ต้องเล่าก่อนว่า ผมพึ่งอกหักจากเเฟนมากครับ ผมรักเขา เขาก็รักผม เเต่ผมบอกเลิกเขา(รู้สึกน้อยลง) ผมเศร้ามากครับ ทุกข์ใจมากทีเดียว ถึงขั้นเมาอ้วกเเตก เป็นภาพที่ไม่น่าดูมากครับ น่าสังเวชมากทีเดียว ผมเลยไปปรึกษาพ่อ พ่อให้หนังสือพระผมมา3เล่มให้อ่าน (ปกติพ่อเป็นคนสวดมนต์ไหว้พระเเทบทุกวัน) พอผมอ่าน ผมรู้สึกเกิดศรัทธาต่อศาสนาพุทธมากครับ หลายอย่างที่อ่านเเล้วรู้สึกอยากหาคำตอบด้วยตัวเอง อยากรู้ว่าการดับทุกข์ทำได้จริงๆเหรอ ซึ่งพอผมอ่านไปไม่กี่วัน มันรู้สึกในจิตว่า สงบเย็นมากครับ จิตที่ไม่ต้องคิดอะไรเลย เเม้ชั่วขณะหนึ่งก็สุขมากๆเลยครับ นั้นเป็นสาเหตุที่ผมอยากบวชครับ ผมพึ่งอายุ20+ ผมรู้ว่าผมต้องเจอคนอีกเยอะแยะเลย เดี๋ยวก็มีความสุขกับคนใหม่เองแหละ เเต่ผมรู้สึกว่า เมื่อใดที่มีความสุข ก็ย่อมต้องมีทุกข์จางๆ ตัวเราไม่ใช่ของเรา สักวันเราก็ต้องตาย เเล้วเรามามัวทำอะไรอยู่วะเนี่ย มัวหลงกิเลสตัณหาอะไรอยู่นักหนา ชาตินี้ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ทั้งที เเถมยังได้เป็นชาวพุทธอีก เลยอยากบวชมากครับ ผมก็เอาเรื่องนี้ไปปรึกษาเพื่อนบ้างนะ เเต่เพื่อนกับบอกผมว่า ผมเพ้อเจ้อ เเล้วก็หัวเราะผม ทั้งๆที่ผมก็เจตนาที่จะบวชโดยบริสุทธิ์ใจจริงๆ เเต่ผมไม่ได้โกรธเพื่อนหรอกครับ โกรธไปก็เท่านั้นทุกข์ใจเปล่าๆ เเต่ผมรู้สึกว่าเเต่การอ่านหนังสือพระเพียงไม่กี่วัน ก็ทำให้ผมร่มเย็นใจได้ชั่วขณะหนึ่งเเล้ว ผมก็เลยคิดครับว่า เเล้วถ้าได้บวชเนี่ย มันคงจะรู้สึกร่มเย็นเเบบสุดๆเเน่ๆ ก็ประมาณนี้ครับเรื่องที่ผมกล่าวมาข้างต้น.