เรื่องมันมีอยู่ว่าเราได้เข้าเรียนม.4ที่โรงเรียนใหม่ แล้วได้เจอคุณครูท่านหนึ่งซึ่งตอนแรกเราก็ไม่ได้ชอบเขาหลอกค่ะ รู้สึกเฉยๆ จนขึ้นม.5เราก็ไม่ได้เรียนกับคุณครูท่านนั้นแล้ว แต่ก็มีเดินผ่านกันบ้าง จนมีอยู่วันหนึ่งเรากับเพื่อนเดินผ่านเขาแล้วเพื่อนเรามันก็หวัดดีครูท่านนั้น แล้วคุณครูเขาก็ยิ้มให้แล้วตอบว่าหวัดดีจ้ะ แล้วเสียง(เสียงตอนในห้องเรียนกับข้างนอกไม่เหมือนกัน) เขาคือแบบน่ารักมากกก แล้วมายิ้มให้อีกก็น่ารักคูณ2ไปเลยสิคะ ณ ตอนนั้นคือเดินหนีเลยจ้า แล้วพอเลิกเรียนกลับบ้านมาเราก็พยายามหาเฟสเขา แล้วก็ส่องเฟสเขา ทำแบบนี้ประมาณ3-4วัน แล้วพอไปโรงเรียนก็บอกเพื่อนว่าเราชอบครู...นะ (แต่กว่าจะบอกได้ก็ทำใจนานเหมือนกันนะ) แล้วเราก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนฟัง แต่ตอนนั้นเราก็ไม่ได้แบบใจเต้นอะไรหลอกนะก็คิดว่าตัวเองแค่ชอบแหละก็คงเหมือนคนอื่นๆที่ผ่านมา คิดว่าเดี๋ยวก็มูฟออนได้(ต้องบอกเลยว่าเราเป็นคนชอบไปเรื่อย) แต่พอนานวันเข้าเราก็ยังมูฟออนจากเขาไม่ได้แล้วพอได้เจอเขาเราก็ใจเต้นแล้วอ่ะ อย่าว่าแต่เจอเลยแค่นึกถึงหัวใจก็เต็นแล้ว เราล่าสุดวันนี้เพื่อนไปโรงเรียนก็ถ่ายรูปมาให้ดูแล้วอินี้กินข้าวอยู่กำลังอร่อยเลย พอเห็นรูปเท่านั้นแหละกินไม่ลงเลยไม่รู้ทำไม แล้วคือเราไม่ได้อยากรู้สึกอะไรไปมากกว่านี้แล้วอ่ะ เรารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ เราพยายามบอกตัวเองว่าไม่ได้ชอบจริงๆหลอกหัวใจที่เต้นมันก็อาจจะแค่สับสน อาจจะเกี่ยวกับฮอร์โมน เราก็เลยอยากมาถามเพื่อนๆว่ามันก็เป็นแค่เพราะว่าเราสับสนใช่ไหม  หรืออาจจะเพราะเราเป็นฮอร์โมนวัยรุ่น


เราเป็นคนที่เรียงคำพูดตัวเองไม่ถูกใครที่อ่านแล้วงงก็ขอโทษด้วยนะคะ
แล้วก็เขียนกระทู้เป็นครั้งแรก