ก่อนอื่นต้องขอเล่าก่อนว่าส่วนตัวเป็นคนที่ค่อนข้างตรง พูดตรง การกระทำตรง ไม่เสแสร้งแกล้งทำใดๆ เราเป็นคนไม่เที่ยวห้าง ไม่เที่ยวคาเฟ่ ต่างจังหวัดหรือใดๆ นอกจากเที่ยวกลางคืน ซึ่งสมัยเรียนเราเคยมีเพื่อนเยอะมากๆ แต่พอวันนึงเราเข้าวัยทำงาน ก็เที่ยวน้อยลงจนถึงไม่เที่ยวเลย เพราะเราเริ่มสร้างครอบครัวและมีภาระเรื่องบ้าน จึงต้องประหยัดมากขึ้น และอีกอย่างรู้สึกการเที่ยวกลางคืนไม่สนุกเหมือนเดิม
และเราคิดว่านี่คือส่วนนึงที่ทำให้เราห่างจากเพื่อน จนกลายเป็นไม่มีเพื่อนเลย และอีกสาเหตุก็คงเป็นที่ความตรงของเรา ความโลกส่วนตัวสูงของเราที่ทำให้เราไม่มีเพื่อนเช่นกัน 

จริงๆเราพยายามปรับตัวนะ พยายามหลายๆอย่างแต่สุดท้ายเหมือนเดิมเราก็เลยเริ่มปลงละ
ปลอบใจตัวเองว่าเรามีครอบครัวที่อบอุ่นมีคนรักที่ดีมีญาติพี่น้องที่ดีเรารู้สึกว่าได้รับความรักจากตรงนี้ก็มากพอแล้วไม่มีเพื่อนก็คงไม่เป็นไร
แต่อีกใจนึงเวลาที่เห็นกลุ่มเพื่อนไปเที่ยวกัน ยินดีให้กันในวันสำคัญต่างๆ ซึ่งมันทำให้เรารู้สึกว่าถ้ามีเพื่อนก็คงดีนะ

บางช่วงเวลาเรารู้สึกนอยๆ เศร้าๆนิดๆ จนบางทีก็ไม่รู้จะหาคำนอยเพื่อมาบอกตัวเองว่าไม่มีเพื่อนก็ไม่เป็นไรนะ
แล้วเพื่อนๆละคิดยังไงกันบ้างคะ

#ถ้าแท็กห้องผิดขออภัยนะค้าา