมา..... ต้องเป็นเราที่เหนื่อยมานั่งทำงาน คูณ สาม แบบนี้ รู้สึกใจหายนะคุณครูถ้าใครรู้เจ้าอายเขาแย่ มีจริงๆนะแบบนี้

สุดท้าย....อารมณ์ตอนนี้ด้านชา เฉยๆๆและไม่อยากยุ่งด้วยแล้วจ่ะ😇😇😫🤯

ปล. 15 ปี ที่ได้รู้จัก😄😄