ชีวิตในการเรียนมันไม่ค่อยง่ายเลย ยิ่งในช่วงนี้เรายิ่งรู้สึกหมดแพทชั่น หมดกำลังใจ เราเคยเป็นคนที่เรียนดีมาตลอดเลยนะ เมื่อเทียบกับเพื่อนๆ แต่พอมันผ่านมาถึงจุดๆนึ่งแล้วอะ มันรู้สึกนอยด์แย่กับสิ่งที่เป็นอยู่อะ ทั้งการเรียนที่ไม่เหมือนเดิม เพื่อนใหม่ ชั้นใหม่ การเรียนที่มันยากขึ้น ความคาดหวังของคนรอบข้างที่เพิ่มขึ้น เมื่อก่อนเราสามารถเรียนได้ดีโดยที่ไม่ต้องพยามมากเท่าไหร่ เพราะเราเองก็เป็นคนหัวไว เข้าใจอะไรง่าย แต่พอมาตอนนี้มันไม่เหมือนเดิม เพื่อนที่เขาเคยด้อยกว่าเราตอนนี้พัฒนาและเรียนรู้ได้ดีมากกว่าเราเสียอีก เรารู้สึกได้เลยว่าเขาเก่งขึ้นมากๆจากแต่ก่อน แต่พอมองกลับมาที่เราอะ เรามีแต่แย่ลงเรื่อยๆ ทั้งๆที่เขากับเราก็เจอการเปลี่ยนแปลงเหมือนๆกัน แล้วเราทำสิ่งที่เคยทำเหมือนเดิม คิดว่ามันจะออกมาดีแต่สุดท้ายมันก็ดีไม่พอ เราก็เลยบอกตัวเองให้พยายามเยอะกว่านี้ แต่เราก็รู้ตัวเองดีว่ามันยังไม่มากพอเลย และยิ่งคนรอบข้างที่คาดหวังในตัวเรามากๆ มันยิ่งทำให้กดดัน เรารับรู้ได้ว่าทุกคนหวังดีอยากให้มีอนาคตที่ดี แต่เรากลับไม่ชอบความหวังดีนี้เลย เราคิดมาเสมอว่าถ้าเขาว่าเราแย่ขนาดนี้เขาจะยังมองเราด้วยความคาดหวังรึเปล่า ตอนที่เขาเอาเราไปพูดว่าเราเก่งแบบนั้น แบบนี้อะ เราโคตรอายตัวเองเลย แล้วก็หวังว่าเราคงจะพยายามได้มากกว่านี้แต่เราทำตัวเราเองทั้งนั้น ที่ไม่ขยันไม่ตั้งใจ แล้วเราก็พึ่งได้รู้ความจริงว่าต่อให้เก่งแค่ไหนถ้าไม่พยายามตั้งใจก็สู้คนที่เขามีความพยายามตั้งใจไม่ได้เลย ทำยังไงถึงจะผ่านจุดนี้ไปได้ การคิดแบบไหนจะช่วยให้เราแอคทีฟขึ้นมาได้บ้าง ทำไงให้ตัวเองมีกำลังใจสู้ต่อ