ต้องเล่าก่อนว่าตอนเรายังเด็กแม่เรากำลังตั้งท้องต้องอยู่ มีเหตุผลบางอย่างที่แม่ต้องฝากเราเลี้ยงอยู่กับป้า ด้วยความที่แม่เราไม่ถูกกับป้า แต่ก็ยังมีความผูกพันธ์กันอยู่เลยเอาเรามาฝากเลี้ยง คือเราก็โตมากับป้าเป็นระยะค่ะ เรียนคู่มากับพี่สาวที่ห่างกันหนึ่งปี(เป็นเหมือนหลานของแม่ ซึ่งเราก็คือหลานของป้า ไม่งงเนอะ) คือเราก็มีความสนิทสนมมาตลอดค่ะ ปิดเทอมก็มาหา แต่พอเราเริ่มโตขึ้นมันเริ่มมีระยะห่างมาก คือเราไม่ได้เอะใจอะไรค่ะ มุมของเรา ป้ายังคงเป็นคนหนึ่งที่สำคัญในชีวิต แค่ว่าอยู่ห่างกัน แต่ก็ผูกพันธ์กันเหมือนเดิม จนนี่ล่ะ เราจะย้ายมาอยู่กับป้าตอนโต (ปัจจุบัน) มันเริ่มมีระยะมากขึ้น เค้าชัดเจนเรื่องต่างๆ เราเหมือนคนนอกมากขึ้น มันมีคำพูด การะกระทำที่ทำร้ายจิตใจกระทบกระทั้ง พอเราไม่โอเคเค้าจะบอกว่าเราเซ้นซิทีฟ เรามีปัญหากับคำพูดเค้ามาตลอด เค้าชอบว่าแม่เราให้เราฟัง ดูถูกที่บ้านเรา บางคำพูดแรงๆจะเก็บไว้ใช้เรากับเรา แต่ไม่ใช้กับพี่สาวเรา กลายเป็นพอทำอะไรก็จะถูกเปรียบเทียบ มีครั้งหนึ่งที่เค้าพูดออกจากปาก เราไม่มีทางดีได้เท่าพี่สาวเรา จนเราเอาไปพูดกับแม่ แม่พยายามปลอบเรา คือในมุมของเรา เราไม่ต้องการความรักค่ะ แค่อยากได่ความใส่ใจที่มันเท่าเทียมกัน จริงๆในแง่การถูกปฏิบัติเราอาจจะเล่าได้ไม่เท่าความรู้สึกค่ะ เรารู้สึกเหมือนถูกทำให้รู้สึกว่า คือคนนอกนะ อะไรแบบนี้ค่ะ มันไม่มีความจริงใจ ไม่ได้มีความรู้สึกเหมือนตอนเด็กๆ แค่เราไม่เข้าใจว่าผู้ใหญ่มีเหตุผลอะไรทำไมต้องเลือกปฏิบัติขนาดนี้ด้วยคะ เค้าไม่กลัวเราจะเสียใจหรืออะไรแบบนี้หรอ ทุกครั้งที่เค้าทำเราเสียใจก็จะบอกแค่ว่า เรามันเซ้นซิทีฟเอง เรามันอ่อนแอเอง พูดว่าพี่สาวเก่งนักหนา ไม่มีใครสู้ได้ เค้าจะไม่รู้เลยหรอคะ ว่าเค้าทำร้ายเรายังไงบ้าง