ทาวเฮาส์2ชั้นห้อง2ห้อง เเม่ห้อง น้องห้อง พอเรากลับมาจะหอย้ายกลับมามันเหมือนน้องยึดห้องไป ตอนกลางวันเราลากโต๊ะมาห้องเเม่ ตอนนอนก็เข้านอนในห้องน้อง เเล้วปัญหาต่างๆในกระทู้ก่อนที่เราเล่า พอเราคุยเรื่องที่จะออกไปอยู่คนเดียวเเม่ก็บอกว่าจะทิ้งภาระไปใช่มั้ย บ้านก็จะไม่รับผิดชอบ (ตั้งเเต่พ่อออกจากงานมาอยู่บ้านเฉยๆ2ปีกว่าๆเเล้ว ตอนนี้ก็คาดว่าจะไม่ทำเเล้ว อายุ52 ปี) เรารู้สึกกดดัน ถ้าจบเเล้วต้องหางานได้เงินเยอะๆให้น้อง ค่าบ้าน ค่าต่างๆ เเม่คาดหวังเราเยอะ จริงๆเราก็จะทำอยู่เเล้วที่จะต้องหาเงินค่าหอ น้องค่าเทอม  พอมาค่อยได้ยินทุกวันว่าจบออกมาเเลเวทำงานเลยนะ เเม่จะขอเดือนละหมื่น จะได้เอาไปใช้หนี้
ไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นมั้ย  เรารู้สึกว่ายิ่งเเม่พูดเเบบนั้นกับเราทุกวันเรารู้สึกหงุดหงิด กดดัน เราเครียด เราเเอบร้องร้องไห้บ่อยๆในห้องน้ำ ไม่รู้ทำไมน้ำตามันไหลออกมาเอง พอได้เเม่ถามว่า เราจะทิ้งภาระบ้านบ้านไว้ เเล้วไปใช่มั้ย  เราไม่ได้คิดเเบบนั้น พอได้ยิ่งเเล้วมันรู้สึกว่าไม่มีคนเข้าใจเราเลยไม่มีคนเชื่อใจเรา เราผิดเหรอที่อยู่บ้านเเล้วมันไม่ความสุข 
เราทำงานเเต่ป.6 ,ม.3,ม.4,ม.5ได้เงินมาก็ให้เเม่หมด เรารู้สึกว่าคิดผิดน่าจะเป็นออมไว้ฉุกเฉินจริงๆ 
# เเล้วเรามความฝัน มันจำกัดเเค่ที่อายุ26 เราจะลองทำตอนอายุ25 เพราะจบมหาลัยออกมาเราก็คิดว่าต้องทำงานหาเงินก่อน เรารอ3 ปี(ระหว่างนั้นก็ทำเรื่องขอทุนช่วงอายุ24) น้องจบมหาลัยเราคิดว่าถึงไปได้  เราคิดว่าน้องจบ ก็ดูเเลที่บ้านช่วง2ปีที่เราจะไปทำฝัน เเต่เรากังวลว่าทุกคนในบ้านจะว่า เราดูเห็นเเก่ตัวมั้ยคะ เพราะเหมือนเราจะเป็นเสาหลัก เราไปทำฝันก็ดูว่าเราจะทิ้ง