เราเรียนจบมาประมาณ 10 ปีแล้ว พวกเพื่อนสมัยเรียนนั้น เราไม่ค่อยสุงสิงกับใคร เพื่อนที่เราสนิทด้วยก็มีไม่เกิน 5 คน (รวมทั้งเพื่อนมัธยมและมหาลัยแล้ว) พวกที่เหลือก็เป็นแค่เพื่อนที่เรียนคณะเดียวกัน เรียนห้องเดียวกัน ทำงานกลุ่มด้วยกัน หรือเป็นพวกเพื่อนที่เราให้ลอกการบ้านแค่นั้น (เราค่อนข้างเรียนเก่ง ก็จะมีเพื่อนมาขอลอกการบ้านหรือถามเรื่องการเรียนเยอะ)
พอเรียนจบ เราที่มีความสัมพันธ์ห่างเหินกับเพื่อนอยู่แล้ว ก็ยิ่งห่างเหินกับเพื่อนมากขึ้น เพื่อนที่เคยสนิทมากๆตอนเรียน ปัจจุบันก็ไม่ได้สนิทกันแล้ว เพราะเขาเปลี่ยนลุคใหม่ และต่างคนต่างมีสังคมใหม่ เราออกจาก ตจว. มาทำงานที่ กทม. และไม่เคยโทรติดต่อกับเพื่อนๆอีกเลย และก็ไม่มีเพื่อนๆโทรติดต่อหาเราด้วย เราสามารถรับรู้ความเป็นไปของเพื่อนๆผ่านทางเฟสบุ๊คเท่านั้น
แต่บางครั้งเราก็รู้สึกน้อยใจ เพราะเวลาเรามีเรื่องไม่สบายใจ หรือมีเรื่องที่ไม่อยากเก็บไว้คนเดียว เราก็มักโพสต์ลงเฟสบุ๊ค (เราโพสต์ไม่บ่อย แถมไม่ค่อยลงรูปตัวเองด้วย รูปโปรไฟล์ก็เป็นรูปทิวทัศน์) แต่เวลาเราโพสต์อะไร แทบไม่มีใครมาสนใจหรือยินดียินร้ายกับเราเลย (จริงๆมีอยู่ 1-2 คนที่พอจะสนใจเราบ้าง แต่ถ้าเทียบกับจำนวนเพื่อนทั้งหมดที่มีในเฟส ก็ถือว่าน้อยมาก) วันเกิดเราก็ไม่มีใครจำได้ ขนาดตั้งค่าให้ขึ้นแจ้งเตือนคนอื่นๆ ก็ไม่เคยมีใครมาแสดงการรับรู้ว่าเป็นวันเกิดเรา
แต่ในทางกลับกัน ถ้าเป็นเพื่อนคนอื่นๆโพสต์เฟสบุ๊คนั้น ต่อให้โพสต์ไร้สาระแค่ไหน ก็มีคนมาไลค์มาเม้นกันอย่างล้นหลาม เราอดเปรียบเทียบกับตัวเองไม่ได้ เรารู้สึกว่า เพื่อนๆเรามีมิตรภาพยาวนานดี แต่มิตรภาพของเรากับเพื่อนๆคงสิ้นสุดไปนานแล้วตั้งแต่แยกย้ายจากกัน เราไม่แน่ใจว่าตัวเรากับพวกเขายังเป็นเพื่อนกันอยู่หรือเปล่า หรือเป็นแค่คนเคยรู้จักกัน ถ้าเมื่อไหร่มีงานเลี้ยงรุ่นหรือรวมตัวศิษย์เก่า เราก็คงไม่กล้าไปร่วม เพราะท่าทางจะรู้สึกอึดอัด
หลายครั้งเราสงสัยว่าเพื่อนพวกนั้นจะแอดเฟสบุ๊คเรามาทำไม ถ้าแอดแล้วจะไม่สนใจเราเลย เราไม่เคยแอดเฟสบุ๊คเพื่อนก่อนเลย เพราะเรารู้ว่าตัวเองคุยไม่เก่ง บางครั้งเราไปเมนท์ก็ทำให้เพื่อนรู้สึกไม่ดีหรือรู้สึกแปลกๆ อาจเพราะเราเป็นคนใช้คำพูดตรงไปตรงมา ไม่ประดิษฐ์ถ้อยคำ และเมนท์ยาวเหมือนสนิทกับเขา ทั้งๆที่เพื่อนอาจไม่ได้รู้สึกสนิทกับเรา หลังจากนั้นเราจึงไม่ค่อยเมนท์ ไม่ค่อยส่องใคร เรามีไปกดไลค์เพื่อนบางคนบ้าง ในบางเรื่อง เช่น เพื่อนจะแต่งงาน (แต่เราไม่เคยได้รับเชิญเลย) หรือมีลูก หรือเรียนจบ ป.โท ฯลฯ แต่ถ้าเพื่อนมีการสูญเสีย เราก็ไปกดเศร้าหรือห่วงใยให้ อาจไม่ได้มากนัก แต่มันก็คงไม่น้อยสำหรับคนที่คุยไม่เก่งแบบเรา
และบางครั้งเราก็รู้สึกอยากปิดเฟสบุ๊คไปเลย เราไม่รู้จะมีเฟสบุ๊คไปทำไม ในเมื่อมีแล้วไม่ได้ช่วยให้เราได้มีปฏิสัมพันธ์กับใคร ไม่ได้ช่วยให้เรารู้สึกดี เรารับรู้เรื่องของเพื่อนๆ แต่เพื่อนๆไม่รับรู้เรื่องของเรา เราไม่ค่อยโอเค บางครั้งการรับรู้เรื่องคนอื่นฝ่ายเดียวก็ทำให้เรารู้สึกไม่ดีด้วย เราไม่ใจร้ายพอที่จะไล่ลบเพื่อนๆออกจากเฟส จึงคิดอยากปิดเฟสไปเลย แล้วค่อยสร้างเฟสใหม่ ใครแอดมาก็จะไม่กดตอบรับง่ายๆอีกถ้าไม่สนิทกันจริง ประมาณนั้น อาจดูเหมือนเรางี่เง่า คิดเล็กคิดน้อย ไร้สาระ แต่ถ้าใครไม่เจอแบบเราก็อาจไม่เข้าใจ เจอแบบนี้บ่อยๆมันก็อดคิดอดรู้สึกไม่ได้
พวกเพื่อนสมัยเรียนแอดเฟสบุ๊คเรามาเพื่ออะไร? ในเมื่อพวกเขาไม่เคยสนใจโพสต์ของเราเลย
พอเรียนจบ เราที่มีความสัมพันธ์ห่างเหินกับเพื่อนอยู่แล้ว ก็ยิ่งห่างเหินกับเพื่อนมากขึ้น เพื่อนที่เคยสนิทมากๆตอนเรียน ปัจจุบันก็ไม่ได้สนิทกันแล้ว เพราะเขาเปลี่ยนลุคใหม่ และต่างคนต่างมีสังคมใหม่ เราออกจาก ตจว. มาทำงานที่ กทม. และไม่เคยโทรติดต่อกับเพื่อนๆอีกเลย และก็ไม่มีเพื่อนๆโทรติดต่อหาเราด้วย เราสามารถรับรู้ความเป็นไปของเพื่อนๆผ่านทางเฟสบุ๊คเท่านั้น
แต่บางครั้งเราก็รู้สึกน้อยใจ เพราะเวลาเรามีเรื่องไม่สบายใจ หรือมีเรื่องที่ไม่อยากเก็บไว้คนเดียว เราก็มักโพสต์ลงเฟสบุ๊ค (เราโพสต์ไม่บ่อย แถมไม่ค่อยลงรูปตัวเองด้วย รูปโปรไฟล์ก็เป็นรูปทิวทัศน์) แต่เวลาเราโพสต์อะไร แทบไม่มีใครมาสนใจหรือยินดียินร้ายกับเราเลย (จริงๆมีอยู่ 1-2 คนที่พอจะสนใจเราบ้าง แต่ถ้าเทียบกับจำนวนเพื่อนทั้งหมดที่มีในเฟส ก็ถือว่าน้อยมาก) วันเกิดเราก็ไม่มีใครจำได้ ขนาดตั้งค่าให้ขึ้นแจ้งเตือนคนอื่นๆ ก็ไม่เคยมีใครมาแสดงการรับรู้ว่าเป็นวันเกิดเรา
แต่ในทางกลับกัน ถ้าเป็นเพื่อนคนอื่นๆโพสต์เฟสบุ๊คนั้น ต่อให้โพสต์ไร้สาระแค่ไหน ก็มีคนมาไลค์มาเม้นกันอย่างล้นหลาม เราอดเปรียบเทียบกับตัวเองไม่ได้ เรารู้สึกว่า เพื่อนๆเรามีมิตรภาพยาวนานดี แต่มิตรภาพของเรากับเพื่อนๆคงสิ้นสุดไปนานแล้วตั้งแต่แยกย้ายจากกัน เราไม่แน่ใจว่าตัวเรากับพวกเขายังเป็นเพื่อนกันอยู่หรือเปล่า หรือเป็นแค่คนเคยรู้จักกัน ถ้าเมื่อไหร่มีงานเลี้ยงรุ่นหรือรวมตัวศิษย์เก่า เราก็คงไม่กล้าไปร่วม เพราะท่าทางจะรู้สึกอึดอัด
หลายครั้งเราสงสัยว่าเพื่อนพวกนั้นจะแอดเฟสบุ๊คเรามาทำไม ถ้าแอดแล้วจะไม่สนใจเราเลย เราไม่เคยแอดเฟสบุ๊คเพื่อนก่อนเลย เพราะเรารู้ว่าตัวเองคุยไม่เก่ง บางครั้งเราไปเมนท์ก็ทำให้เพื่อนรู้สึกไม่ดีหรือรู้สึกแปลกๆ อาจเพราะเราเป็นคนใช้คำพูดตรงไปตรงมา ไม่ประดิษฐ์ถ้อยคำ และเมนท์ยาวเหมือนสนิทกับเขา ทั้งๆที่เพื่อนอาจไม่ได้รู้สึกสนิทกับเรา หลังจากนั้นเราจึงไม่ค่อยเมนท์ ไม่ค่อยส่องใคร เรามีไปกดไลค์เพื่อนบางคนบ้าง ในบางเรื่อง เช่น เพื่อนจะแต่งงาน (แต่เราไม่เคยได้รับเชิญเลย) หรือมีลูก หรือเรียนจบ ป.โท ฯลฯ แต่ถ้าเพื่อนมีการสูญเสีย เราก็ไปกดเศร้าหรือห่วงใยให้ อาจไม่ได้มากนัก แต่มันก็คงไม่น้อยสำหรับคนที่คุยไม่เก่งแบบเรา
และบางครั้งเราก็รู้สึกอยากปิดเฟสบุ๊คไปเลย เราไม่รู้จะมีเฟสบุ๊คไปทำไม ในเมื่อมีแล้วไม่ได้ช่วยให้เราได้มีปฏิสัมพันธ์กับใคร ไม่ได้ช่วยให้เรารู้สึกดี เรารับรู้เรื่องของเพื่อนๆ แต่เพื่อนๆไม่รับรู้เรื่องของเรา เราไม่ค่อยโอเค บางครั้งการรับรู้เรื่องคนอื่นฝ่ายเดียวก็ทำให้เรารู้สึกไม่ดีด้วย เราไม่ใจร้ายพอที่จะไล่ลบเพื่อนๆออกจากเฟส จึงคิดอยากปิดเฟสไปเลย แล้วค่อยสร้างเฟสใหม่ ใครแอดมาก็จะไม่กดตอบรับง่ายๆอีกถ้าไม่สนิทกันจริง ประมาณนั้น อาจดูเหมือนเรางี่เง่า คิดเล็กคิดน้อย ไร้สาระ แต่ถ้าใครไม่เจอแบบเราก็อาจไม่เข้าใจ เจอแบบนี้บ่อยๆมันก็อดคิดอดรู้สึกไม่ได้