อีก3เดือนหนูจะ18 ตามกระทู้เก่าๆที่หนูเคยตั้งถาม เรื่องโรคซึมเศร้าที่พ่อเเม่ก็บอกว่าหนูสร้างมันขึ้นมาเองเพราะการน้อยใจพ่อแม่ หนูเอาแต่ใจ เเละไม่เคยยอมคน แต่หนูไม่เคยเข้าใจว่าการแบ่งลูกมันดียังไงเลยเพราะพอหนูทำไม่ดีก็จะพูดว่าเป็นลูกพ่อ สู้น้องไม่ได้เลย  เเต่พอแม่เดือดร้อนกับมาพูดดีขอยืมเงินหนูอยู่เลื่อนๆ วันเกิดเขาหนูให้เงินเเค่เพียง300จ้าหนี้ที่เค้ายืมไปวันปีใหม่ก็ให้ไปอีก400ก็ยังหักจากหนี้เหมือนกัน เเต่เขากับพูดว่าให้เเค่นี้อย่าให้เลยวันเกิดเขาได้จากน้องให้ตั้ง 2000 เพราะจากประกันโควิดเลยให้เเม่ เเต่หนูไม่ได้เป็นเลยไม่มีเงินเก็บมากมายแบบน้อง พอแม่รู้ว่าหนูมีเเฟนแม่บอกว่ามีเเฟนก็ไปขอเงินแฟนสิจะได้มีเงินเก็บ  เเต่สำหรับหนูเงินเขาคือเงินเขา เขาตั้งใจหาเงินเพื่อให้เราได้ไปอยู่ด้วยกันไปสร้างอนาคตด้วยกัน เขารู้มาตลอดว่าหนูโดนอะไรบ้าง ความลำเอียงมันมากเเค่ไหน หนูไร้ความหมายเสมอในครอบครัว จนหนูเริ่มเก็บตัวเเต่ป.5 เขาก็บอกว่าหนูโลกส่วนตัวสูง หนูก็พยายามยิ้มอารมณ์ดีสดใสตลอด แต่กับโดนคำพูดว่าทำตัวเกินเด็ก พอขึ้นมัธยมรู้ตั้งใจเรียนมากๆจากเด็กที่คะเเนนท้ายสู่เด็กที่ติด1 ใน 10 ตลอดจนถึงปัจจุบันเเต่ใช่ค่ะหนูก็โดนมองแย่เหมือนเดิม หนูโดนแม่ทำร้ายทุกครั้งที่ทะเลาะกันตั้งเเต่ตบ ตี เอาหัวโขกกำแพงอิฐพอทำเสร็จก็โยนให้หนูอยู่ในห้องคนเดียว มันเลยทำให้ตัวหนูเริ่มทำร้ายตัวเองแรกๆก็แค่จิกผมจิกขาไปยันกรีดเเขนตัวเอง จนแฟน เพื่อน อาจารย์เริ่มขอให้ไปหาหมอ หนูก็ตัดสินใจไปดูซึ่งหมอบอกหนูเป็นซึมเศร้าบวกกังวัลหมอเลยโทรหาแม่ พอแม่รู้ก็โทรไปโวยวายกับพี่สาวที่หนูสนิททุกคน อาจารย์เลยโทรไปหาเพื่อให้เเม่ไม่มาทำอะไรหนู เเต่แม่กับบอกว่าเป็นความผิดหนูที่เอาเเต่ใจ เพราะพ่อที่ไม่มีเวลา เพราะการที่พี่โตที่เอาไปดูเเลเลยทำให้เป็นแบบนี้ทั้งๆที่ หนูไปอยู่กับพี่มันเหมือนความสุขที่หนูไม่เคยได้มาก่อนจากพ่อแม่เลย พอหนูกลับบ้านจากการหายหมอทุกคนก็เงียบใส่หนูไม่มีใครคุยกับหนูเลย มีเเค่บ้านพี่สาวคนกลางที่เจอเหมือนกันตอนเด็ก ส่วนตัวน้องชายทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันน้องจะพูดว่าไม่เป็นซึมเศร้าตายไปเลยว่ะ ไม่ก็คนอะไรอิจฉาน้องจนเป็นซึมเศร้าน่าจพตายให้จบๆไป หนูก็ได้เเค่เงียบกับห้องไม่โวยวายเหลือที่จะกินยาแก้คายกังวัล จนตลอด 3 เดือนมีแค่เเพื่อน พี่สาว และเเฟนค่อยอยู่ด้วย มันก็ดีขึ้นเเต่ตัวหนูเองก็ไม่กล้าเชื่อใจใครมากหรืออยากบอกทุกอย่างเพราะไม่อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะเราอีก ส่วนพ่อแม่น้องชายเขารักกันดีค่ะย้ำว่าเขารักกันไม่ได้มีหนูอยู่ไหนนั้นเพราะมันก็ไม่มีมานานแล้ว แล้วมันก็ไม่น่ามี เเล้วตวกหนูเองก็ไม่เริ่มรับให้เขาเข้ามาเเต่เป็นพยายามออกให้ห่างจากบุคคคลที่ทำให้อาการหนูเเย่ลง มันอาจดูเว่อเเต่มันคือส่วนหนึ่งที่หนูสู้มาจนทุกวันนี้ เเล้วถ้ามีคำขอพรที่มันเป็นจริงได้ ขอให้หนูหายไปที่ได้ไหม.... พ่อแม่ไม่เคยเป็นเซฟโซนให้เลยสักครั้ง