เราเป็นคนที่เวลามีปัญหาจะชอบมาหาคำตอบในpantip ค่ะ ในทุกๆเรื่องเพราะอยากหาคำตอบจากเพื่อนๆคนอื่น และปัญหาในชีวิตตอนนี้ก็เคยมาหาคำตอบไปแล้ว แต่ณ.ตอนนี้คิดสงสัยและอยากตั้งกระทู้ขึ้นมาเพื่ออยากรู้ถึงความคิดเห็นคนอื่นๆค่ะ
ก่อนอื่นนะคะขอพูดถึงความเป็นมาของชีวิตเราก่อน เราไม่มีพ่อ(พ่อเป็นใครไม่รู้) แม่เสียตั้งแต่อายุ2เดือน เราอยู่กับยายมาตั้งแต่เล็ก มีป้าๆอาๆ ช่วยเลี้ยงกันมาบ้าง นี่เราฟังจากผู้ใหญ่เขาพูดกันมา เรามีพี่ชายอยู่คนนึง (คนละพ่อ) อ่ะ ทำไมเราถึงรู้คนละพ่อ เราอยู่บ้านยาย ซึ่งอยู่หมู่บ้านเดียวกันกับพ่อพี่ชาย และตอนเด็กๆเราคิดว่าพ่อพี่ชายก็เป็นพ่อเรา เราจะไปหาทุกครั้งที่พ่อมาจาก กทม ซึ่งเรายังเด็กยังไม่รู้อะไร พอโตมาเรื่อยๆ ป้าๆแถวบ้านก็บอกเราว่าพ่อคนนี้ไม่ใช่พ่อจริงๆ พ่อเราเป็นคนใต้ (เราอยู่จังหวัดเชียงใหม่) อย่างงุ้นอย่างงี้ มันทำให้เราฝังใจ ยิ่งเราเติบโตเรายิ่งอยากค้นหาคำตอบ แต่ไม่ได้ถึงขั้นสืบหาความจริงนะคะ แค่ถามไถ่ลุง และยาย แต่คำตอบก็ต่างกันออกไปจนเราเริ่มปลงและปล่อยวาง รักแค่ยายดูแลแค่ยายเพราะท่านเป็นคนดูแลเรา ตอนนี้ยายเราเสียแล้ว เราเสียใจมากเหมือนชีวิตนี้เราไม่เคยโดนพรากใครไปแบบนี้ เรามีลูกกับแฟนเก่า พ่อของลูกนิสัยแย่ค่ะ ติดผญ ติดเหล้า ซ้อมตีทุกอย่างที่ไม่ดีอยู่ในตัวเขา จนเราเลิกกับเขาได้ กว่าจะเลิกได้สาหัสเหมือนกันค่ะ กว่าจะหลุดได้ เชื่อว่าคนเราคงมีเวรมีกรรมต่อกัน เราปิดกั้นตัวเองมาสักพัก คิดว่าคงไม่ใครรับเราได้เรามีลูกติด จนมาเจอคนนึงเขาเหมือนเข้าใจในตัวเรา คบกับแฟนคนนี้ ตอนนี้ก็เข้าปีที่ 3 แล้ว 1ปีแรกไม่ได้อยู่ด้วยกันค่ะ เข้าปีที่2 มาเช่าบ้านอยู่ด้วยกัน และปีที่3แม่แฟนทำบ้านให้และมาอยู่ใกล้กันกับบ้านแม่เพราะแม่ก็ไม่อยากให้เราเช่าบ้านอยู่ (แม่คงคิดไว้อยู่แล้วค่ะ เพราะแฟนมีพี่ชายอีกคน)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ใส่ข้อความ
เข้าเรื่องเลยนะคะ เรารู้สึกว่าการที่เราอยู่ด้วยกันมันไม่แฮปปี้เหมือนตอนเราแยกกันอยู่ เอาตรงๆคือปีแรกที่แยกกันอยู่เราหนีมาจากพ่อของลูกมาอยู่กับเจ๊ที่ทำงานด้วยตอนนั้น พอผ่านไปสัก1เดือนถึงบอกให้พ่อของลูกรู้ และเราอยู่กับเจ๊เขาแน่นอนต้องช่วยเขาทำงานในบางอย่าง แต่เราจ่ายค่าเช่านะคะ เราก็ไม่ค่อยมีเวลาให้กันสักเท่าไหร่ แฟนติดเกมส์มากค่ะ ส่วนเราช่วงนั้นติดงานติดกินกับลูกค้า มันเลยเป็นช่วงนั้นที่ทำให้เรามีระยะให้กัน แต่พอเข้าปีที่2 เราย้ายมาอยู่กับแฟนที่บ้านเช่า เรารู้สึกไม่โอเคเลยค่ะ เราหมดยุคที่ไปกินเที่ยว ทำงานต่อในช่วงเวลากลางคืนแล้ว แต่ปัญหาคือแฟนติดเกมส์หนักมาก มากจนเราทนไม่ไหว ทำงานเหมือนกัน ยิ่งเรามีลูกติด เข้าใจนะคะผู้หญิงเลี้ยงลูกด้วย ทำทุกอย่าง จนเราไล่เขากลับไปอยู่บ้าน เพราะเขาขี้เกียจ พอมาอยู่บ้านเขายิ่งมั่นใจว่าเขาเติบโตด้วยความถนุถนอมของแม่เขาจริงๆ ขอเข้าประเด็นชีวิตตอนนี้นะคะ เรามีงานประจำ แฟนมีงานประจำ เงินเดือนน้อยเหมือนกันค่ะ ไม่พอใช้ เราหางานเสริมทุกทางทุกอย่างมาตลอด 2 ปี ขายเสื้อผ้าออนไลน์เสริมตลอด แต่แฟนเราก็ยังติดเกมส์มากค่ะ วันๆนึงแทบไม่ได้คุยกันเลย เรารู้สึกเหนื่อย จากที่เหนื่อยเพราะงานเราแล้วยิ่งเห็นเขาเป็นแบบนี้ยิ่งเหนื่อยคูณไปอีกค่ะ ตอนนี้เราอยากถอยมากค่ะ (เราเคยคุยกันแล้วหลายครั้งค่ะในเรื่องนี้) เขาไม่เคยพยายามให้ชีวิตดีขึ้นเลยค่ะ ต่างจากเราที่พยายามหาให้มีกินมีใช้มีเก็บเยอะๆ เราเป็นคนทะเยอทะยานค่ะ อยากมีชีวิตที่ดีขึ้น แต่แฟนเราต่างจากเรา วันๆไม่คิดอะไรเล่นแต่เกมส์ค่ะ ส่วนเราคิดทุกวันจะทำยังไงดี ขายอะไรดีให้มีกินใช้ไม่ขาดมือ ทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยมากจนเราเริ่มไม่พูดไม่บ่นแล้ว มันเหนื่อยแล้ว อยากให้เพื่อนๆแสดงความคิดเห็นส่วนตัวกันมาหน่อยค่ะ คิดเห็นกันยังไงบ้างคะ
**ใช้คำพูดไม่ถูกต้องหรือผิดพลาดก็ขอโทษด้วยนะคะ กระทู้แรกของเราค่ะ
เจอปัญหาแฟนติดเกมส์หนักมาก
ก่อนอื่นนะคะขอพูดถึงความเป็นมาของชีวิตเราก่อน เราไม่มีพ่อ(พ่อเป็นใครไม่รู้) แม่เสียตั้งแต่อายุ2เดือน เราอยู่กับยายมาตั้งแต่เล็ก มีป้าๆอาๆ ช่วยเลี้ยงกันมาบ้าง นี่เราฟังจากผู้ใหญ่เขาพูดกันมา เรามีพี่ชายอยู่คนนึง (คนละพ่อ) อ่ะ ทำไมเราถึงรู้คนละพ่อ เราอยู่บ้านยาย ซึ่งอยู่หมู่บ้านเดียวกันกับพ่อพี่ชาย และตอนเด็กๆเราคิดว่าพ่อพี่ชายก็เป็นพ่อเรา เราจะไปหาทุกครั้งที่พ่อมาจาก กทม ซึ่งเรายังเด็กยังไม่รู้อะไร พอโตมาเรื่อยๆ ป้าๆแถวบ้านก็บอกเราว่าพ่อคนนี้ไม่ใช่พ่อจริงๆ พ่อเราเป็นคนใต้ (เราอยู่จังหวัดเชียงใหม่) อย่างงุ้นอย่างงี้ มันทำให้เราฝังใจ ยิ่งเราเติบโตเรายิ่งอยากค้นหาคำตอบ แต่ไม่ได้ถึงขั้นสืบหาความจริงนะคะ แค่ถามไถ่ลุง และยาย แต่คำตอบก็ต่างกันออกไปจนเราเริ่มปลงและปล่อยวาง รักแค่ยายดูแลแค่ยายเพราะท่านเป็นคนดูแลเรา ตอนนี้ยายเราเสียแล้ว เราเสียใจมากเหมือนชีวิตนี้เราไม่เคยโดนพรากใครไปแบบนี้ เรามีลูกกับแฟนเก่า พ่อของลูกนิสัยแย่ค่ะ ติดผญ ติดเหล้า ซ้อมตีทุกอย่างที่ไม่ดีอยู่ในตัวเขา จนเราเลิกกับเขาได้ กว่าจะเลิกได้สาหัสเหมือนกันค่ะ กว่าจะหลุดได้ เชื่อว่าคนเราคงมีเวรมีกรรมต่อกัน เราปิดกั้นตัวเองมาสักพัก คิดว่าคงไม่ใครรับเราได้เรามีลูกติด จนมาเจอคนนึงเขาเหมือนเข้าใจในตัวเรา คบกับแฟนคนนี้ ตอนนี้ก็เข้าปีที่ 3 แล้ว 1ปีแรกไม่ได้อยู่ด้วยกันค่ะ เข้าปีที่2 มาเช่าบ้านอยู่ด้วยกัน และปีที่3แม่แฟนทำบ้านให้และมาอยู่ใกล้กันกับบ้านแม่เพราะแม่ก็ไม่อยากให้เราเช่าบ้านอยู่ (แม่คงคิดไว้อยู่แล้วค่ะ เพราะแฟนมีพี่ชายอีกคน)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เข้าเรื่องเลยนะคะ เรารู้สึกว่าการที่เราอยู่ด้วยกันมันไม่แฮปปี้เหมือนตอนเราแยกกันอยู่ เอาตรงๆคือปีแรกที่แยกกันอยู่เราหนีมาจากพ่อของลูกมาอยู่กับเจ๊ที่ทำงานด้วยตอนนั้น พอผ่านไปสัก1เดือนถึงบอกให้พ่อของลูกรู้ และเราอยู่กับเจ๊เขาแน่นอนต้องช่วยเขาทำงานในบางอย่าง แต่เราจ่ายค่าเช่านะคะ เราก็ไม่ค่อยมีเวลาให้กันสักเท่าไหร่ แฟนติดเกมส์มากค่ะ ส่วนเราช่วงนั้นติดงานติดกินกับลูกค้า มันเลยเป็นช่วงนั้นที่ทำให้เรามีระยะให้กัน แต่พอเข้าปีที่2 เราย้ายมาอยู่กับแฟนที่บ้านเช่า เรารู้สึกไม่โอเคเลยค่ะ เราหมดยุคที่ไปกินเที่ยว ทำงานต่อในช่วงเวลากลางคืนแล้ว แต่ปัญหาคือแฟนติดเกมส์หนักมาก มากจนเราทนไม่ไหว ทำงานเหมือนกัน ยิ่งเรามีลูกติด เข้าใจนะคะผู้หญิงเลี้ยงลูกด้วย ทำทุกอย่าง จนเราไล่เขากลับไปอยู่บ้าน เพราะเขาขี้เกียจ พอมาอยู่บ้านเขายิ่งมั่นใจว่าเขาเติบโตด้วยความถนุถนอมของแม่เขาจริงๆ ขอเข้าประเด็นชีวิตตอนนี้นะคะ เรามีงานประจำ แฟนมีงานประจำ เงินเดือนน้อยเหมือนกันค่ะ ไม่พอใช้ เราหางานเสริมทุกทางทุกอย่างมาตลอด 2 ปี ขายเสื้อผ้าออนไลน์เสริมตลอด แต่แฟนเราก็ยังติดเกมส์มากค่ะ วันๆนึงแทบไม่ได้คุยกันเลย เรารู้สึกเหนื่อย จากที่เหนื่อยเพราะงานเราแล้วยิ่งเห็นเขาเป็นแบบนี้ยิ่งเหนื่อยคูณไปอีกค่ะ ตอนนี้เราอยากถอยมากค่ะ (เราเคยคุยกันแล้วหลายครั้งค่ะในเรื่องนี้) เขาไม่เคยพยายามให้ชีวิตดีขึ้นเลยค่ะ ต่างจากเราที่พยายามหาให้มีกินมีใช้มีเก็บเยอะๆ เราเป็นคนทะเยอทะยานค่ะ อยากมีชีวิตที่ดีขึ้น แต่แฟนเราต่างจากเรา วันๆไม่คิดอะไรเล่นแต่เกมส์ค่ะ ส่วนเราคิดทุกวันจะทำยังไงดี ขายอะไรดีให้มีกินใช้ไม่ขาดมือ ทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยมากจนเราเริ่มไม่พูดไม่บ่นแล้ว มันเหนื่อยแล้ว อยากให้เพื่อนๆแสดงความคิดเห็นส่วนตัวกันมาหน่อยค่ะ คิดเห็นกันยังไงบ้างคะ
**ใช้คำพูดไม่ถูกต้องหรือผิดพลาดก็ขอโทษด้วยนะคะ กระทู้แรกของเราค่ะ