ต้องพูดก่อนว่า เราย้ายมาอยู่ที่บ้านแฟนได้เกือบสองปี ทำให่เราได้รู้จักและสนิทกับทางบ้านแฟนมากๆ ตอนนี้แฟนเราทำงาน ส่วนเราเรียนอยู่ค่ะ(นศ) ช่วงที่มาอยู่แรกๆ คือช่วงปิดเทอม ไม่มีอะไรทำก็จะขยันทำอะไรที่บ้านค่ะ เก็บหน้าบ้านยันหลังบ้าน ทำทั้งวันค่ะ + กับช่วงนั้นแม่แฟนพึ่งคลอดลูก ก็เป๋นแม่นมไปเลยสิคะ เลี้ยงจนน้องติดเรามากๆ เวลาผ่านไป มหาลัยเปิด เราต้องเรียนแล้วต้องเรียนออนไลน์ ก็ยังคงอยู่ที่บ้านแฟน มีเวลาให้คนอื่นน้อยลงแล้วหันมาใส่ใจเรื่องเรียนมากขึ้น แต่พอเรียนเสร็จก็ทำทุกอย่างปกติ และแล้วสงครามมันก็ได้เกิดขึ้นนี้แหละคุณขา แม่แฟนทักไปหาแฟนว่า "บอกให้(ชื่อเรา)ทำอะไรบ้างนะ " "แรกๆขยัน เป็น ผญ ต้องทำ" เรานี้แบบหะ อะไรนะ ก็เมื่อก่อนดิฉันว่างดิฉันก็ทำ แต่ตอนนี้ดิฉันขอเรียนก่อนได้มุ้ย ปกติเรียนเสร็จลงมาบ้านที ก็เละทุกรอบ จานในอ่างมีทุกชม.โต๊ะรกทั้งวัน ดิฉันเก็บตลอด เดินเก็บตามเก็บตลอด แต่แค่ไม่ได้ ทำทุกซอกละเอียดอ่อนแบบเมื่อก่อน ยอมรับว่าตอนนั้นโมโหแบบอารมจะเป็น ปจด ทักไปเลยค่ะ หนูไม่ทำงานบ้านตรงไหนคะ บลาๆๆๆ แม่เขาก็ลงตึงๆมาเลย ยืนว้ากๆ พอเราจะพูดก็พูดแทรกไม่มีฟังให้จบ บอกอีกว่าโกรธ โอเคเราก็ขอโทษไปเพราะอารมณ์ตอนแรก แต่แล้วครส.หนูละคะ เรียนไม่ใช่ว่าไม่เหนื่อย แล้วเรียนออนไลน์ ความพยายามมันต้องมากกว่าเรียนปกติอีก เห้ออ เรียนเสร็จก็ลงไปทำให้ตลอด เรียนเข้า+บ่าย มีเวลาก็5โมงเย็นแล้ว (บ่นในใจ) พอแฟนไปพูด เขาก็บอก ก็ทำให้มากขึ้นสิ เราได้ยินละก็คิด เขาไม่ได้เข้าใจเราเลย ยืนเถียงกันก็มีแต่เขาที่อยากให้เราเข้าใจ ถ้าจะให้ทำมากขึ้นก็คงต้องตื่นตีห้างั้นหรอ... ตอนนี้เรื่องจบแล้วค่ะ แฟนบอกให้ทำตัวปกติ อย่าไปคิดมาก แต่เราเป็นคนชอบคิดมาก คิดวนไปวนมา บอกตรงๆว่าสำหรับเราคงไม่เหมือนเดิม...
เราควรไปต่อหรือพอแค่นี้ กลับไปอยู่ในที่ๆของเรา