เราห่างกับน้องชายเรา3ปีค่ะ ตอนนี้น้องเรากำลังจะอายุ11 ส่วนใหญ่เราจะใกล้ชิดน้องที่สัดค่ะเป็นคนคอยดูแลทำอาหารสั่งอาหารให้เพราะที่บ้านไม่ค่อยมีคนใส่ใจเราเพราะติดงานทั้งวันค่ะเรื่องคือ เรามานั่งคิดรู้สึกผิดกับสิ่งที่เราทำกับน้องเราค่ะ เช่น ชอบว่าน้อง ด่าน้อง  คำหยาบคาย ซึ่งมันดูหนักกับจิตใจน้องมากๆเลยค่ะ บางทีน้องอยากเล่นด้วย มาคุยเล่นเราก็จะด่าจะว่าจะใช้คำหยาบคายกับน้องตลอด ชอบว่าน้องไร้สาระ และสารพัดเลยค่ะ อาจจะเพราะช่วงนั้นเราเครียดเรื่องโรงเรียน นอนไม่หลับ กินข้าวไม่ลง เลยอารมณ์ฉุนเฉียว จนมีครั้งนึงเราทะเลาะกับน้องจนน้องพูดคำหยาบคายออกมา ตอนนั้นเราช็อคมากเลยเพราะเราคิดว่าเป็นเพราะเรารึป่าว เลยพยายามเปลี่ยนตัวเองมาคุยเล่นกับน้องแทน จนน้องติดเล่นหนักมากๆตามเราค่ะ ด้วยความที่เราเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นแล้วก็ต้องมีหงุดหงิดบ้างเลยต่อว่าน้องค่ะ  แล้วมีเหตุการณ์นึงที่น้องเลือดกำเดาไหล เราจึงบอกให้น้องนอนพักไปก่อน ซึ่งตอนนั้น4ทุ่มค่ะ น้องขอดูกาตูนก่อนเราเลยให้ให้เวลาน้อง สักพักใกล้เที่ยงคืนแล้วเราเลยบอกว่านอนได้แล้ว น้องก็นอนค่ะ คืนนั้นเรานอนดึกเลยได้ยินน้องละเมอว่าขอดูต่ออีกนิดได้มั้ย สักพักน้องพูดว่า อิ่มแล้ว ซึ่งเย็นวันนั้นเราพึ่งสั่งข้าวให้น้องเยอะมาก สักพักเราปลุกน้องแล้วถามว่าโอเคมั้ยฝันอะไรรึป่าว น้องเราลืมตามานะคะแต่เหมือนยังอยู่ในละเมอ น้องพูดออกมาว่า (ชื่อเรา)ใจร้ายอย่าดุได้มั้ย รัก(ชื่อเรา) พรุ่งนี้เล่นกันอีกนะ และละเมอพึมพำพูดถึงชีวิตประจำวัน คือตอนนั้นเราร้องไห้เลยค่ะ เรามาหวนคิดนึกได้ว่าน้องยังเด็ก การที่น้องละเมอพูดแบบนี้คือทั้งชีวิตน้องตลอดมาคือน้องมีแค่เราจริงๆ เรามีกันแค่2คนมาตลอด พ่อแม่แยกทางกัน คนในบ้านไปทำงานหมดกลับมาเช้ากลางวันไปทำงานอีก มีแค่เราที่ดูแลสอนการบ้าน ทำอาหารให้น้องมาโดยตลอดพาน้องเข้านอน ทำไมเป็นที่พึ่งให้น้องไม่ได้ เรากลับมาคิดว่าเด็กที่สดใสร่าเริงแบบน้องเรา ทำไมต้องมีคนแบบเราเป็นพี่ด้วยนะ เราควรทำยังไงดีคะ เรารู้สึกผิดมากๆเลยค่ะ นั่งเครียดมากๆT-T 

ปล.เขียนครั้งแรกในชีวิตเลยค่ะ ผิดยังไงขออภัยนะคะ