เราเป็นเด็กวัยรุ่นที่มีช่วงชีวิตม.1-ม.6 ในช่วงปีพ.ศ. 2546-2551 ค่ะ 
อธิบายช่วงนั้นไม่ค่อยถูกเหมือนกันค่ะ แค่อยู่ดีๆ นึกย้อนไปตอนนั้น สมัยเด็กแนว ผมรากไทร ดัดฟัน เน็ตไอดอลยุคแรกๆ เรียนพิเศษที่สยาม 
มันมีอะไรให้จำเยอะดีนะคะ 

ชีวิตวัยรุ่นตอนนั้นสำหรับตัวเอง เราบ้าอ่านการ์ตูนมาก โตมากับวันพีซ ชาแมนคิง นารุโตะ อยากทำผมซอยสไลด์ปัดเป๋แต่ครูโรงเรียนดุมาก
เพื่อนยังหาน้ำยาอุทัยมาทาแก้มกัน ผู้ชายก็หาทางไว้ผมรากไทรตอนปิดเทอม ตกเย็นไปร้องคาราโอเกะหยอดเหรียญ 

ถ้าพูดถึงการเมือง ในยุคทักษิณ เราคิดว่าประเทศไทยนี่ก็เก่งไม่น้อยเลย มีความภาคภูมิใจจะบอกคนว่าเป็นคนไทย มีอนาคตที่คิดไว้ดีพอสมควร 
ข่าวใหญ่ในช่วงนั้นเยอะมาก ทั้งยาเสพติด สึนามิ ไฟใต้ ไข้หวัดนก ประเทศเรารอดมาได้ทุกครั้งเลย 

จนเราเริ่มโตขึ้น การเมืองก็เข้มข้นขึ้น โดนรัฐประหารไปตอนปี 49 กลับมามีรัฐบาลอีกได้แค่ช่วงเดียว ประท้วง ประท้วง ประท้วง แล้วก็รัฐประหารปี 57

ชีวิตเราตั้งแต่ตอนนั้นไม่เห็นแสงสว่างในประเทศอีกเลย 

อาจเพราะเราเริ่มโตด้วย ปี 56 ก็จบปริญญาตรีแล้ว ทำงานปีแรกหลังรัฐประหาร ตอนนี้จะแปดปีผ่านไป บวกกับโควิด 
ชีวิตจืดชืดต่างกับที่คิดไว้ตอนเป็นเด็กมากๆ เลย ย้อนมองไปแล้วเหมือนช่วงเวลานั้นเป็นซากอารยธรรมสมัยมีประชาธิปไตย 

ประเทศไทยเละเทะยิ่งกว่าเสือกระดาษ เป็นเสือทิชชู่ ย่อยสลายหากไปจากรัฐประหารซ้ำซาก เศรษฐกิจพังแล้วพังเล่า 
ความยุติธรรมในประเทศคงไม่ต้องพูดถึง การผูกขาดทางการค้าไม่ต้องพูดถึง การละเมิดสิทธิมนุษยชนไม่ต้องพูดถึง 
ตัวเราเองที่โตมาในช่วงนั้น ย้อนไปตอนนั้นคงคิดว่าจะต้องเจอกับความขัดแย้งทางการเมืองอีกมากมาย แต่คงนึกไม่ออกว่าประเทศไทยจะเป็นไปได้ขนาดนี้
ความฝันของวัยรุ่นในยุคนี้ที่เราเห็นมากที่สุดมีแต่ความต้องการเปลี่ยนแปลงประเทศ ซึ่งคงต้องใช้เวลาอีกนานมาก
หากเปลี่ยนไม่ได้ ไม่นานแต่ละคนก็คงหาทางทยอยย้ายออกไป 

เราอยากรู้ว่าตอนที่ยังเป็นวัยรุ่น แต่ละคนมีสิ่งที่คิดในใจไว้ไหม เลยอยากชวนมาแชร์กันค่ะ 
ตอนนั้นเป็นยังไงกันบ้าง แล้วตอนนี้สบายดีไหม 

*ไม่แน่ใจว่าต้องเลือกแท็กอะไรบ้าง ถ้าเลือกผิดไปขออภัยด้วยค่า