อันนี้เป็นกระทู้แรกของเรานะคะ อาจจะมีเล่างงๆบ้างหรืออาจจะมีผิดพลาดบ้าง

จุดเริ่มต้นคือเราเป็นลูกคนเดียว(แต่ก็ไม่เชิงแบบ100% ด้วยความที่เรารู้ตั้งแต่เด็กว่า พ่อเรามีแฟน2คนซึ่งคือ แม่เรา แล้วก็แฟนอีกคนของพ่อซึ่งเขาก็มีลูกผู้ชายอีก1คน แต่ปัจจุบันเลิกไปแล้ว)ตั้งแต่เด็กๆเราเป็นคนสนิทกับพ่อมาก ด้วยความที่เราเป็นเด็กติดเล่นเลยชอบไปเล่นกับพ่อตามภาษาลูก แต่เท่าที่เราสังเกตพ่อกับแม่เราไม่ค่อยแสดงออกเรื่องความรักด้วยกันเท่าไหร่ คือตอนเด็กๆ ก็แอบถามแม่นะว่าแม่รักพ่อบ้างมั้ย แม่ก็บอกว่ารักสิ(ลืมบอก คือเราอยู่กับแม่มาตั้งแต่เด็กเลย แต่พ่อจะแวะมาหาบ้างเป็นบางครั้ง)จนกระทั่งช่วงม.ต้น จนเกือบๆจะม.ปลาย เราเริ่มโตขึ้น นิสัยเริ่มเปลี่ยนไปจากตอนเด็กเทียบได้ว่าเป็นคนละคนเลย เริ่มไม่ติดเล่น เริ่มทำตัวนิ่งๆ ไม่ค่อยแสดงความรักต่อใคร(แต่ถามว่ารักมั้ย ก็ยังรักเหมือนเดิมแต่ประมาณว่าเป็นคนชอบเก็บอาการมากกว่า) เราจำไม่ค่อยได้ว่าพ่อมาแวะหาเราครั้งสุดท้ายตั้งแต่ตอนไหน แต่น่าจะเป็นช่วงม.1-2 ด้วยความที่ก่อนหน้านั้นพ่อไม่ได้แวะมาหาเรานานมาก ทำให้เราชิน แต่พอพ่อมาในครั้งนั้นเรากลับทำตัวน่าเบื่อใส่เขา เช่น ทำตัวไม่ค่อยถูก คุยน้อยลง ไม่ค่อยออกมาเจอหน้าอยู่แต่ในห้อง แต่คือในใจเราอ่ะด้วยความที่เราก็รู้ตัวนะว่าไม่ควรทำ แต่เราก็กลับทำแบบไม่ได้ตั้งใจ จนกระทั่งวันนั้นพ่อก็กลับไปแต่ก็ยังโทรมาหาบ้าง ทักไลน์มาหาเราบ้าง (ทุกครั้งที่โทรคุยกันพ่อจะบอกคิดถึงบอกรักเสมอ ตอนนี้ก็ยังคิดถึงทำพูดนั้นTT)ส่วนเรื่องไลน์ มีอยู่ช่วงนึงที่พ่อเราส่งไลน์มาแต่เราไม่ได้ตอบท่านเลย อันนี้คือเสียใจมากแบบมากจริงๆ
.
.
.
.
จนกระทั่ง~ช่วงม.3-4 พ่อเราเงียบไป แบบที่ว่าไม่โทรมาไม่ทักไลน์มา(อยากจะบอกก่อนว่า ทางครอบครัวฝั่งเราไม่ค่อยติดต่อกันอยู่แล้ว แบบว่านานๆจะโทรมาที เป็นเรื่องปกติ พอพ่อไม่ได้ติดต่อเลยก็เลยไม่มีใครสงสัยอะไร) จนกระทั่ง ม.4เทอม2 เราลองทักไลน์ไปหาพ่อ พ่อก็ไม่อ่านเราเลยคิดว่าพ่อน่าจะทำงานอยู่หรือไม่ก็ลืม จนเว้นระยะมาอีกนิดเราก็ทักไปอีกพ่อก็ไม่อ่านอยู่ดีเราก็คิดว่าพ่อเปลี่ยนไลน์ (บอกก่อนนิดนึงว่า ช่วงนั้นเราคิดว่าพ่อกับแม่แยกทางกันแต่ก็ไม่ได้เชื่อแบบ100%นะแบบประมาณว่าเชื่อแต่ก็ยังแอบหวังประมาณนี้ เลยไม่ติดต่อกันรึป่าว แต่คือแม่เราอ่ะเขาเป็นคนที่สามารถตัดพ่อออกจากชีวิตได้ เพราะแม่เราก็อยู่กับเรามาตั้งแต่เด็กๆ จนแบบแทบไม่อยู่กับพ่อเลยและค่าใช้จ่ายส่วนใหญ่แม่ก็จะเป็นคนหาให้เราตลอด) เราที่คิดว่าทางพ่อกับแม่น่าจะแยกทางกันจริงๆแล้ว เราเลยไม่กล้าโทรไปหาพ่อเพราะกลัวว่าแม่จะเสียใจแบบประมาณว่าตัดขาดกันแล้ว แล้วยังจะไปติดต่อกันอีก แต่ด้วยความที่เราคิดถึงพ่อเราเลยทักไลน์ไปแต่พ่อก็ยังไม่อ่านอยู่ดี จนช่วงม.6เทอม1 เราวางแผนว่าจะไปมหาลัยที่อยู่ในเมือง ซึ่งเป็นจังหวัดเดียวกับที่พ่ออยู่เลย ตอนนั้นเราวาดฝันไว้ว่าถ้าเราได้เจอพ่อ เราจะไม่แสดงตัวแบบเย็นชาแล้ว เราจะวิ่งเข้าไปกอดพ่อ
.
.
.
.
แต่!!!สุดท้ายฝันก็สลาย ตอนนั้นเราจบม.6กำลังจะย้ายไปมหาลัยในอีกไม่กี่เดือน เราเริ่มรู้สึกว่าไม่ใช่ละทำไมพ่อหายไปนานขนาดนี้ เราเลยส่งไลน์ไปแต่ก็ไม่อ่าน สุดท้ายเราก็ไปค้นหาเฟสขอพ่อ ซึ่งเป็นเฟสเก่าแบบนานมาก คือเขามีเฟสเดียวด้วยแหละแล้วเขาก็เหมือนจะไม่ได้เล่นเฟสนั้น เราก็ไปสืบเพื่อนที่พ่อมี จนไปเจอกับผญ.คนหนึ่ง ซึ่งเขาได้โพสว่า พ่อขอเราเสียแล้ว2ปี กว่าๆเกือบ3ปี ซึ่งพอเรามาเทียบนั่นก็คือช่วงที่เราอยู่ประมาณเราอยู่ ม.3-4 ช่วงที่พ่อหายไปพอดี แล้วคือเราเสียใจมาก พ่อเสียมา2-3ปีแต่เราพึ่งมารู้ แล้วด้วยช่วงนั้นเป็นช่วงที่จะขึ้นมหาลัย เรื่องเครียดคือแบบเยอะมากกก ทั้งเรื่องเรียน การเงิน ที่อยู่ที่จะย้าย แล้วคือเราก็ยังทำใจไม่ได้ที่จะต้องย้ายจากที่นี่ ที่ที่เราอยู่มา10กว่าปี
คือแบบช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราคิดสั้นบ่อยมาก แต่ทุกครั้งที่คิด คือจะพยายามเรียกสติของตัวเองกลับมาเสมอ~~ตอนนี้ก้ยังเครียดอยู่
.
.
.
.
เข้าสู่เรื่องที่บอกว่าพีค!!
1.พ่อเราเสียมา2-3ปี แต่เราพึ่งรู้ (คือเราเสียใจมากแบบรู้สึกผิดแบบบอกไม่ถูก คือเรายอมรับเลยว่าเราเป็นลูกที่เลวมากจิงๆ ฝันที่จะได้เจอหน้ากันได้กอดกันคือแตกสลาย)เรานอนร้องไห้ทุกคืน ทำพรอตแทบไม่ไหวแต่ก็ต้องฝืน
2.(ข้อมูลตรงนี้เราไม่แน่ใจว่าถูก100%มั้ย แต่ถ้าใช่คือเหมือนเอามีดมาแทงที่แผลเดิมอ่ะ)ผู้หญิงที่โพสว่าพ่อเราเสีย เรารู้สึกว่าเขาอาจจะเป็นแฟนอีกคนของพ่อ หรือไม่ก็แฟนเก่าซึ่งเราไม่รู้จักเขาเลย เราเห็นว่ามีรูปแต่งงานคู่กับพ่อเรา แล้วก็มีพวกเด็กๆอีก3คนซึ่งเราก็ไม่รู้ว่านั่นคือลูกของเขาหรือว่าอะไร ซึ่งลูกเขาก็โตมากๆแล้วแบบแต่งงานแล้วด้วย (ลูกเขาโตกว่าเรามาก)
ซึ่งเท่าที่เรารู้เรารู้สึกเหมือนว่าผู้หญิงที่พ่อเคยเป็นแฟนแล้วเลิกไปแล้วน่าจะเป็นละคน(คนที่พูดถึงตอนต้นเรื่อง)แถมชื่อลูกก็ไม่เหมือนกับที่เรารู้มาด้วยซ้ำ
.
.
ซึ่งพอเรารู้แบบนี้เราก้ไม่กล้าจะปรึกษาแม่ เรากลัวแม่เสียใจ แต่ด้วยความที่เราอยู่กับแม่เพียงแค่2คน + สภาพจิตตอนนี้คือตก แบบที่ว่ามืด6ด้านเลย ร้องไห้ทุกวัน ทั้งเรื่อง
1.ฝันสลายที่จะไม่ได้เจอพ่อ
2.เสียใจที่พ่อเราเสียโดยที่เรามารู้ทีหลัง
3.เสียใจเพราะไม่รู้ว่าพ่อเสียเพราะอะไร แล้วทำพิธีศพที่ไหน อยากจะไปเจอพ่อสักครั้ง ถึงแม่จะไม่เหลือร่างให้เห็นแล้วก็ตาม แต่ก็อยากเจอจิงๆแล้วก็ไม่รู้จะถามใครเพราะเราไม่รู้จักใครที่อยู่ฝั่งพ่อเลย
4.เสียใจกับผู้หญิงคนนั้น คนที่เราคิดว่าเป็นแฟนอีกคนของพ่อ
5.เสียใจไม่รู้จะบอกแม่ยังไง กลัวแม่จะรับไม่ได้ที่พ่อเสีย แล้วก็ผู้หญิงคนนั้น
6.เครียดเรื่องเรียนต่อ เรื่องเงิน ที่ที่จะย้าย พรอต เพื่อน บราๆๆๆ(แต่พอเทียกับเรื่องที่พ่อเสียคือเรื่องนี้น่าจะเจ็บน้อนสุด)
.
.
.
เราคิดว่าถ้าเราย้ายไปเรียนมหาลัยแล้วเราจะไปพบจิตเวชเรากลัวว่าจะเป็นโรคซึมเศร้า ทุกวันนี้คือเครียดอะไรหรือร้องไห้ก็จะเก็บไว้คนเดียวไม่บอกแม่ เพราะเรากลัวว่าแม่จะเครียดไปด้วย
.
.
ทุกคนบอกเราทีว่าเราควรทำยังไงกับสภาพจิตใจตอนนี้
คือเราไม่ไหวจิงๆ เราควรบอกแม่ดีมั้ย หรือว่าทักไปถามฝั่งผู้หญิงคนนั้นดีมั้ยว่าพ่อเราเสีย เพราะอะไร

***ทุกคนช่วยด้วยค่ะ เราไม่ไหวจิงๆ ให้คำปรึกษาเราหน่อยค่ะ