ผมกับแฟน คบกันมา 6 ปีครับตลอดระยะเวลาคบกันก็เป็นปกติสำรับชีวิตคู่ ทะเลาะบ้างรักกันบ้างปกติ ทุกๆวันเราก็ต้องโทรคุยกันตลอด ผมก็ทำงานส่วนมากจะโทรวีดีคอลเป็นส่วนใหญ่ มีน้อยเรื่องครับที่จะทะเลาะกันหนัก ส่วนมากเป็นผมเองที่ผิดหาเรื่องเขาก่อน เวลาเขาไปเที่ยวกับเพื่อนไปเขา เพราะใครๆเขาก็มองว่ากลุ่มเพื่อนเขาไม่ค่อยดีสักเท่าไร เเฟนผมกับเพื่อนกลุ่มนี้พึ่งมาเที่ยวด้วยกันหลังจากโควิดรอบแรกครับ แรกๆก็ไม่มีอะไรหลังเราทะเลาะกันเพราะกลุ่มเพื่อนเขาหนักมาก ถ้าใช้ชีวิตกันปกติ ผมกับแฟนก็อยู่มุ้งมิ้งเป็นคนรักปกติครับ ถ้ามีเพื่อนเขามาเกี่ยวข้องเมื่อไรต้องทะเลาะกันทุกที ผมยอมเขาในหลายๆเรื่องพยายามปรับทุกอย่างหันหน้าคุยกับเขา เพราะจะบอกจะห้ามยังไงก็ไม่ได้ ก็เลยต้องคุยหาจุดตรงกลาง แฟนผมจริงๆเขาไม่ได้คิดอะไรหรอกครับ คือแค่อยากสนุก ผมก็เข้าใจเขา เลยหาจุดตรงกลางด้วยกัน ประมาณไหนอะไรทำได้ ทำไม่ได้ แต่พอเอาจริงๆพอเราจี้เรื่องขอตกลงเขาเยอะก็กลายเป็นทะเลาะกันอีก สิ่งที่ผมทำได้คือต้องปล่อยเขาร้อยเปอร์เซ็นต์ ผมก็เป็นคนกวนตีนนะครับนิสัยก็ไม่ได้ดีอะไร ยั่วโมโหยั่วประสาท แต่ทุกครั้งก็เป็นผมที่หาทางลงทางยุติสำหรับปัญหาต่างๆยอมทุกอย่าง บางครั้งหาเรื่องเองเจ็บเอง ส่วนกับเพื่อนเขาไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่า เวลาผมมีปัญหากับเขาแล้วบางครั้งมันเป็นอารมณ์ชั่ววูบเพราะผมเป็นคนอารมณ์ร้อน มือไวใจเร็วโพสต์ว่าแฟนผมเองแต่ผมก็ลบนะครับเพราะอารมณ์ เพื่อนเขาที่เป็นเพื่อนผมก็แคปไปบอกเขาจนเรื่องลุกลามบานปลาย คือถ้าอยู่กันปกติสองคน เราก็ตกลงคุยกัยเคลียกันได้แต่พอมีคนอื่นเขามาปัญหามันจบยากเสมอ ผมรักเขามากครับ 6 ปีเขาเป็นหลายๆอย่างให้ผม ผมเป็นหลายๆอย่างให้เขา ไม่รู้ว่าเขาจะเสียใจมากขนาดไหน แต่ผมที่เก็บอาการไม่เก่งเหมือนเขา ก็ยังตามง้อแม้เขาไม่รับสายแล้วก็ตาม ผมไม่รู้ว่าเขาคิดยังไง หรือผมต้องหายไปเขาถึงจะคิดตามผมบ้าง  เพราะการที่ผมวิ่งหาเขา ก็เหมือนผมยังอยู่ในชีวิตเขาไปได้ไปไหน ยังคงตามง้อตามโทรทุกวันแม้เขาไม่รับ และสักวันหนึ่งเขาจะทำใจได้จริงๆ กับการที่ผมหายไป ให้เขารู้สึกว่าผมหายไปจริงเขาจะได้ตามผม
บ้าง หรือต้องหยุดรักเขาจริงๆ
ผมควรทำยังไงดีครับ ในใจหนึ่งก็รักมาก แต่เขาอยากเลิกผมก็อยากเลิกแต่มันเจ็บและมันเสียใจมากแค่นั่นเอง ขอบคุณทุกคนที่อ่านจบนะครับ