คือเรามีเพื่อนสนิทคนนึงเอาจริงๆก็แทบจะไม่ใช่เพื่อนกันด้วยซ้ำเพราะเราสนิทกัน(มากเกินไปทั้งในเรื่องของความรู้สึกและการกระทำ)จนใครๆก็บอกว่าเหมือนแฟนกันเลย เราไม่เคยถามออกมาว่าระหว่างเราคืออะไรมันยังไงกันแน่ แต่เราก็นึกถึงอนาคตที่มีเราสองคนอยู่ด้วยกันตลอด ทั้งวางแผนเรื่องใช้ชีวิตทั้งเรื่องเป็นอยู่เรื่องเที่ยวทุกๆเรื่องเราก็บอกกันเสมอว่าจะมีกัน คอยห่วงคอยอยู่ข้างๆกันเวลารู้สึกแย่ เราไม่เข้าใจแรกๆเราก็คิดว่าก็คงเป็นเพราะเขาดีมั้งแต่พอมันเป็นแบบนี้เรื่อยความรู้สึกมันก็มากขึ้น แต่เพราะไม่มีใครยอมพูดเรื่องความสัมพันธ์มันเลยทำให้เราไม่รู้ว่าจะต้องทำไง แล้วตอนนั้นก็มีคนเข้ามาเขาก็ทำแบบที่เพื่อนคนนี้ทำนี่แหละเรารู้สึกดีนะแต่ก็แค่นั้น เราก็ไม่รู้ว่ามันรู้สึกยังไงแล้วเราก็เริ่มทะเลาะกันบ่อยๆจากที่เล็กๆน้อยๆก็เริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆแต่พอกลับมาดีกันครั้งล่าสุดเราก็รู้ว่าเขาพึ่งจะคบกับน้องอีกคนไปตอนนั้นคือแบบเราก็ไม่รู้จะต้องเจ็บหรือเฉยๆอะแต่เราก็พยายามประคับประคองความเป็นเพื่อนเหมือนเดิมนะ เขาเริ่มมีปัญหามาพูดระบายกับเราขอให้เราช่วยเราก็ช่วยนะเเล้วก็บอกด้วยว่าเป็นห่วงเราพยายามข่วยเขาทุกๆเรื่องพยายามหาทางแก้ปัญหาให้เขาจนเราไม่ไหวเพราะเราก็มีเรื่องให้ต้องคิดเหมือนกัน เราเลยบอกให้เขาไปปรึกษาเเฟนเขาบอกเเฟนเขาถึงเเฟนเขาจะแก้ปัญหาอะไรไม่ได้อย่างน้อยก็ช่วยให้ผ่อนคลายบ้าง แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเขาให้เราไปขอโทษเเฟนเขาที่เราไปว่าว่าแฟนเขาช่วยอะไรไม่ได้ทั้งๆที่แฟนเขาทำให้เขาดีขึ้นจากเมื่อก่อน ทั้งๆที่เจตนาของเราคือเป็นห่วง ตอนนั้นคือรู้เลยว่าเจ็บเจ็บจริงๆทั้งๆที่เมื่อก่อนเขาอยู่กับเราเราคอยทำให้เขาดีขึ้นแต่แบบเขาพูดเหมือนเราไม่มีค่าอะไรเลยอะ เราเลยเลือกเดินออกมาแรกๆเขาก็พยายามนะให้เรากลับไปแต่คือเราก็ไม่ไหวแล้วเขาก็บอกว่าดีแล้วเราจะได้ไม่ต้องเสียใจเพราะเขาอีก จนเขาเลิกกับแฟนเขาแย่มากนะ เราสงสารแต่มันก็ยากเกินไปที่จะกลับไปเขาก็พยายามนะให้เรากลับไปแต่พอรู้ว่าทำยังไงเราก็ไม่กลับก็จะบอกว่าไม่เป็นไรดีแล้วเขามันแย่เอง จนเราบล็อกเขาบล็อกทุกทางจริงๆ ล่าสุดเขาก็ทักไปบอกเพื่อนเราว่าคิดถึงเราแต่ทำยังไงเราคงไม่กลับไปหรอกดีแล้วเราจะได้ไม่ต้องเจ็บเพราะเขาอีกเราเสียใจเพราะเขาเยอะแล้ว มันเลยทำให้เราไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงบอกแบบนั้นเรารู้สึกว่าเขาเห็นเราเป็นตุ๊กตาที่จะจับไปวางไว้ที่ไหนยังไงตอนไหนก็ได้ที่ไม่ต้องสนใจความรู้สึกของเรา