สวัสดีค่ะทุกคน ตามชื่อหัวข้อเลยค่ะ
หนูกับแม่เรามีปัญหากันมานานหลายปี
แต่ยังไม่เคยคุยกันจริงจังสักทีค่ะ ขอเกริ่นก่อนนะคะว่า หนูย้ายมาอยู่กับแม่ตอนป.4
พอขึ้นม.2เริ่มเอะใจว่าเป็นโรคซึมเศร้าม.3
มีการพูดคุยกับแม่และรักษาโรคซึมเศร้าหลังจากนั้นเริ่มมีปัญหาความสัมพันธ์กับแม่ตั้งแต่ตอนนั้น เราเคลียร์กันตอนนั้นหับแม่เรื่องโรคซึมเศร้าว่าเป็นมายังไงทำไม
เรื่องนั้นมาจากคำพูด toxic จากแม่ที่เราได้รับในทุกวัน ทุกวันจริงๆ ในวันไปสอบหรือจะไรสำคัญแม้แต่คำอวยพรเราไม่เคยได้ ได้แต่คำด่าที่ร้ายแรงมากๆทุกๆวันจน
เราเป็นแบบนั้น จนตอนขึ้นม.4 ความสัมพันธ์กำลังไปได้ดีอาการดีขึ้นจนเกือบหายสนิท แต่เราเจอปัญหาการเรียนออนไลน์เกรดตกเทอม1 เหลือ 3.27
เทอม 2 เกรดได้3.37 เราสัญญากับแม่ว่าเทอมสองจะแก้ตัว ตอนเทอมสองเราตั้งใจสุดๆแต่ผลคะแนนที่ออกมาดันพลิกไปอีกด้านก่อนสอบเราจำได้เราปลุกตัวเองตั้งแต่ตี4มาอ่านหนังสือ 2 วัน เพื่อเกรดที่ดี
เราเอาเกรดให้แม่ดูแม่เงียบแล้วพูดกับเราว่าเกรดแค่ไหนก็เรียนแค่นั้น ถ้ามีเพื่อนดีแล้วไม่ได้ช่วยอะไรก็ผิดที่ตัวเราเอง ซึ่งหนูไม่เคยพูดโทษเพื่อนเลยหรือโทษใครเลยเรื่องเกรดแต่ตอนเทอมนึงมีปัญหาเรื่องเรียนออนไลน์ที่หนูประบตัวไม่ทันทำให้เกรดตกซึ่งหนูทำใจแล้วและไม่ซีเรียสเลยเทอมนั้นเพราะหนูรู้ว่าหนูสู้ไม่ไหวแล้ว แต่พอเทอมนี้หนูจะแก้ตัวหนูทำเต็มที่แต่สุดท้ายผลเกรดดันกลับตาลปัตรไปในทางที่แย่ หนูทะเลาะกับแม่ แม่บ่นเรื่องเรียนหนูเรื่องเพื่อน บ่นไปบ่นมาแม่ก็ลากเข้าเครื่องเพื่อนกับนิสัยหนูว่าหนูเหมือนมีอะไรกับแม่ตลอดเวลา เขาบอกว่าในสายตาเขา เขาเห็นหนูมองแม่เป็นปีศาจ
เป็นคนอื่น ไม่เคยรักเขา แต่หนูรักเขามาก
นั่นแม่หนูหนูต้องรักเขาอยู่แล้ว แต่เพราะไม่รู้ว่าเราสื่อสารอะไรกันผิดหรือปล่าวความสัมพันธ์แม่ลูกเลยแย่ลง แม่ขอดูทรศ.หนูว่าคุยอะไรกับเพื่อนบ้าง แม่ไปเห็นข้อความของหนูกับเพื่อนที่หนูจะเล่าเรื่องหนูกับแม่เวลามีปัญหาปันให้เพื่อนฟังตลอด แม่โกรธเหมือนจะร้องไห้ด้วย ตอนนั้นหนูโกรธตัวเองที่สุดที่ทำแม่ร้องไห้ หนูรู้ผิดมาก แม่บอกว่าไม่รู้ว่าในสายตาหนูยังเห็นเขาเป็นแม่อยู่ไหม และในแชทหนูกับเพื่อนหนูใข้คำแทนแม่ว่าเขา บางครั้งก็ใช้แม่แต่น้อยครั้ง จะใช้คำว่าเขามากกว่าซึ่งคำนี้ทำให้แม่หนูโกรธที่ใข้คำว่าเขา เหมือนเห็นแม่เป็นคนนอก ไม่ใช่คนในครอบครัว แม่บอกว่ายิ่งโตเกรดหนูตก หนูเป็นติ่งแม่ก็ด่สหนูบอกหนูไม่สนใจเรียนขอโทษนะคะที่ใช้คำหยาบคายแต่หนูอ่ะเวลาเรียนหนูโคตรจะสู้ขิพหายเพื่อเกรดเหนื่อยแค่ไหนก็ทน ไม่เคยบ่นสักคำ แม่บอกว่าหนูพยายามไม่พอ หนูขี้เกียจ หนูอกตัญญูที่เอาเรื่องของแม่ไปเล่าให้เพื่อนฟัง แต่ตอนหนูเราหนูไม่เคยคิดว่าแม่จะโกรธหนูขนาดนี้ถ้ารู้ความจริง แต่หนูเพียงต้องการที่ปรึกษา คนที่พร้อมจะรับฟังซึ่งหนูก็มีแค่เพื่อน เคยจะปรึกษาแม่ก็ได้แต่คำสอนที่ผสมกับแซะกับคำด่า ไม่เคยได้กำลังใจหรือคำปลอบใจเลย ซึ่งหนูท้อจริง
เกรดตกหรือหนูมีเหตุการณ์ที่ผิดพลาดคำพูดแรกทุกครั้งที่คาดหวังคือคำว่าไม่เป็นไร หรือคำว่าแค่นี้ก็เก่งแล้ว หรือคำว่าถ้าทำเต็มที่แล้วก็แย่าไปเสียใจกับมันอีกเลยนะ หรือล้มแล้วก็ลุกขึ้นมาอย่ายอมแพ้
หนูไม่เคยได้รับมันจริงๆ ความสัมพันธ์แม่กับหนูมันแน่จริงๆ หนูอยากสนิทกับแม่แบบมีอะไรก็ปรึกษากันได้จริงๆ แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแม่ชอบพูดจาแรงๆหรือป่าวเวลาปรึกษากันหรือคุยกันจรงๆต้องทะเลาะกันทุกที ทุกคนที่เข้ามาอ่านช่วยหนูให้แก้ไขความสัมพันธ์ระหว่างแม่กับหนูให้ดีขึ้นทีนะคะ หนูเหนื่อยแล้วจริงๆ วันนี้ก็ร้องไห้จนจุกหน้าอก แล้วก็ปวดหัวแบบรัดสมมองไปหมดเลยค่ะ แบบเครียดมากๆจริงๆ ช่วยหนูเถอะนะคะ ขอบคุณค่ะ