คือต้องท้าวความก่อนว่าเราเป็นนักเรียนนอกได้มาเรียนต่างประเทศตั้งเเต่ม.ปลายเเล้วคือมันเป็นช่วงปิดเทอมของเราเเล้วเราไม่สามารถกลับประเทศได้เราก็ว่างมาเป็นเดือยสองเดือนเเล้วคือโรงเรียนก็เป็นเรียนออนไลน์อีกทำให้เพื่อนที่หอกลับบ้านหมดเหลือเเต่นักเรียนต่างชาติคือด้วยความที่เราเป็นคนชอบเปรียบเทีบบมากเรามาที่นี่เรามีสิ่งที่เปรียบเทียบ3ก้อนคือเปรียบเทียบเรื่องเรียนผลการเรียนกับเพื่อนที่อยู่ในคลาสเดียวกันในประเทศนั้น เเล้วเราชอบเปรียบเทียบความสามารถทางภาษากับนักเรียนต่างชาติด้วยกันคือมันก็เป็นเเรงผลักดันให้เราพัฒนาตัวเองขึ้น เเล้วเราชอบเปรียบเทียบชีวิตกับเพื่อนที่ไทยตอนเพื่อนทำกิจกรรมที่ดูมีความสุขเราก็เเอบน้อยใจว่าถ้าเราอยู่ไทยก็คงจะดีน้าได้ทำกิจกรรมอะไรเยอะเเยะอยู่กับสิ่งที่เราเคยอยู่ทำให้เราดาวน์หนักกว่าเดิมอีกเราไม่รู้ว่าเราควรจัดการกับความรู้สึกนี่ยังไงด้วยความที่ตอนนี่เราอยู่คนเดียวด้วย เพื่อนนักเรียนต่างชาติด้วยกันก็ไม่ค่อยมีใครเข้าไทป์กับเรานักเเละเราก็ไม่มีพลังพอด้วย เพื่อนในคลาสที่เป็นคนประเทศนั้นที่สนิทก็มีเเต่มันก็ไม่ได้เป็นความสนิทที่จะไปบ้านเค้าได้ ด้วยความที่ตอนที่เราอยู่ไทยเราก็อยู่โรงเรียนประจำเราก็ไม่ค่อยไปบ้านเพื่อนอยู่เเล้วก็คือมีจุดที่สนิทกันก็คือที่โรงเรียนที่หอพักโรงเรียน ก็เหมือนเพื่อนญี่ปุ่นทีเราพูดถึงความสนิทก็อยู่ถึงเเค่หอพักอยู่เเค่โรงเรียน เเล้วเพื่อนกลับบ้านหมด คือตอนนี้เรามีชุดการเปรียบเทียบอยู่3ชุดคือเพื่อนที่ไทย เพื่อนในคลาสในประทศนั้น นักเรียนต่างชาติด้วยกัน เราคิดว่าการเปรียบเทียบมันก็มีจุดดีอยู่คือมันทำให้เราสามารถตามเพื่อนตามอะไรทัน เเต่มันก็ทำให้เราเป็นทุกข์ด้วยในเรื่องที่เราทำอะไรไม่ได้ ต้องทำยังไงดีครับ เเล้วเราก็เลยอยากรักษาความสัมพันธ์กับเพื่อนที่ไทยเเต่เราก็รับกับการเปลี่ยนเเปลงเรื่องระยะทางไม่ได้ ทำให้ตัดสินใจที่จะหยุดความสัมพันธ์กับเพื่อนที่ไทยเเละให้เหลือเเต่ความทรงจำช่วงหนึ่งที่เราเคยอยู่ด้วยกัน เเละรอวันที่จะกลับไปสานสัมพันธ์ต่อในวันที่เราได้กลับไปอยู่ด้วยกันอีกครั้ง ผมดูเป็นคนน่าสมเพชมากนะครับเเคารับการเปลี่ยนเเปลงก็รับไม่ได้