ชีวิตผมตั้งแต่เด็กแทบไม่มีอุปสรรคอะไรเลย เป็นลูกคนเดียว เรียนดี รร ใกล้บ้าน กินดีอยู่ดี ฐานะทางบ้านค่อนข้างดี พ่อแม่ไม่ขี้บ่น หน้าตารูปร่างก็พอใช้ได้
จบมาพ่อแม่ซื้อรถ ซื้อบ้านให้ แล้วก็ทำงานเป็นพนักงานบริษัท ทำไปสักพักไม่โอเคก็หางานใหม่ได้ไม่ยาก
ทำงานได้ไม่กี่ปีที่บ้านก็ให้กลับมาช่วยกิจการที่บ้าน ซึ่งมีญาติคอยจัดการอยู่แล้ว
อยู่บ้านไม่ถึงสองปีก็โดนจับแต่งงานแบบคลุมถุงชน (เพื่อควบรวมกิจการ) แต่ก็แอบชอบกันมาก่อนแล้ว เลยไม่ติดอะไร
ผมหน้าที่มีแค่คอยไปเก็บค่าเช่า เช็คความเรียบร้อย เมียเป็นคนทำบัญชี รายได้ดีกว่าทำงานบริษัทหลายเท่า
ผ่านไปอีกสองปีลุงฝั่งแม่ตาย ได้มรดกก้อนใหญ่แบ่งกับพี่ชาย ตอนนั้นพึ่งรู้ว่าลุงรวยขนาดนี้
แต่ผมตัดสินใจเอามรดกเกินครึ่งถัวเฉลี่ยแบ่งให้กับญาติทางพ่อ เพราะตอนเด็กทุกคนคอยดูแลผมมาตลอด
ทุกวันนี้มีเงินกินเงินใช้แบบไม่ต้องทำงาน รู้สึกชีวิตมันฟลุคเกินไปไหม ดูรายการต่างๆ ทำไมชีวิตเค้าต่อสู้กันจังเลย
ย้อนมาดูตัวเองวันๆ ชีวิตหลักๆ นั่งอ่านหนังสือ อ่านเว็บ ส่องเฟซ ทำงานง่ายๆ ไปวันๆ มีประโยชน์ก็ตรงที่เวลาต้องการหาข้อมูล ผมจะให้ข้อมูลได้ดีเพราะอ่านเยอะ
เล่นเกม NFT แบบมั่วๆ ก็ฟลุคได้กำไรหลายเท่า (แต่ตอนนี้เลิกแล้ว)
สิ่งที่ต่อสู้มากที่สุดอย่างเดียวตอนนี้ก็มีแค่เมียนี่แหละ นอกนั้นทุกอย่างมันดูฟลุคไปหมดครับ
ขนาดซื้อของมาขายก็ได้กำไรแบบฟลุคๆ หลายอย่างที่สต็อคไว้ ราคาดันขึ้น
บางทีก็มานั่งคิดว่ารู้สึกว่าตัวเองอ่อนด๋อยจัง แทบไม่กดดันไม่เครียดอะไรเลย ดูไม่ค่อยมีคุณค่ายังไงไม่รู้
บางทีก็อยากจะเอาเงินไปบริจาคเยอะๆ อยากแจกคนนั้นคนนี้ แต่คงได้ทะเลาะกับเมียก่อน
ปรึกษาเมียก็บอกว่าผมคิดมากเดี๋ยวเป็นบ้านะ เลยมาตั้งกระทู้ถามดีกว่า