คือตั้งแต่เกิดเรามีชื่ออยู่ชื่อหนึ่งจนถึงมอต้น เราไม่โอเคกับชื่อเรามาก พูดได้ว่าใครได้ยินได้ฟังก็ต้องหัวเราะ เอ๊ะ แปลกๆ เพราะชื่อเราไม่เหมือนใครและไม่มีใครเหมือน (ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมตอนเด็กถึงไม่ตั้งชื่อลูกให้ดี) เราถามแล้วก็บอกว่าตั้งตามคนตายเพราะตอนเด็กเราร้องไห้เยอะมาก จนได้ชื่อนี้ก็หยุดร้อง ตลกมากความเชื่อนี้ มันเลยทำให้เราค่อนข้างที่จะอับอายเวลาต้องบอกชื่อตัวเองกับคนสาธารณะ ทั้งบ้านก็ไม่มีใครเรียกเราเพราะเราเป็นลูกคนเล็กเขาก็จะเรียกเราเป็นสรรพนามแทนไปเลย เวลามีใครถามเราก็จะแบบนิ่งไปสักพักแล้วก็บอกไป

ประเด็นมันอยู่ว่าจนถึงมอต้นเราก็ใช้ชื่อนี้มาตลอด จนเราขึ้นมอปลายเปลี่ยนชื่อของตัวเอง ย้ายโรงเรียน move on ทุกอย่าง ก็โอเคเราก็โอเคกับชื่อนั้นทุกคนก็จะเรียกเราแบบนั้น แต่เราก็ยังติดต่อเพื่อนที่คบกันมาสมัยมอต้นอยู่นะ เรียกว่าสนิทก็หลายคน เพราะเราเป็นคนที่ค่อนข้างมีเพื่อนเยอะ สนุกสนานเฮฮา ไปไหนไปกันอะไรทำนองนั้น มอปขายเพื่อนก็เยอะ จนขึ้นปี1 เราก็เข้ามหาลัยแต่ก็มหาลัยทั้งเพื่อนเก่าและเพื่อนใหม่ตอนมอปลายเราเข้าเยอะเหมือนกัน เรียกได้ว่าครึ่งต่อครึ่งก็เป็นได้ เพื่อนเก่าก็เรียกเราแบบเดิม เราก็ไม่ติด เพื่อนใหม่ก็เรียกเราแบบที่เราเปลี่ยน ส่วนเราก็บอกเพื่อนทุกคนว่าเราชื่อนี้นะ อะไรแบบนี้ มันก็คงจะคิดแหละรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก สมัยเรียน อยู่ๆจะมาให้เรียกชื่อใหม่ก็คงไม่ใช่ เราก็เข้าใจ เราเลยเครียดว่าถ้าไปมหาลัยเราควรจะบอกยังไงดีให้เขาเรียกเราแบบใดดี หรือทำยังไงดี เพราะเราต้องการเปลี่ยนตัวเองแล้ว พอเจอทั้งเพื่อนใหม่และเก่าเราควรจะบอกยังไงแล้วเขาจะเรียกเรายังไงดี