กระทู้นี้ส่วนใหญ่คือการระบายเล่าเรื่องราว (ขออนุญาตเเทนตัวเองว่า เรา ) เราอายุ16-17 ตั้งเเต่เกิดมา รู้สึกตัวเองไม่เคยรู้สึกภูมิใจที่ได้เกิดมาในบ้านหลังนี้เลย มีเเต่คำว่าอยากฆ่าตัวตายทุกครั้ง

ที่บ้านอยู่กัน4คน พ่อ เเม่ พี่สาว
เเม่เงินเดือน 12,000 พ่อ 5,000 - 10,000 เเม่เป็นเสาหลักครอบครัว คอยจ่ายทุกอย่าง ส่วนพ่อตั้งเเต่เกิดมาไม่เคยเห็นทำงานเป็นหลักเเหล่ง เข้าออกเป็นว่าเล่น ตอนนี้ดีขึ้นหน่อยเพราะทำธุรกิจส่วนตัว

พี่สาวกำลังเรียนอยู่มหาวิทลัย ค่าเทอมรวมกัน2คนก็2หมื่นกว่า ทั้งหมดนี้เเม่เป็นคนจ่ายหมดเลย ทั้งค่าอยู่ค่ากินค่าเทอมค่าใช้จ่ายทุกอย่างเเม่ทำคนเดียว พ่อไม่เคยช่วยอะไรเลย เเต่พอทะเลาะกันจะทวงบุญคุณตลอด ว่าเป็นคนซื้อข้าวซื่อน้ำให้กิน เเต่เงินเเม่จ่าย ไปรับไปส่งเเต่เเม่ซื้อรถออกค่าน้ำมัน ตัวเองเกาะเมียกินไม่ทำอะไรเลย ถ้าเเม่หาสามีได้ดีกว่านี้ชีวิตเเม่เราเเละพี่สาวคงเจริญกว่าที่เป็นอยู่

พ่อทำลายอนาคตของพี่สาวเรา 2-3ปีก่อน พี่สาวเราซิ่ว จากมหาวิทยาลัยชื่อดัง เพราะว่าช่วงนั้นเเม่ป่วยเป็นมะเร็ง ที่บ้านช็อต มากเเต่พ่อก็ยังไม่ช่วยจ่ายอะไรทั้งนั้น เเถมไปยืมเงินย่ามาสร้างหนี้เพิ่มเเล้วไม่คืนทั้งๆที่ย่าเเก่มากเเล้ว พี่สาวเราซิ่วโดยอ้างเหตุผลว่าเรียนไม่ไหวยากเกินทั้งๆที่ พี่สาวเราเรียนโรงเรียนระดับหัวกะทิมาโดยตลอด ความจริงคือพี่สาวมาคุยกับเราว่าที่ซิ่วเพราะที่บ้านไม่มีเงินส่งเเล้ว เเม่เรียกให้กลับบ้านทุกวัน

เรากับพี่สาวอยากได้อะไรต้องหาซื้อเองหมด ตั้งเเต่โทรศัพท์ยันคอมหรือของใช้อื่นๆ เราไม่เคยได้จากพ่อหรือเเม่ เพราะเราต้องซื้อเองทั้งหมด เราขายของออนไลน์รายได้100-500ต่อวัน เราพยายามมากที่จะทำให้ชีวิตตัวเองดีขึ้นให้ได้มากที่สุด อยากจะมีเงินส่งตัวเองเรียนมหาลัย ไว้ซื้อของที่ตัวเองอยากได้ เเต่มันเเลกกับการที่เราเหนื่อยมาก เราน้ำหนักลงไป6โล คล้ำมากขึ้น เเละเบลอมากเพราะนอนดึก ร่างกายสูบผอม จนญาติทักว่าเหลือเเต่กระดูก เพราะต้องทำงานหนัก อารมณ์เราขึ้นๆลงๆ สภาพเราเเย่ลงทุกวันนั่งหน้าจอคอมทั้งวัน นอนตี1-3 จนตอนนี้การเรียนเราเริ่มเเย่ เราติดมส มัวเเต่ทำงานนี้จนเรามาเริ่มนึกว่าเราอายุเเค่16 ทำไมเราต้องเหนื่อยขนาดนี้ ทำไมเราต้องดิ้นรนขนาดที่ว่าเวลาไปเที่ยว เพื่อนเเค่โทรหาพ่อหรือเเม่เงินก็เข้าเเล้ว เเต่เรากลับทำไม่ได้ เพราะเค้าไม่ให้ เงินที่เราใช้มาจากเงินที่เราต้องดิ้นรนหามาเอง เราเหนื่อยเครียดกับชีวิตตัวเองตอนนี้มาก อยากตายๆไป ทำไมต้องเกิดมาด้วย เราพยายามทำเพื่อตัวเอง เเต่เราก็เเค่เด็กคนหนึ่งที่อยากมีความสุขบ้าง ทำไมมันเหนื่อยขนาดนี้ เราอยากใช้ชีวิตช่วงตัวเองเป็นวัยรุ่นให้มีความสุขครั้งเดียวในชีวิตก่อนจะเข้ามหาลัยเเละทำงานเเต่กลายเป็นว่าเราต้องทำงานวันล่ะ10-12ชั่วโมงเพื่อหาเงินมาใช้ อยากได้อะไรต้องดิ้นหาซื้อเอง ทั้งที่สิ้งนั้นไม่ได้เเพงอะไรเลย

เราอยากไปเที่ยวบ้าง เเต่บ้านเราไม่มีรถ ทรัพย์สินที่มีคือบ้านกับที่ดินเล็กๆบ้านหลังโทรมๆ เราถามเเม่ว่าทำไมไม่อยากมีชีวิตที่ดีขึ้นบ้างไม่อยากรวยหรอ อยู่เเบบนี้มันสบายหรอ เเม่เราตอบมาว่า ก็อยากมีเเต่มันทำไม่ได้ได้เเค่นี้เเหละ ทำไมได้เเค่นี้ล่ะ อายุ47 เเต่เงินเดือนยังอยู่ที่12,000 น้อยกว่าเด็กจบใหม่ส่ะอีก

พ่อเราไม่ต้องพูดถึง มีเเต่ความห่วยเเตกเเละเฮงซวย ย่าหรือเเม่เเท้ๆของพ่อเรา เค้ายังไม่เลี้ยงทั้งๆที่ย่าเราเเก่มากเกษียณมาจากเงินก้อนตอนนี้เหลืออยู่ไม่เท่าไหร่พ่อเรายังเอาไป เเถมไม่คืน เลวสุดๆเอาเเม้กระทั่งเงินคนเเก่ ชีวิตเค้ามีเเต่ความเลว เป็นพ่อที่เราเกลียดมากๆพี่สาวเราโดนพ่อเอาเท้าเหยียบหน้าตอนเด็กๆ ส่วนเราโดนกระทืบ เพราะพ่อเราติดเหล้า คนอื่นจะว่าเค้ายังไงเค้าก็ยังหน้าด้าน ไม่สน เห็นเเก่ตัวไม่เอาลูกเมีย

รู้สึกว่าตัวเองเล่าได้งงมาก เเต่เพราะตอนนี้ไม่รู้จะเรียบเรียงยังไง สรุปคือตอนนี้เราเหนื่อยมาก เราไม่ไหวอยากตาย ทำไมต้องเกิดมาจนไม่พอจนเเล้วยังไม่มีความสุข ครอบครัวมีปัญหาอีก