เรื่องมีอยู่ว่า ผมชอบผู้หญิงคนนี้มากๆเรียกว่ารักมากเลยก็ไก้ครับ เริ่มรู้ตัวว่ารักคนนี้แน่ๆก็ตั้งแต่ ม.1เลยครับ รู้จักกันแรกๆ ก็ทักไปคุยปรึกษาเรื่องราวต่างๆแบบปกติ แต่พอเราได้รู้เรื่องของเค้า นิสัยเค้า ได้เข้าไปในชีวิตเค้าแล้ว ผมก็รู้สึกว่ารักคนๆนี้มากๆ แบบมากที่สุดจนไม่มีใครมาแทนเค้าได้เลย เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วตั้งแต่สมัย ม.1 จนตอนนี้ ผมขึ้น ม.4
เรื่องในตอนนั้น มันดีสำหรับผมมากๆ ได้ไปตามจีบ แบบอ้อมๆ คือไม่ได้เต๊าะ ไม่ได้หยอดเลย ชอบเดินไปส่งเค้าตรงที่เค้าไปเรียนพิเศษ ชอบซื้อของกิน ไปซื้ออะไรด้วยกันผมก็ชอบซื้อให้เค้า ชอบทำขนมไปให้ ให้ของที่เราทำนั่งทำขึ้นมาเอง คือแบบ เราเป็นผู้ชาย แต่มานั่งทำของน่ารักๆ เช่นแบบว่า เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเรียกอะไร แต่มันเป็น ขวดโหล ที่มีตุ๊กตา ตัวเล็กๆ พับดาวใส่เข้าไปนิดๆหน่อยๆ แล้วก็จดหมายรัก ที่เรานั่งเขียนแล้วก็ใส่เข้าไปด้วย จำได้ว่านั้นเป็นช่วง ม.3ครับ ตอน ม.2ก็เคยบอกชอบเค้ารอบนึงตอนเค้าเลิกกับแฟน เค้าปฏิเสธผมครับ ผมก็ไม่ได้เสียใจนะ พอมา ม.3 เค้าก็เลิกกันแฟน ผมก็หาเวลาเหมาะๆ ไปบอกชอบ แล้วก็ให้ของชิ้นนั้นไปด้วย(ไอ้ขวดโหลที่นั่งทำขึ้นมาเองแหละครับ) เค้าได้อ่านก็ทักมาบอกผมครับ ว่ายังไม่รู้ว่าตัดใจจากคนเก่าได้มั้ย ไม่รู้จะเปิดใจให้ผมได้รึป่าว อะไรประมาณนี้ครับ สุดท้าย เค้าก็กลับไปคบกันเหมือนเดิม ผมไม่เสียใจเลย เพราะผมคิดว่า ผมทำดีที่สุดแล้ว 

ที่นี้ ผมก็ได้ลองเปิดใจให้คนอื่นดูบ้าง ลองคุยๆดูก็รู้ว่า คนนั้นชอบเรา แต่เราก็คิดถึงคนที่เราเคยรักตลอดเลย แม้ว่าจะพยายามตัดใจกี่รอบ มันก็ลืมไม่ได้ ผมไม่เคยลืมเลย คิดถึงเค้าตลอด ตอนนี้ก็ไม่ได้สนิทกับเหมือนเมื่อก่อนหลังตอนที่ผมบอกชอบเค้าไป แต่พอได้คุยแค่แป้บเดียว ความรู้สึกทุกอย่างมันก็กลับมา แม้จะมีใครเค้ามาในชีวิต แต่คนๆนี้ ผู้หญิงคนนี้ ยังอยู่ในหัวใจผมอยู่เลย บางครั้งก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทั้งที่มีคนมาชอบเรา ก็ไม่เคยมีใคร ทำให้ผมได้รู้สึกรักซักนิดเลย นอกจากผู้หญิงคนนี้ ถึงเค้าจะไม่เคยชัดเจนกับผมเลยก็ตาม ความรู้สึกของเค้า ผมก็ไม่รู้ว่าเค้าคิดกับผมแบบไหน เค้าเคยคิดถึงผมรู้สึกกับผมบางรึป่าวก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ คือผมรักเค้ามากๆ แต่ก็บอกใครไม่ได้ เลยมานั่งเขียนนั่งระบายในนี้นี่แหละครับ