.
.
.
.
.

มีโจในวัยเด็กกับครอบครัวบุญธรรมที่รับเธอมาเลี้ยง เด็กหญิงมีโจที่นิ่งเงียบ ประหยัดถ้อยคำ แต่กลับพูดจ้อไม่หยุดเมื่อแม่คนใหม่เปิดเปียโนคอนแชร์โตของ รัคมานีนอฟปลุกให้มีโจตื่นขึ้นด้วยความสดใส



ซอนอูมาตามโซวอนที่บาร์โฮส แต่น้องไม่ให้ความร่วมมือกับโอปป้าเลย ในสีหน้าแววตาของทั้งคู่มีความเจ็บปวดไม่ต่างกัน



สามสาวเพื่อนรักออกจากคลับผ่านมาประสบเหตุ ชานยองถามมีโจไม่ควรตามเขาไปเหรอ แต่มีโจตอบเพื่อนว่า ในเวลาแบบนี้คงจะไม่เหมาะนัก แล้วเกาะแขนเพื่อนเดินจากไป แต่ก็ยังเหลียวมาส่งสายตาตามหลังเขาอย่างห่วงใย



ซอนอูกลับบ้านไปจมเศร้าอยู่มืดๆ



.
.
.
.
.
.

ต่อในคอมเมนต์ค่ะ