เราเป็นเกย์สาวที่อยู่ในสภาพบอยๆเสื้อผ้าหน้าผมเป็นผู้ชายปกติมาตลอด ไม่ได้คิดที่จะแต่งตัวเป็นผู้หญิงไม่ได้ไว้ผมยาวไม่เคยที่จะแต่งหน้า แต่บุคลิกเราไม่แมน เราพยายามแมนแล้วแต่ก็ไม่เหมือนผู้ชายทั่วไป พูดให้เห็นภาพคือกะเทยแก็กแมน พูดแบบภาษาบ้านๆคือเป็นผู้ชายตุ้งติ้ง พูดตรงๆก็คือในสังคมที่เราอยู่ก็จะรู้ว่าคนนี้เป็นนะคนนี้ใช่นะ ใครไม่รู้จักเราก็จะคิดว่าเป็นผู้ชายนิ่มๆ หรือใครมองในแง่ดีก็จะมองเราเป็นผู้ชายเรียบร้อย
ถ้าเราอยู่ในเมืองก็ไม่มีใครสนใจเราหรอก แต่ถ้าอยู่ในสังคมค่อนข้างชนบท เช่นเราต้องไปร่วมงานญาติพี่น้อง เราก็จะพบเจอมนุษย์ป้ามองเราแล้วก็ซุบซิบกัน หรือไม่ก็ขำหัวเราะคิกคักออกมาเลย พูดแซวเพศสภาพเราเสียงดังให้คนได้ยินแล้วผู้คนก็หันมามองเรา มนุษย์ป้าชอบพูดชอบถามเราแบบไม่มีมารยาทหรือไม่เกรงใจอะไรเราเลย เราเดินไปไหนมาไหนก็จะถูกชี้ให้มาดูเรา ผู้คนก็มองเราแปลกๆ บางคนพยามกลั้นขำ บางคนเบ๊ะปาก มันทำให้เราอายรู้สึกแย่และอึดอัดมากในสถานการณ์แบบนั้น ถึงขนาดมีคนไปตำหนิแม่ของเราว่าทำไมเลี้ยงลูกให้ผิดเพศ เพื่อนพ่อก็คุยกับพ่อว่าไม่ขายขี้หน้าเหรอที่มีลูกเป็นคนเสียชาติเกิด เราไปยกมือสวัสดีไหว้ใครเขาก็มองเราแบบสมเพช หรือแนะนำเราว่าเป็นผู้ชาย(ชอบผู้หญิง)ไม่ได้หรือ เป็นผู้ชายดีกว่านะ เพราะสังคมบ้านนอกเขาจะไม่ไว้หน้าคนที่เป็นคนลักเพศ ญาติๆก็ไม่ชอบใจเราไม่อยากให้รู้ว่าเป็นญาติ ชาวบ้านก็จะให้เราลองไปมีอะไรกับผู้หญิงหรือไปเที่ยวผู้หญิงเราจะได้ติดใจเราจะได้หาย แต่เราไม่ต้องการเราไม่มีอารมณ์กับผู้หญิงใดๆทั้งสิ้นเลย
เราเบื่อและรำคาญที่มีคนมาก้าวก่ายวุ่นวายชีวิตเรา ด้วยความเป็นเด็กกว่าเราทำอะไรไม่ได้ เรามีเรื่องกับผู้ใหญ่มันทำให้เราเสียเปรียบ เราจะกลายเป็นคนไม่ดีในสายตาผู้อื่น วิถีชาวบ้านเขาต้องอยู่อาศัยร่วมกัน เราเอาเรื่องใครไม่ได้ เพราะมันจะเสียมาถึงครอบครัวของเรา
เราไม่อยากไปเกี่ยวข้องกับคนพวกนั้น แต่มันเลี่ยงไม่ได้มันจำเป็น เรารู้ว่าการวางตัวในสังคมต้องทำอย่างไรแต่พวกเขามีอคติทางเพศกับเราเอง พูดให้เข้าใจง่ายๆพวกเขาเหยียดเพศ มองเกย์ว่าเป็นพวกวิปริต รับไม่ได้กับชายรักชายนั่นแหละ ถ้าต้องพบเจอกันอีกก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรได้บ้าง