ครอบครัวเราไม่รู้แปลกจากคนอื่นมั้ย แต่เรามีพี่กับน้อง[คนละพ่อแม่เดียวกัน]2คน เขาโตมากับเรา อีกคนนึงพ่อแม่เสียอีกคนนึงพ่อแม่ก็ไม่อยู่เลี้ยง แล้วเราเป็นคนเดียวที่มีพ่อแม่อยู่ครบ ในสายตาคนอื่นคงคิดว่าเราโชคดีมากๆ ซึ่งในตอนเด็กเราก็รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ แต่พอโตมาเราได้รับการศึกษาที่ดีกว่าเขา ทุกๆอย่างความเป็นอยู่ที่ดีกว่าเชาทั้งที่อยู่บ้านหลังเดียวกัน เราเลยรู้สึกแย่แทนเขา คิดว่าโลกนี้ทำไมไม่ยุติธรรมเลย ทำไมถึงไม่ให้พวกเขาได้มีพ่อแม่และได้ใช้ชีวิตให้ดีกว่านี้ แม่เราที่เป็นป้าของพวกเขาก็ได้แค่ส่งเสียเลี้ยงดูกต่ก็ไม่ได้สมบูรณ์พร้อมที่สุดเพราะแม่เราก็แค่พนักงานตัวเล็กๆเอง เรารู้สึกแย่มาตลอดหลายปี ทุกครั้งที่เรารู้สึกแย่เราก็พาลดึงเรื่องนี้มากดดันมาทำให้รู้สึกแย่ขึ้นอีก เวลาที่เราทำตัวไม่ดีก็จะคิดว่าที่ทุกคนยอมเสียสละให้เรามากขนาดนี้ เราได้ชีวิตที่ดีแล้วทำไมถึง/ม่ใช่ชีวิตให้ดี เรากดดันตัวเอง เป็นบ่อยมากจนไม่รู้จะทำยังไง เราไม่อยากอยู่เลย เราคิดคำนี้วนไปวันละไม่ต่ำกว่า10รอบ เราเกลียดยายเราที่ลำดอียงให้เรามากกว่าเพียงเพราะแม่เราเป็นคนเลี้ยงดูทั้งหมดในครอบครัว ลำเอียงจนน่าเกลียด ทำตัวเหมือนกับพี่น้องเราแย่ๆ(แต่ก็มีดีบ้างบางครั้งจะมีแค่บางช่วงที่แกลำเอียง) ไม่รู้เราคิดมากไปมั้ย แต่เราเลิกคิดไม่ได้เลย เราว่าการคิดแบบนี้มันไร้สาระมากๆ แต่ก็ไม่รู้จะจัดการยังไง เราเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าขึ้นมากเรื่อยๆ รู้สึกว่ายังไม่ดีพอ ต้องทำให้ได้มากกว่านี้ ทั้งๆที่ไม่มีใครกดดันไม่มีใครทำอะไรเราเลย เราแค่เครียดไปเอง กดดันตัวเอง รู้สึกแย่ไปเอง ทั้งๆที่เราไม่เคยเป็นเลย สาเหตุมันเพราะเราต้องอยู่บ้านมากเกินไปหรือเปล่านะ ถึงฟุ้งซ่านไม่หยุดเลย