คือเราอยากถามทุกคนค่ะ เราผิดหรือเปล่าที่ไม่ชอบความเป็นห่วงของแม่

เรื่องมีอยู่ว่าแม่กับพ่อแท้ๆของเราพึ่งแยกกันอยู่ค่ะ
ึ่งเราก็อยู่กับแม่เพราะอยู่ด้วยกันนานมากกว่าพ่อเมื่อปีที่แล้วแม่ก็มีแฟนคนใหม่ แม่บอกให้เราเรียกเขาว่าพ่อ แต่เราไม่ได้เรียกเพราะเราคิดว่าเขาไม่ใช่พ่อแท้ๆของเรา เราแทบไม่เคยเรียกเขาเลย แม่พยายามบอกให้เราเรียกเขาว่าพ่อ มีครั้งหลายครั้งที่แม่บอกให้เรียกมากินข้าว แต่เราเลือกที่จะไม่เรียก แม่ก็เริ่มบ่นกับเราว่า เราไม่คิดจะทำอะไรให้แม่แม่พยายามแค่ไหนให้เรากับเขาสนิทกันแต่เราไม่เคยคิดที่จะช่วยสนิทกับเขาเลย ตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก  แม่กับเขาทะเลาะกันบ่อยทั้งๆที่แม่แค่ถามเรื่องเงินไม่ก็เรื่องที่กลับบ้านดึก เราก็คิดว่าคงไม่เกี่ยอะไรกับเรา มันบ่อยมากแม่พยายามรั้งเขาไว้ในขณะที่เขาพยายามประชดแม่  เริ่มหงุดหงิดแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป  ช่วงหลังเวลาที่เขาอยู่บ้านแม่จะไม่ให้เราอยู่ที่บ้านจะพยายามให้เราไปอยู่ที่บ้านพี่ข้างบ้านไม่ก็ให้ไปเล่นกับเพื่อมีหลายครั้งที่เรียกเราไปด้วย เราเป็นคนที่ชอบอยู่บ้านไม่ชอบอยู่ข้างนอก แต่แม่ก็บอกว่า"เพื่อแม่เป็นห่วง"แม่พูดแบบนั้นตลอด เราก็ไม่ค่อยพอใจแต่ก็ทำตามที่แม่สั่งตลอด แต่ไม่นานมานี้มันทำให้เราเริ่มไม่ไหวกับแม่จริงๆ วันนั้นเป็นวันที่ฝนตกแต่ไม่ได้แรงแค่รินๆอากาศค่อนข้างเย็นประมาณ6โมงเช้า แม่ปลุกเราให้เราไปกับแม่แม่จะ แม่ให้เราไปนั่งเล่นที่บ้านป้า ตอนแรกเราก็ไม่อยากไปแต่ก็เดินไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วพิมพ์บอกแม่ในแชทแต่แม่ตอบมาว่าไม่ไปแล้วตอนนั้นเราเริ่มหงุดหงิดมากขึ้น  แม่บอกว่าถ้าตากฝนเดี๋ยวเป็นไข้ตอนที่แม่ทักมาบอกฝนมันก็ตกอยู่แล้ว แค่เราต้องอยู่บ้านกับเขาสักชั่วโมงแม่ก็ไม่ยอมให้อยู่ ตอนแรกเราหงุดหงิดมากเราพยายามสงบสติอารมณ์ เราไปนั่งเล่นอยู่ที่บ้านป้า พอแม่มารับแม่ก็พูดขึ้นว่าให้มาเล่นอยู่บ้านป้าแม่จะไปช่วยงานลุง แต่ตอนนั้นฝนมันเริ่มริน เราเองก็มีการบ้านที่ต้องทำแถมยังเป็นงานที่ใช้กระดาษเราเองก็กลัวกระดาษจะเปียกแล้วกลัวที่จะรบกวนป้าเราก็เริ่มเถียงกับแม่ เพราะต่อให้เราเอากระดาษเก็บไว้ที่แฟ้มเราก็ไม่อยากเสี่ยง เราเคยเอางานไปทำที่บ้านป้าแล้วกระดาษเปียกน้ำกลับมา(ด้วยความซุ่มซ่ามอ่ะนะ)เรากับแม่ก็เริ่มทะเลาะกันเราที่ไม่ไหวก็เราตะคอกใส่แม่ว่า ต่อไปไม่ต้องมาสนใจหนูอีกหนูจะทำอะไรก็ไม่ต้องมายุ่ง "แค่อยากอยู่บ้านเฉยๆยังไม่ได้ยกบ้านให้เขาไปเลยดีมั้ย แทบจะไม่ใช่บ้านหนูล่ะให้ไปอยู่แต่บ้านคนอื่นหัดเกรงใจคนอื่นบ้าง" ตอนแรกแม่ก็ไม่สนใจเราก็อยู่ในห้องของเรา แฟนแม่ก็อยู่ในห้องของแม่ ตอนเริ่มเที่ยงแม่ก็ทักมา แล้วก็ถามว่าอยู่ไหน เราเลยตอบว่าอยู่ในห้องแม่ก็บอกเตือนไม่ฟัง พูดอะไรก็เถียงให้ไปอยู่กับบ้านพี่ข้างบ้านเราหงุดหงิดเราทนไม่ไหวเริ่มร้องไห้ ทั้งๆที่เราแค่อยากอยู่บ้านทำไมแม่ถึงต้องห้ามเรา แม่ไม่ไว้ใจเรา ไม่ไว้ใจเขา ทั้งๆที่เคยพูดว่าอยากสนิทกัน บ้างครั้งก็พูดอะไรไม่คิด มีทั้งตอนที่เราขอให้พาไปส่งที่รร.ยังพูดว่าไปให้เขาพาไปเลย แล้วไหนจะวันนี้อีกโทรมาหาตอนเช้าแล้วบอกให้เราไปนั่งเล่นกับพี่ข้างบ้าน เราผิดมั้ยคะ?.
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่