เราทำงานเป็นลูกจ้างชั่วคราวที่กระทรวงๆ นึงค่ะ
เนื่องจากเรียนจบมาจากที่แรก และกำลังเรียนรามอยู่(ป.ตรี ใบที่2) ต้องการหาประสบการณ์ในด้านอื่นๆ
ประกอบกับมีคนแนะนำให้ลองสมัครดู เราเลยลองไปสมัครโดยที่ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้หรือไม่ได้
แต่พอได้ขึ้นมาที่บ้านก็ดีใจมาก เราเองก็สามารถรับผิดชอบค่าใช้จ่ายของตัวเองได้มากขึ้น 
โดยที่ช่วงแรกตั้งเป้าไว้ว่าถ้าทำครบ 1 ปี ก็ดี แต่ก็จะลองพิจารณาตัวเองดูหลังจาก 6 เดือนไปแล้ว

ตอนนี้เราทำงานได้ครบ 8 เดือนแล้วค่ะ แต่ความรู้สึกอยากจะลาออก มัน on - off อยู่บ่อยครั้ง ตั้งแต่ช่วงแรกของการทำงานจนถึงปัจจุบัน
ถามว่าปัญหาของงานมันคืออะไร อืมมม จริงๆก็ไม่ได้มีอะไรใหญ่โตขนาดนั้นนะ
เพียงแต่ว่าเราไม่ได้มีอะไรดึงดูด ให้อยากไปทำงาน
ไม่ได้มีเพื่อนที่ทำงานที่สนิทหรือในวัยเดียวกัน ตัวเนื้อหาของงานก็ไม่ได้ตรงกับที่เรียนมา และในอนาคต เราก็ไม่ได้เห็นว่าอยากจะทำอะไรในด้านนี้
ไม่ได้รู้สึกผูกพันอะไรเป็นพิเศษ
(ตัวเนื้องานของเราจะเกี่ยวกับด้านต่างประเทศ การติดต่อสัมพันธ์ การประชุมอยู่บ่อยครั้ง และต้องมีการทำงานล่วงเวลาบ้างเพราะปัญหาเรื่อง time-zone ค่ะ)

ประกอบกับ เราไม่รู้สึกว่าเราเก่งขึ้น แปลกไหมคะ
มันอาจจะมองได้ 2 แง่ว่า เราเข้าไป เราก็เป็นแค่ลูกจ้างชั่วคราว งานที่ให้เรารับผิดชอบก็ไม่ได้เยอะขนาดนั้น และส่วนใหญ่จะเป็นในเชิงการอำนวยให้พี่ๆข้าราชฯ ทำงานอื่นๆได้โดยไม่เสียเวลากับเรื่องจุ๊บจิ๊บมากกว่า หรืออีกแง่คือเป็นตัวเราเองที่ใจมันไม่ได้อยู่กับงานนี้เท่าไหร่แล้ว (อ้างอิงจากความรู้สึกอยากลาออกในช่วงเวลาที่ผ่านๆมา) 

อีกทั้ง การเดินทางไปทำงาน ณ ตอนนี้ ค่อนข้างมีค่าใช้จ่ายเยอะค่ะ ค่าน้ำมัน ค่าทางด่วน จริงๆก็ไม่คุ้มกับเงินเดือนที่ได้ 

จากที่ร่ายยาวมาทั้งหมดคือ พอเราถึงจุดที่จะตัดสินใจลาออกจริงๆ มันก็รู้สึกยากเหมือนกันค่ะ เพราะอยู่ต่อไปก็ไม่ได้มีอะไรให้รู้สึกแย่ลงหรือดีขึ้น อยากจะขออนุญาตสอบถามและปรึกษาจากพี่ๆ ที่มีประสบการณ์ ว่าจุดที่รู้สึกว่าควรพอกับงานแรกของพี่ๆ มันอยู่ไหนคะ และหลังจากที่ออกมาแล้วมีความรู้สึกผิดหวังในตัวเองบ้างไหม และจัดการกับมันยังไง

ขอบคุณสำหรับการตอบ ล่วงหน้านะคะ