ขอแทนมันว่าแว่นนะครับ ผมเป็นเพื่อนกับแว่นมาได้ตั้งแต่ป.5ยันตอนนี้ม.6แล้วครับ แว่นเป็นเด็กออกแนวเนิร์ดๆ สนใจอะไรแปลกๆ แปลกจนคนในห้องต้องยอมมันทุกคน แม้กระทั่งครูยังต้องยอมมันเลย  ผมออกแนวไปทางเด็กขวางโลกคนนึงที่ไม่ค่อยมีความสนใจต่อเรื่องอะไรเป็นพิเศษ แม้กระทั่งเรื่องรักๆใคร่ๆที่คนในห้องให้ความสนใจรองมาจากเรื่องเรียน ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก คิดแค่ว่าถ้ามีค่อยคิดก็พอ  ที่สนิทกับแว่นได้เหตุผลส่วนใหญ่เป็นเพราะความคิดมันที่แตกต่างจากคนอื่น ฟังแล้วดูมีเหตุผลอยู่ในโลกของความเป็นจริงดี ไม่ได้โลกสวยอะไรขนาดนั้น และแว่นก็ไม่เคยให้ความหวังอะไรกับผมแบบลมๆแร้งๆอยู่แล้ว ถ้าเป็นไปไม่ได้แว่นก็จะเงียบแล้วพยายามปลอบ ทำเรื่องที่มันคิดว่ามันพอจะช่วยผมได้ แล้วแว่นก็เป็นเด็กที่มีปมครอบครัวคล้ายผมอยู่แล้ว ก็เลยเหมือนเข้าใจกัน มีอะไรก็คุยกันได้ แว่นเป็นคนที่เดาใจผมเก่งด้วยแหละ ก็เลยสนิทกันมานับตั้งแต่นั้น 

     ที่ผมมาตั้งกระทู้แบบนี้เพราะรู้สึกงงกับความรู้สึกของตัวเอง ผมรู้สึกแบบนี้มาได้ประมาณสองปีแล้ว แต่ก็ไม่เคยเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ใครฟัง จนรู้สึกว่าตัวเองจะมาหนักเอาปีนี้ แว่นเขาจะเป็นเด็กออกแนวเดาใจคนออก เข้าสังคมเก่งทั้งในเน็ตและชีวิตจริง มีเพื่อนฝูงเยอะ ซึ่งค่อนข้างตรงข้ามกับผมอยู่พอสมควร ผมเป็นเด็กเงียบ ไม่ค่อยอยากสนิทกับเขาสักเท่าไหร่ คิดแค่ว่าคบกับแว่นแค่คนเดียวก็พอแล้ว ไม่ต้องการอะไรมาก หลังๆมานี้ทุกครั้งที่เขาคุยกับคนอื่นผมจะรู้สึกหงุดหงิดมากๆแต่ก็ไม่ได้แสดงอะไรออกไป และสามารถหงุดหงิดได้ทั้งวันเลยด้วยถ้าเขาเดินกับคนอื่นหรือพาเพื่อนมานั่งกินข้าว แต่ผมก็ทำได้แค่เงียบมองแว่นคุยกับเพื่อนคนอื่นก็แค่นั้น สต.ผมรู้สึกไม่ชอบความรู้สึกนี้มาก มันรู้สึกอึดอัดจริงๆ ไม่ชอบเลย มันเป็นความรู้สึกที่อยู่ๆก็มาแบบไม่มีเหตุผล แล้วผมก็ไม่รู้ว่าผมจะหงุดหงิดทำไม จะกลับมาอารมณ์ปกติได้ก็ต่อเมื่อแว่นคุยกับผมไม่ก็เดินไปไหนกับผมเหมือนเดิมนั่นแหละ แรกๆก็คิดว่าอาจจะแค่หวงเพื่อนไปเองรึป่าว เพราะตัวผมก็มีเพื่อนอยู่แค่คนเดียวด้วย มันก็พอสมเหตุสมผล แต่มันก็ยังมีความรู้สึกอย่างอื่นเข้ามาอีก เช่น ผมจะรู้สึกหงุดหงิดมากๆถ้าแว่นคุยกับผู้หญิงคนอื่น หงุดหงิดกว่าตอนที่แว่นคุยกับผู้ชายอีก ผมก็งงเหมือนกัน แล้วยิ่งตอนที่แว่นมีแฟนหรือมีคนคุยผมจะนอยด์แล้วรู้สึกแย่แบบไม่มีเหตุผล เราจะทักไปคุยกับแว่นเยอะมากจากปกติแว่นจะทักมาเอง เราจะชิงทักก่อนตลอดถ้าเขามีแฟนหรือมีคนคุย ผมก็ไม่เข้าใจว่าผมทำไปทำไมอ่ะนะ แล้วจะรู้สึกน้อยใจเขาแบบงงๆ เริ่มคิดมากเวลาเขาไม่อ่านหรือไม่ตอบผม กังวลไปหมด หลังๆมาผมจะชอบตามใจมันเป็นพิเศษ รู้สึกอยู่ด้วยผมรู้สึกดีได้ ชอบมันตอนทำตัวเด็กๆ แล้วจะชอบมากเวลาที่มันสอนหรือคุยด้วย ชอบเวลาอยู่กับมันมาก จากที่ว่าไม่ชอบทฤษฎีก็จะพยายามเข้าใจเท่าที่ทำได้เพื่อจะคุยกับมันรู้เรื่อง ออกไปร้านหนังสือบ่อยก็เพราะมัน คือเพราะมันคนเดียวอ่ะครับ ก็เคยเสิร์จกูเกิ้ลพยายามเข้าใจว่าอาจจะแค่หวงเพื่อนไปเอง แต่ผมดันรู้สึกมากกว่านั้นเยอะมาก แต่ผมก็ไม่มั่นใจสักเท่าไหร่ เพราะถ้าผมชอบมันจริง ในขณะที่ผมไม่ได้มีความสนใจต่อเพศไหนเลย ผมก็ยังงงๆว่าผมรู้สึกอะไรกันแน่ เอาตามตรงผมอึดอัดแต่ก็รู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้เลยที่ผมจะชอบแว่น ก็เลยอยากจะถามความคิดเห็นเรื่องนี้ดูครับ