ผมเป็นคนที่มีอะไรจะชอบเก็บมันเอาใว้ในใจคนเดียวไม่ชอบไม่พอใจก็จะเงียบแบบคุณอยากทำอะไรก็ตามใจ (เก็บกดนั้นแหละ) สุดท้ายคือผมต้องรับฟังผู้อื่นโดยไม่ต่อต้าน เวลาคนในครอบครัวขออะไรจะปฏิเสธไม่ได้ พอจะปฏิเสธก็จะเกิดอาการ แพนิคพูดออก พูดไปน้ำตาก็ไหลสะอื้นไม่หยุดจนกว่าจะลืมเรื่องนี้ได้ ง่ายๆคือผมปฏิเสธคนในครอบครัวไม่เคยได้เลย พอเวลาทะเลาะกันต่อให้ผมถูกผมก็เถียงเขาไม่ได้เพราะอาการแพนิคจะมา ทั้งเรื่องใหญ่หรือเรื่องเล็กๆ ผมพยายามที่จะรักษาด้วยตัวเองฝึกใจให้เข้มแข็งหลอกตัวเองแต่สุดท้ายพอไปอยู่ตรงหน้าโดนตวาดร่างกายมันสั่นไปทั้งตัว ส่วนครอบครัวมองว่าผมขี้ร้องอ่อนแอ จนปัจจุบันก็ยังเป็นไม่หายทนแบบนี้มีแผลฝังใจมาตลอด แต่อีกอย่างผมเป็นคนเกลียดการใช้ความรุนแรงมากที่สุด แต่พักหลังเวลาผมแพนิค อาการที่ตามมาคือ เบื่อทุกอย่างเบื่อชีวิตเกลียดทุกคน อยากตายไป แต่พอทุกอย่างนิ่งอารมคงที่เย็นชา ตอนนั้นผมรู้สึกชอบใช้กำลังชอบเห็นเลือด ตอนแรกผมฆ่านกตอนที่ผมอารมระเบิดออกมา หลังจากนั้นเริ่มลงที่หมาแมวไม่ได้ฆ่าน่ะแค่แตะตี และสุดท้ายคือวันนั้นผมทะเลาะกับคนในครอบครัวหนักมากอึดอัดจนทนไม่ใหวแล้วมันระเบิดออกมาตรงนั้นเลยคือไม่คิดอะไรไม่รู้สึดอะไรอีกแล้วผมเกือบจะทำร้ายคนในครอบครัว แต่ผมทำไม่ลงจนเอาหัวโคกกำแพงจนหัวแตกเองแล้วก็น็อคไปเลย หลังจากวันนั้นก็กลัวอารมตัวเองมากๆกลัวเวลาที่เราเย็นชา กลัวว่าจะทำอะไรที่เราจะเสียใจภายหลังแน่ๆ เหมือนที่ผมฆ่านกตอนแรกผมทำไม่คิดอะไร พออารมกลับมาปกติ ผมร้องมือสั่นทั้งตัว แพนิคหนักมากเสียที่ตัวเองเป็นแบบนี้ ผมเป็นคนที่รักสัตว์มากๆน่ะครับสาบานเลย แค่เห็นหมาโดนรถชนก็จะอวกแล้ว แต่ถ้าผมซึมผมจะไม่รู้สึกอะไร ใครพอจะรู้วิธีรักษาบ้าง ผมอยู่ที่หาดใหญ่