ยิ่งคบกับแฟนนานขึ้นเรายิ่งน้อยใจเก่งขึ้น เรียกร้องความสนใจมากขึ้น มันเป็นเรื่องปกติหรือเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำให้เกิดขึ้นคะ? 
เราเป็นคนจีบเขาก่อน ตอนที่เราจีบอาจเป็นเพราะเราไม่ได้คาดหวังว่าเราจะจีบติด เลยไม่เคยตอแยหรือเรียกร้องอะไรเลย แม้แต่อาการน้อยใจก็มีแค่เล็กน้อยเดี๋ยวก็หายไปเอง แต่พอได้คบกันแล้วเรารู้ตัวว่าเราเริ่มเอาแต่ใจมากขึ้นค่ะ เริ่มอยากให้เขาคิดถึงเรา เอาใจใส่เรา สนใจเราแม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่เขาไม่เคยยอมเราเลย เราอยากให้เขาเข้าใจควมมรู้สึกเราบ้าง แค่ด้วยความที่เราพูดไม่เก่งเลย กลายเป็นว่าเราไม่เคยพูดสู้แกได้จนทำให้เราเลิกที่จะพูดไปเอง แต่พอเป็นแบบนี้ เรากลับโดนแกพูดใส่ว่าแค่เรื่องเล็กๆน้อนๆเราก็เป็นอย่างนั้นอย่างนี้แล้ว เมื่อก่อนไม่เป็น ไปหาคนที่ถูกใจเราง่ายกว่ามั้ยค่ะ เวลาทะเลาะกันแกชอบพูดแบบนี้บ่อยๆ จนเราเริ่มที่จะไม่อยากที่จะพูดเถียงกลับไปค่ะ กลายเป็นว่าเราต้องยอมเขาเพื่อให้เรื่องจบแล้วเราต้องเป็นฝ่ายผิดที่น้อยใจเก่งเอง เวลาเรางอลบ่อยครั้งที่เราต้องง้อตัวเอง เพราะเขาบอกว่าเรางอลเรื่องไร้สาระ จะมีก็แต่เรื่องแบบนี้ที่เรามีปัญหากันไม่จบ และยังมีมาเรื่อยๆ เราต้องแก้ไขตรงไหนคะ หรือมีคำแนะนำที่เราพอจะทำตามได้มั้ยคะ เรายังรักเขาและยังต้องการเขาค่ะ ส่วนเขาก็มีความรู้สึกให้เราเหมือนกัน แต่ความรู้สึกของเราเหมือนจะไม่เท่ากันค่ะ  เหมือนที่เราอ่านเจอที่เขาว่า ผู้ชายจะรักด้วยสมองมากกว่าใจถ้าเห็นหนทางที่จะไปไม่รอดทางไดทางหนึ่งเขาก็พร้อมจะไปอย่างง่ายดาย ส่วนผู้หญิงจะรักด้วยใจมากกว่าสมอง ถ้าเป็นความเป็นไปได้ที่จะทำให้ความสำพันธ์ไปใกลมากขึ้นเราก็เลือกที่จะไปทางนั้นจริงมั้ยคะ?
#เราอยากได้คำเเนะนำจริงๆค่ะ เพราะเขาเป็นแฟนคนแรก มันทำให้เรายังไม่เข้าใจถึงการเป็นแฟนกันเท่าไหร่ ซึ่งเราอยากทำให้ความสำพันธ์มันดีขึ้นมากกว่าแย่ลงเพราะความไม่เข้าใจกันและกันค่ะ
เรากับแฟนมีอะไรต่างกันหลายอย่าง ทั้งความคิด ความชอบ และทัศนคติ ทำยังงัยถึงจะปรับเข้าหากันได้คะ