คือว่าแม่เราเป็นคนที่อยากให้เราเรียนหนังสือเก่งๆเราต้องได้ที่1คือปกติตอนประถมเราจะได้ลำดับที่1มาตลอดพอครั้งนี้ต้องมาเรียนออนไลน์แล้วเราเรียนไม่รู้เรื่องมึนๆงงๆพอผลสอบออกมาได้ลำดับที่7ของห้องได้ที่9ของสายชั้นติดร.ด้วย(ติดวิชาพละครูไม่เคยเข้าสอนเลยสั่งงานอย่างเดียว)แล้วพอแม่เรารู้ผลสอบก็บ่นก็ด่าแล้วก็พาลว่าถ้าเราไม่คุยแชทกับเพื่อนไม่บ้าเกาหลีคงดีกว่านี้(ไอบ้าเราก็บ้าจริงค่ะแต่พอถึงคาบเรียนเราก็เรียนก็ทำงานส่งเวลาว่างๆก็จะเปิดเพลงฟัง+ทำการบ้านไปด้วย)แล้วคือตั้งแต่เราสอบได้ที่1ตั้งแต่ป.1เทอม2หลังจากนั้นก้โดนทางครอบครัวกดดันว่าได้ที่1แล้วต้องได้ที่1ตลอดไม่ใช่ค่ครอบครัวหรอกค่ะหลายคนมากๆทั้งญาติทั้งเพื่อนแม่(คือเวลาเราได้ที่1หรือเกรดดีๆแม่เราก็จะถ่ายโพสต์ในเฟสแต่พอมาปีนี้หึไม่แล้วค่ะ555ไม่โพสต์ตั้งแต่เห็นลำดับที่7แล้วล่ะค่ะ😌)เราก็ไม่รู้หรอกนะว่าเอาตรรกะอะไรมาคิดแบบนี้คือเราไม่ชอบมากๆเลยค่ะแต่เราก็เฉยๆคือไม่มีใครรับรู้เลยจริงๆหรอคะว่าเราไม่โอเคพอโตขึ้นมาเราก็เจอคำพวกนี้บ่อยมากขึ้นจนแบบเครียดอะค่ะว่าเราจะได้ลำดับที่1รึป่าวเกรดจะลดจากเทอมที่แล้วหรือปล่าวก็อยากจะพูดนะคะแต่คือเราไม่ได้สนิทกับคนในครอบครัวเลยถึงจะสนิทก็ไม่กล้าพูดเรื่องแบบนี้หรอกค่ะบางเรื่องที่สามารถบอกได้เราก็จะบอกแค่ยายเพราะเราสนิทกับยายมาก><ส่วนกับพ่อแม่ตาอะไรพวกนี้ถึงจะเป็นเรื่องที่บอกได้ก็ไม่บอกหรอกค่ะ555ไม่กล้าไม่สนิทด้วยแต่เรียนผลการเรียนแม่ด่าเราก็พอรับได้นะคะเพราะส่วนหนึ่งมันก็มาจากเราไม่ใช่แค่ส่วนหนึ่งหรอกมันมาจากเราเองทั้งหมดนั่นแหละ
ส่วนเรื่องงานบ้านอะไรพวกนี้คือแบบอยากจะบอกว่าเราทำเองหมดเกือบทุกอย่างแต่กลับโดนแม่ด่าว่าวันๆไม่ทำอะไรเอาแต่อยู่ในห้อง..อันนี้ไม่ได้จะอะไรนะคะแต่อยากบอกแม่ว่าแม่นั่นแหละค่ะไม่ทำอะไรเลยเอาแต่ดูซีรีส์พอแม่สั่งเราพ่อก็จะพูดเลยว่าทำไมไม่ทำเองบ้างสั่งแต่ลูกอ่าานั่นแหละค่ะคือเราก็แบบไม่ได้อะไรนะคะเวลาแม่สั่งแต่คือสั่งแล้วพอเราทำไม่ถูกใจหรือทำช้าแม่ก็จะด่าคือสั่งเราแล้วมาด่าเราคือแบบเราก็ไม่ชอบเหมือนกันอะค่ะอุส่าห์ทำให้แล้วยังจะด่าอีกบางครั้งคือเราไม่ได้ทำไรไม่ถูกใจเลยนะคะแต่ก็โดนด่าคือเราก็เหนื่อยนะคะทำให้แล้วยังด่าพอเราทำการบ้านก็บ่นว่ามัวแต่ทำการบ้านวันๆไม่ทำอะไรแล้วอือก็คืออยากให้เราได้ที่1อยากให้เราเก่งอยากให้เราขยันแต่พอทำให้แล้วยังจะมาด่าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเราทำอะไรให้ไม่พอใจนักหนาแต่พอกับน้องๆอีก3คนทำไมกลับไม่ด่าเลยสักคำพอน้องมีการบ้านก็ให้เราสอนคือบางทีเราก็ทำการบ้าน/งานที่ครูสั่งอยู่นะเว่ยแต่ยังจะให้เราสอนน้องคือเราก็สอนได้นะแต่คือแม่นอนเล่นโทรศัพท์อะวางสักแป๊ปไม่ได้หรอช่วยสอนลูกนิดนึงไม่ได้หรอคืออะไรก็ลงที่เราตอนที่เราเป็นลูกคนเดียวอยู่ตอนนั้นรู้สึกแฮปปี้มากเลยอะแม่ใจดีมากแต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วไงอะไรก็เราผิดคือบางทีน้องทำผิดแต่เราโดนด่าคือบางทีเราไม่รู้เรื่องเลยด้วยซ้ำเราก็ยังโดนแม่ด่าแม่บ่นเมื่อก่อนเราสนิทกับน้องๆมากเลยนะคะแต่แบบเราผิดตลอดพอเริ่มมาช่วงป.6ปลายๆ-ม.1ตอนนี้ก็คือไม่ไปยุ่งกับน้องอีกเลยเมื่อก่อนชอบเด็กรักเด็กมากๆตอนนี้มันกลับกันแล้วอะค่ะไม่ชอบเด็กเกลียดเด็กคือมันน่ารำคาญมากๆเวลาเสียงดังเวลาเราต้องการสมาธิแล้วทำไมต้องเสียงดังกันขนาดนั้นรู้สึกเมื่อก่อนเราเคยมีความสุขมากกว่านี้นะเมื่อก่อนเคยคิดว่าบ้านเป็นที่ๆดีที่สุดมีความสุขที่สุดแต่ตอนนี้คือยอมอยู่คนเดียวดีกว่าอะคืออันนู้นก็ไม่ได้อันนี้ก็ไม่ได้แล้วคือแม่ไม่เคยเปิดโอกาสให้เราเลยครอบครัวก็ไม่เคยเปิดโอกาสให้เลยเมื่อก่อนครอบครัวเคยถามว่าโตไปอยากเป็นอะไรเราก็แบบในความที่รู้จักแค่อาชีพครูอาชีพหมอตำรวจอะไรพวกนี้บวกกับอยากสอนเด็กๆด้วยก็เลยตอบไปว่าอยากเป็นครูแล้วตอนนี้คือเราก็ไม่ได้อยากเป็นแล้วไงคะเราอยากจะทำอาชีพที่เกี่ยวกับทางศิลปะเช่นนักร้องหรือแบบพวกศิลปินต่างๆแต่คือทางครอบครัวเราก็อยากให้เป็นข้าราชการหมอพยาบาลครูตำรวจอะไรพวกนี้อยากให้เราเรียนวิทย์คณิตบังคับเรียนต่อสายนี้แล้วคือเราก็ชอบคณิตแต่เราไม่ชอบวิทย์ชอบเกี่ยวกับวิทย์ไม่กี่เรื่องเองเช่นพวกดาราศาสตร์เกี่ยวกับอวกาศไรงี้อะคือครอบครัวชอบบังคับมากๆชอบกดดันชอบบงการชีวิตมันล้วนแต่เป็นสิ่งที่เราไม่ชอบทั้งนั้น
*เพิ่งนึกออกเรื่องวิชาเพิ่มเติมที่รร.ให้อิสระในการเลือกคือเราเลือกเพิ่มเติมบาส เพิ่มเติมดนตรีไทย เพิ่มเติมอังกฤษแล้วตอนที่เลือกอะครูบอกว่าสามารถเลือกได้ตามที่เราต้องการตามที่เราชอบเอาวิชาที่อยากเรียนเอาแบบเบาสมองเราก็เลยเลือก3กลุ่มสาระนี้แล้วพอตกเย็นเราก็เลยเล่าให้แม่ฟังว่าเออเนี่ยเราเลือก3กลุ่มสาระนี้นะแล้วพอเราพูดจบแม่ด่ามาเลยอะคือตอนนั้นเราคิดผิดแหละที่พูดออกไปแล้วแบบแม่ก็บ่นก็ด่าแล้วบอกว่าอยากเป็นครูทำไมไม่เลือกเรียนเพิ่มเติมวิทย์คณิตอังกฤษแล้วคือแบบตอนนั้นล้างจานอู่แล้วแบบร้องไห้ตรงนั้นเลยอะด่าเกินไปมั้ยอะคือเราแค่เลือกในสิ่งที่อยากเรียนจะขัดขวางทำไมคือเราก็อยากมีอิสระมั้ยแล้วเรียนออนไลน์มันก็เรียนไม่รู้เรื่องอยู่แล้วยังจะให้เลือกวิชาที่ปวดหัวอีกเครียดกันพอดีอะแค่นี้ยังไม่เห็นหรอว่าเราเครียดขนาดไหนก็รู้ว่าอยากให้เราได้ดีแต่แบบนี้มันก็ไม่โอเคป่ะมันยิ่งเพิ่มความกดดันเข้าไปมั้ยอยากให้เราสอบติดครูอือก็พอใกล้จบม.3จะลองขอสอบเข้าเตรียมนะเพราะเราอยากเรียนเตรียมอุดมมากๆแล้วก็จะดูด้วยว่าอยากให้เราได้ดีแต่ถ้าขอแค่นี้ให้ไม่ได้ก็ไม่รู้แล้วแหละถ้าปิดโอกาสเราหมดขนาดนี้อะเราคงไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้วแหละ*
เอาตรงๆนะแม่เราก็มีข้อดีมากกว่าข้อเสียแหละแต่เเค่ไม่เคยให้เราแค่นั้นแหละกับน้องให้ได้ทุกอย่างแหละเออ

ส่วนพ่อน่ะหรอขอได้ทุกอย่างนะแต่ก็ไม่รับประกันว่าจะได้คือเวลาเราขอพ่อซื้อของเล่นตอนเด็กๆอะพ่อเราก็จะเดินไปดูราคาถ้ามันไม่แพงพ่อก็พร้อมที่จะซื้อให้แต่ถ้ามันแพงก็บอกว่าค่อยเอาถึงจะไม่ได้ก็เถอะ55555พ่อเราข้อเสียอย่างเดียวเองก็คือหวงเราเกินไปเวลาเราซื้อลิปไรงี้อะก็จะถามว่าซื้อทำไมไรงี้555เวลาใส่สั้นก็จะพูดว่าแบบใส่สั้นทำไมแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก555พ่อเป็นคนขี้แซวมากกกคือมีอยู่2-3ครั้งที่แบบพ่อแซวเราเรื่องมีแฟนอะนะคือแบบตอนนั้นเรารีดผ้าอยู่แล้วพ่อฟังข่าวแล้วบังเอิญมันเป็นข่าวเด็กมีแฟนอะไรสักอย่างนี่แหละแล้วพ่อแซวว่าเออนี่ก็มีแฟนแล้วแล้วคือแบบเราไม่ได้มีไงแล้งเราไม่ชอบอะที่มาพูดแบบนี้ตอนนี้มือปลิวไปโดนขาพ่อเต็มๆตีเข้าไปแรงมากคือแบบตอนนั้นไม่ได้ตั้งใจเลยเธอ5555555แล้วตอนนั้นน้ำตาไหลด้วยนะมาแซวแบบนั้นอะแล้วพ่อคือแซวเรื่องแฟนหลายรอบมากคือพ่อไม่อยากให้เรามีแฟนก่อนแล้วชอบเเซวแบบนี้อะพ่อไม่ชอบให้เรามีแฟนแต่มาแซวว่าเรามีแฟนอย่างนู้นอย่างนี้เราก็เลยไม่พอใจนิดหน่อยนิดหน่อยจริงๆค่ะ555555

แต่เรารู้สึกแย่นิดนึงนะคะเวลาอยู่บ้านกับครอบครัวรู้สึกแบบพวกเค้าเห็นเราเป็นตัวอะไรแต่เวลาอยู่บ้านแล้วได้อยู่เงียบๆคนเดียวรู้สึกแฮปปี้อะเหมือนได้อยู่กับตัวเองเล่นกับตัวเองไม่ไปสุงสิงกับใครรู้สึกดีมากๆเลยอะได้ทำอะไรที่ตัวเองชอบอะไรพวกนี้คือแฮปปี้สุดๆแต่อยู่ๆบางครั้งก็ร้องไห้ออกมาแบบไม่มีใครทำอะไรนะแต่มันร้องออกมาเองอะบางที่ก็เฟลกับชีวิต555ก็นั่นแหละช่างมันเถอะ

เล่าเรื่องงงนิดนึงไม่นิดหรอก5555งงมากแต่ก็ช่างมันเถอะ