พ่อทำให้ชีวิตเราเป็นเหมือนเขาแล้ว คือไม่มีสังคม ต้องพึ่งพาตัวเองอย่างเดียว เนื่องจากพ่อมีนิสัยที่น่ารังเกียจ คิดว่าตัวเองเก่งมาก จนเป็นที่น่ารังเกียจต่อเพื่อนฝูงและคนรอบตัว(แต่ต่อหน้าเขาก็คุยกันดีนะ)
 เราแต่ก่อนก็มีน้า และพี่ๆที่รู้จักและสนิทกัน แต่ถูกพ่อเรามาทำลายสังคมตรงนั้นเพราะห้ามเราให้เลิกยุ่งไม่ได้ เลยไปพูดไม่ดีกับพวกเขา เราเลยถ่อยห่างออกมาจากตอนนั้นก็ผ่านมาก7ปีแล้ว ตอนนี้เราไม่มีใครแล้วจริงๆ แต่พ่อรู้สึกพอใจมาก เวลาวันเกิดเราไม่มีใครให้ของขวัญหรืออวยพร พ่อก็จะบอกว่า ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวพ่ออวยพรให้เอง ด้วยเสียที่มีความสุข ตอนนี้ก็นับเวลาถอยหลังว่าเขาจะไม่ส่งเงินให้เราแล้ว และเงินกยศ.เค้าก็หลอกให้เราใช้หมดและไม่คืน ที่ผ่านเราพยายามทำงานก็ถูกคำพูดเขาห้ามตลอด จนเรารัยทำการบ้านเพื่อน เค้าก็ด่าเราเหมือนไปฆ่าใครตาย จนเราก็ไม่ทีเฝอนเก็บเลย
คำถามเดียวคิดว่าพ่อเรามั๊ย ใครว่าไม่เราว่าใช่
อย่าถามถึงแม่นี้มันคือพาทที่2ของชีวิต หนีเสือเจอจระเข้