ต้นปี 2020 เรา renovate ที่พักหมดเงินไปเยอะ
เพียงเพื่อจะรับทราบว่าเราคงต้องปิดที่พักเพราะ Covid แล้วล่ะ
เราตั้งใจว่าจะรับอาสาสมัครเข้ามาดูแลที่พัก  ทำอาหารเช้าให้ลูกค้า  ส่วนตัวเราจะไปทำสวน  เราคำนวณไว้บ้างแล้วว่าเราจะปลูกอะไร  แค่ไหน  ขายที่ไหน ราคาเท่าไหร่  
เพราะว่าลำพังเฉพาะรายรับจากที่พักมันไม่พอจ่ายหนี้ในระยะยาว  เพียงแต่ว่ามันก็ไม่ใช่งานที่วุ่นวายอะไร  มีเพียงบางเดือนที่จะวุ่นๆ หน่อยแค่นั้น

สองปีที่ผ่านมาเราเริ่มทำงานหลายอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน
ลงทุนแคคตัส  ตอนนี้การเงินก็อยู่ในด้านบวกคือคืนทุนหมดแล้ว  โควิดทำให้คนซื้อของออนไลน์เยอะขึ้นมาก ซื้อต้นไม้กันเยอะ

เราเริ่มทำขนม มันก็ลำบากตรงโควิดอีกนั่นแหละ  แต่ก็ยังพอขายได้  ถ้าโควิดซาๆ ไป  ศก. เริ่มดี   เราจะมีขาประจำขายส่งไปหลายๆ ที่เลย

เราไปทำ part time ร้านกาแฟ, ร้านไก่ย่าง  นาทีนี้ไม่คิดหรอกค่ะ  คุ้มไม่คุ้ม  เงินมากเงินน้อย  เอาหมด  ได้วันละ 300 ทำงานแทบจะ 11 ชั่วโมง  จะกินข้าวหรือไปห้องน้ำก็ทำแทรกๆ ไป  อย่างน้อยๆ ก็ได้เรียนรู้การลงทุน รายรับรายจ่าย stock สินค้า  ค่าเช่า  lay out การจัดวางของ  การใช้พื้นที่ สูตรเครื่องดื่ม ไม่รู้ลูกจ้างคนอื่นเขาคิดรึเปล่า  แค่เราเก็บข้อมูลมาหมด 😄  ทำงานร้านกาแฟ  สนุกมากเลยค่ะ  ได้เงินน้อยมากก็เหอะ

เราอายุ 45 และอยู่บ้านนอกนะ  เหมือนกับเริ่มจากศูนย์เลยค่ะ
และตอนนี้ก็กลับไปทำที่พักยากละนะเพราะที่นั่งเล่นลูกค้ากลายเป็นโต๊ะทำขนม   ที่จอดรถลูกค้าก็กลายเป็นพื้นที่แคคตัสค่ะ

ปัญหา  ไม่อยากจะพูดเลยค่ะ  มีอยู่ตลอดเวลา
กว่าเราจะทำขนมเปี๊ยะไข่เค็มลาวาสำเร็จ  เราลองทำสิบกว่าครั้ง  เจอปัญหาระหว่างที่ทำขายอีกมากมายจนตอนนี้คิดว่ารู้จักทุกปัญหาที่พึงจะมีจะเกิดขึ้นแล้วค่ะ ถึงสามารถป้องกันไม่ให้มันเกิดขึ้นได้อีก
กว่าเราจะทำแคคตัสได้   เราอ่านข้อมูลออนไลน์เยอะมาก เปิดเน็ทเหมือนเปิดตำรา  

ทุกอย่างตั้งอยู่บนความคิดที่ว่า  เอาน่า..ฉันทำได้  ฉันเก่ง
บางครั้งคิดแบบนี้โดยที่ยังไม่รู้เลยว่าจะเริ่มตรงไหนดี
ชีวิตมันมีอะไรที่คาดไม่ถึงเยอะจริงๆ เลยนะคะ