เราเป็นเด็กคนหนึ่งที่มีปัญหาในด้านครอบครัว
ตอนเด็กๆเราชอบพ่อมากกว่าแม่ เพราะแม่ชอบบ่นแล้วก็ด่าเราแล้วชอบบอกว่าบ่นเพราะเป็นห่วงตอนนั้นเราก็ไม่เข้าใจเพราะยังเด็ก แล้วก็มีปัญหาด้านเวลาที่พ่อแม่ไม่มีให้เราเลยให้เรามาอยู่กับน้า 
พอเราโตขึ้นอีกนิด แม่กับพ่อก็มาอยู่กับเรา ก็ใกล้ๆบ้านน้านั้นแหละ 
เราเข้าใจขึ้นมาเลยว่าแม่ด่านเพราะเป็นห่วงเราจริงๆ  ตอนนี้เรามีปัญหากับพ่อมากๆ พ่อชอบพูดทำร้ายจิตใจเรา อย่างเช่น ตอนเราไปนอนบ้านน้า เราโทรขอแม่  พ่อก็พูดแทรกว่า "ใกล้โดนกระทืบแล้ว" ทั้งๆที่เรายังไม่ได้ทำอะไรผิด ตอนนั้นเรากลั่นน้ำตาไม่ไหวเลยร้องให้ต่อหน้าลูกพี่ลูกน้องเรา มันเกิดขึ้นหลายครั้งมาก พ่อก็ไม่สำนึกหรือขอโทษอะไรเราเลย เราเข้าใจได้ทันที่เลยว่าพ่อโดนแม่ด่ามาเพราะพ่อเป็นคนที่ใช้ชีวิตไปวันๆทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง แล้วพ่อก็มาลงที่เรา
เรายอมรับเลยว่าแคร์คำพูดของพ่อมากกว่าแม่อีก เพราะอย่างที่บอก แม่บ่นเพราะเป็นห่วง เราไม่รู้สึกถึงความเป็นห่วงหรือความรักจากคำที่พ่อด่าเราบ่นเราสักนิด
ถึงเราจะเป็นลูกที่ห่วยแต่และแย่แค่ไหน เราก็ไม่เข้าใจเลยต้องทำขนาดนั้นด้วยหรอ 
เรามีพี่สาวอยู่คนนึง ห่างกับเรา8ปี เรารู้ได้เลยว่าพ่อเรา รักพี่เรามากกว่า คงไม่ใช่มากกว่า แต่ไม่มีความรักให้เราเลยแบบนั้นถึงจะถูก
เราน้อยใจพ่อมากๆ เราร้องให้กับคำพูดที่พ่อด่า,บ่นเราทุกคำ เราโดนพูดแนวนั้นบ่อยแต่เป็นคำพูดจากความเป็นห่วง
ตอนนี้เรารู้สึกเหมือนไม่เหลือใครเลย...