บทกวีที่ฉันโปรดปราน
ตัวหนังสือที่ได้อ่านราวกับวิญญาณได้หลุดลอย
สายลมที่กระทบผิวกลาย
ย้ำเตือนว่ามีใครบางคนอยู่ในความทรงจำ

หากเธอเป็นหนังสือคงเป็นหนังสือเล่มโปรดที่ฉันจะเลือกหยิบอ่านในทุกคราว
หากเธอเป็นท้องนภาคงเป็นฟ้าที่ฉันไม่อาจละสายตามอง
หากเธอเป็นธารน้ำไหลคงเป็นสายน้ำที่ช่วยชะโลมใจฉัน
หากเธอเป็นบทเพลงคงเป็นเพลงโปรดของฉันชั่วนิจนิรันดร์
หากเธอเป็นดวงจันทร์ฉันจะเป็นดวงดาวที่เฝ้ามองอย่างยินดี

ความงดงามในโลกนี้ไร้บัญญัติ ทว่าใจฉันบัญญัติความงดงามไว้คือเธอ
เธอที่ …
งามกว่างานศิลปะที่ศิลปินใดบรรทัดจงวาด
เธอที่ …
งามกว่าบทนิพนธ์ใด ที่กวีบรรจงเขียน
เธอที่ …
งามเกินกว่าจะบรรยายซ้องสำเนียง
เธอที่ …
งามเกินกว่าที่จะมีคำใดมานิยาม

ความรู้สึกที่มีนับอนันต์ คืนวันหลับฝันยังพบภาพเธอ
ณ ตอนนี้ฉันไม่อยากให้เวลาได้ทำหน้าที่ ฉันอยากให้ช่วงเวลาที่ดีนี้มีเธอได้นานที่สุด
เพลงรักใดในโลกเทียมแท้คงมีแค่ความรู้สึกรักของฉันที่เป็นเพลงรักอย่างแท้จริง
หากได้สัมผัสแล้วคงไม่มีผู้ใดได้สัมผัส
หากสูญเสียตัวตนเธอยังดูดกลืนซึ่งวิญญาณ
หากลืมสิ้นทุกสิ่งแล้วใจฉันยังผูกพัน

กาลเวลาผ่านเลย ตัวฉันผันแปรเปลี่ยนดังฤดู
ฤดูกาลที่ฉันมีเธอ ยังคงเป็นฤดูกาลที่ฉันโปรดปรานเสมอไป
ฟ้าพยับค่อยลงพัดหาย แสงแดดคืบค่อยแทนที่ ความปรารถนาดีฉันยังอยู่