สวัสดีค่ะ เรากับเเฟนคบกันมา1ปีแล้วค่ะ ช่วงที่คบกันมาเรามีเรื่องให้ทะเลาะกันทุกวันมาก ส่วนใหญ่เป็นเรื่องเล็กน้อยๆ เช่น เราไม่ไม่สะดวกคุยกับเขา เราเล่นเกมไม่สนใจเขา เป็นต้นค่ะ เราพยายามปรับตัวในหลายๆอย่าง จนมีวันหนึ่งเราพยายามเเล้ว เเล้วทำไม่ได้จนเราบอกเขาว่า"เเต่ก่อนเราทำได้จริง เเต่ตอนนี้เราทำไม่ได้เเล้ว เราขอโทษ" เเล้วเขาก็จะโกธรเราบอกว่า "ให้โอกาสมาเยอะเเล้ว" จนเราเราเครียดจน ซึมเศร้าไป เขาก็รู้นะคะ เขาเป็นคนเเนะนำเราไปหาหมอ ตอนเเรกๆเขาเหมือนจะเข้าใจเราทุกอย่าง จนพอสักพักเขาเริ่มที่จะทนไม่ไหว ทำนองว่าถ้าจะพูดเรื่องเดิมๆก็หยุดเถอะ มันน่าเบื่อ ถ้าพูดเเต่เรื่องเดิมๆเราก็ไม่ต้องมาคุยกัน พอเขาพูดเเบบนี้ใส่เรา เราก็ไม่ค่อยได้พูดอะไรกับเขาเท่าไร พอมีปัญหาเราเลือกที่จะไม่พูดกับเขา เลือกที่จะเงียบอยู่คนเดียว จนพออาการมันเริ่มหนัก เขามารู้เขาก็ว่าเรา ประมาณว่า เเล้วไม่พูดละ  อย่าทำตัวมีปัญหาได้ไหม อย่าเอ๋อ หลอนยาเหรอ เขามักจะพูดเเบบนี้ใส่เราตลอด ตลอด3-4เดือน เราเคยบอกเขาเเล้วว่า"ไม่พูดเเบบนี้ได้ไหม เราไม่โอเคจริงๆ" เเต่สิ่งที่ได้กลับมา เขามักจะพูดว่า  "เราพูดดีๆละ เราเลยต้องพูดเเบบนี้ไงถึงจะบอก อย่ามาหวังเลยว่าเราจะปรับได้ เราปรับไม่ได้หรอก" เราเจอเเบบนี้บ่อยมาก จนเราเริ่มพยายามถอยห่างเขา พยายามเลิกชอบเขา จนเมื่อต้นเดือนเรากับเขาเลิกกัน เนื่องจากเราไปอยู่กับเพื่อนเรามากกว่าอยู่กับเขา คือเราสบายใจที่อยู่กับเพื่อนคือพออยู่กับเขาทีไร เราเหมือนต้องเจอคำพูดเเย่ๆ เช่น เอ๋อเหรอ, หลอนยา,อย่ามีปัญหา,อย่าสร้างปัญหา เราไม่รู้ว่าคำพวกนี้สำหรับคนอื่นมันจะหนักขนาดไหน เเต่สำหรับเราเเล้วมันทำร้ายเรามาก
เราผิดหรอคะ ที่เราพยายามทำใจให้เลิกชอบใครไว้ก่อน ทั้งที่เขาไม่เคยเห็นค่าความรู้สึกเราเลย  คือเราก็ยังรักเเละชอบเขาอยู่นะคะ เเค่มีความรู้สึกว่าเราควรปล่อยเขาไปเจออะไรที่ดีกว่ามานั้งจมปักกับเรา  เราเเค่รู้ว่าถ้าเรากับเขายังคบกันต่อเหมือนเราไปสร้างปัญหาในชีวิตเขามากกว่า