ขอระบายความในใจหน่อยนะครับ
ถ้าไม่ระบายให้ใครฟังมีหวังอกแตกตายแน่ๆ
.
.
.
คือผมแอบชอบเพื่อนคนนึง ตั้งแต่ ป.6 พอขึ้น ม.ต้นเราก็แยกย้ายเรียนคนละที่ พบกันบ้างช่วงเทศกาลกับเพื่อนคนอื่นๆ ผมก็รู้สึกชอบเธอคนนี้มาเรื่อยๆ โดยที่ไม่เอ่ยปากบอก หรือ หยอกล้อสักคำ เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ จนพอมาถึงช่วงหนึ่ง ตอนนั้นอายุ 17 มั้งถ้าจำไม่ผิด ผมก็ตัดสินใจทักคุยกับเธอ คุยกันปกติ ถามสารทุขสุขดิบ คุยได้แค่ 2 วัน ไม่รู้สิครับ เธอตีตัวออกห่าง แล้วก็หายไป ผมก็ไม่ได้ตามตอแยอะไรเลย ผมคงคิดว่าเธอไม่โอเคมั้ง แล้วจากนั้นไม่นาน ผมลบทุกคนออกเฟซบุ๊ก แล้วในเฟซไม่มีใครเลยนอกจากคนในครอบครัว พอเวลาผ่านมาสักพักแรมปี เธอก็ทักมาหาผมว่า โกรธเธอหรือเปล่า ผมก็โกรธอะไร ไม่มีอะไรให้โกรธ เธอก็ต่อว่า ทำไมไม่ทักมาคุยกันบ้างเลย เพื่อนในเฟซก็ลบทิ้ง ผมก็บอกไปว่า เออนี่เลิกเล่นเฟซไปแล้ว ส่วนใหญ่อัพชีวิตประจำวันในไอจี ผมก็บอกเธอฟอลมาเธอก็บอกไม่ พอผมฟอลไปเธอก็ไม่รับฟอล ผมก็เหมือนเดิมแหละครับ ไม่เป็นไร ก็เลยปล่อยตามใจเขาสะดวก แล้วมาปีนี้พวกเราต่างก็พากันเรียนมหาลัยแล้ว ก็ไปคนละที่เหมือนเดิม ผมก็ฟอลไอจีเธอไป(เธอเปิดไอจีเป็นสาธารณะตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้) แล้วก็ฟอลผมกลับสองรอบ รอบแรกฟอลได้แป๊บเดียวเธอก็ลบทิ้ง รอบสองฟอลมาก็อยู่ยาวจนตอนนี้ แล้วก็ปกติจนเมื่อวาน ผมก็ได้กลับไปคุยกับเธออีกรอบ เรื่องมหาลัย เธอก็บอกผมนู้นนั้นนี้เต็มไปหมด แล้วผมก็รู้สึกดีนะกับคำว่ากูยังไม่บอกใครเลย บอกคนเเรก
แต่ยังจำได้ไหมครับ ผมยังชอบเธอ ชอบเธอมาตลอด จนวันนี้อยากจะบอกเธอมากๆว่า ผมชอบเธอ แต่ก็ไม่กล้าครับ กลัวเธอจะหายไปอีกเหมือนรอบที่ผ่านๆมา ตอนนี้เหมือนอกจะระเบิดเลยครับ ความรู้สึกมากมายที่รู้สึกอยู่ตอนนี้ แบบอยากพูดให้เธอรู้ไป แต่นั้นแหละครับติดอยู่อย่างเดียว คือถ้าพูดไปแล้วกลัวเธอจะหายไปอีก คือไม่รู้จะพูดยังไงแล้วครับ ตอนนี้ทั้งเศร้า ทั้งเหงา ทั้งหน่วง และอีกมากมาย
.
ใครอ่านมาถึงตรงนี้ก็ขอบคุณมากๆนะครับ ที่ยอมสละเวลามาอ่าน
ขอบคุณจริงๆครับ
ขอระบายความรู้สึกตอนนี้หน่อยครับ
ถ้าไม่ระบายให้ใครฟังมีหวังอกแตกตายแน่ๆ
.
.
.
คือผมแอบชอบเพื่อนคนนึง ตั้งแต่ ป.6 พอขึ้น ม.ต้นเราก็แยกย้ายเรียนคนละที่ พบกันบ้างช่วงเทศกาลกับเพื่อนคนอื่นๆ ผมก็รู้สึกชอบเธอคนนี้มาเรื่อยๆ โดยที่ไม่เอ่ยปากบอก หรือ หยอกล้อสักคำ เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ จนพอมาถึงช่วงหนึ่ง ตอนนั้นอายุ 17 มั้งถ้าจำไม่ผิด ผมก็ตัดสินใจทักคุยกับเธอ คุยกันปกติ ถามสารทุขสุขดิบ คุยได้แค่ 2 วัน ไม่รู้สิครับ เธอตีตัวออกห่าง แล้วก็หายไป ผมก็ไม่ได้ตามตอแยอะไรเลย ผมคงคิดว่าเธอไม่โอเคมั้ง แล้วจากนั้นไม่นาน ผมลบทุกคนออกเฟซบุ๊ก แล้วในเฟซไม่มีใครเลยนอกจากคนในครอบครัว พอเวลาผ่านมาสักพักแรมปี เธอก็ทักมาหาผมว่า โกรธเธอหรือเปล่า ผมก็โกรธอะไร ไม่มีอะไรให้โกรธ เธอก็ต่อว่า ทำไมไม่ทักมาคุยกันบ้างเลย เพื่อนในเฟซก็ลบทิ้ง ผมก็บอกไปว่า เออนี่เลิกเล่นเฟซไปแล้ว ส่วนใหญ่อัพชีวิตประจำวันในไอจี ผมก็บอกเธอฟอลมาเธอก็บอกไม่ พอผมฟอลไปเธอก็ไม่รับฟอล ผมก็เหมือนเดิมแหละครับ ไม่เป็นไร ก็เลยปล่อยตามใจเขาสะดวก แล้วมาปีนี้พวกเราต่างก็พากันเรียนมหาลัยแล้ว ก็ไปคนละที่เหมือนเดิม ผมก็ฟอลไอจีเธอไป(เธอเปิดไอจีเป็นสาธารณะตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้) แล้วก็ฟอลผมกลับสองรอบ รอบแรกฟอลได้แป๊บเดียวเธอก็ลบทิ้ง รอบสองฟอลมาก็อยู่ยาวจนตอนนี้ แล้วก็ปกติจนเมื่อวาน ผมก็ได้กลับไปคุยกับเธออีกรอบ เรื่องมหาลัย เธอก็บอกผมนู้นนั้นนี้เต็มไปหมด แล้วผมก็รู้สึกดีนะกับคำว่ากูยังไม่บอกใครเลย บอกคนเเรก
แต่ยังจำได้ไหมครับ ผมยังชอบเธอ ชอบเธอมาตลอด จนวันนี้อยากจะบอกเธอมากๆว่า ผมชอบเธอ แต่ก็ไม่กล้าครับ กลัวเธอจะหายไปอีกเหมือนรอบที่ผ่านๆมา ตอนนี้เหมือนอกจะระเบิดเลยครับ ความรู้สึกมากมายที่รู้สึกอยู่ตอนนี้ แบบอยากพูดให้เธอรู้ไป แต่นั้นแหละครับติดอยู่อย่างเดียว คือถ้าพูดไปแล้วกลัวเธอจะหายไปอีก คือไม่รู้จะพูดยังไงแล้วครับ ตอนนี้ทั้งเศร้า ทั้งเหงา ทั้งหน่วง และอีกมากมาย
.
ใครอ่านมาถึงตรงนี้ก็ขอบคุณมากๆนะครับ ที่ยอมสละเวลามาอ่าน
ขอบคุณจริงๆครับ