หนูเป็นเด็กวัยรุ่นคนหนึ่ง ที่มีปมตอนอยู่มัธยม
ในตอนนั้นหนูอยู่กับปู่เเละย่า
ซึ่งทั้งสองเป็นคนทีหน้าตา มีฐานะ เเละเป็นครู
ทุกคนต่างนับหน้าถือตา อยู่ในหมู่บ้านทุกคนเรียกท่านทั้งสองว่า ครู
หนูเป็นหลานคนหนึ่ง ซึ่งไม่ค่อยรู้อะไรในตอนนั้น ไปอยู่กับย่า
ยอมรับว่าตอนนั้นไม่รู้ว่าปลอบใจตัวเองหรือยังไง
หนูเป็นหลานคนที่สองของบ้าน พี่ชายเป็นคนเเรก
หนูจำได้ดีว่าตอนเด็กย่าตามใจหนูขนาดไหน เเต่ก็ไม่ได้ตามใจขนาดนั้น เเต่ก็กว่าตอนโตมาก
ย่าทำเหมือนเกลียดหนู ท่าทาง กริยา เวลาคุยกับหนูในตอนนั้น หนูมานั่งคิดดูเเล้ว คือเกลียดหนูดีๆนี่เอง
ก่อนหน้านี้หนูไม่ได้อยู่กับย่านะ ช่วงป4-6 เนี่ยอยู่กับเเม่ เเต่ช่วงนั้นเหตุผลหลายๆอย่างเลยต้องไปอยู่กับย่า
ไปปีเเรก หนูดิ่งมาก หนูรู้สึกว่าหนูตัวคนเดียว ในบ้านใครก็ไม่รู้ หนูเหนื่อยมากเลยในปีนั้นที่จะปรับตัวอยู่กับย่าได้ ย่าไม่ค่อยตามใจอะไรหนูหรอก
อะไรที่ทำให้เป็นปมในใจหนูน่ะเหรอ?
เวลาย่าคุยกับหนู หน้าย่าจะบึ้งเหมือนคุยเเค่ให้รู้เรื่อง
เเต่เวลาลูกอามา ซึ่งเป็นน้องพ่อ มาจากกรุงเทพ
ตามใจทุกอย่าง เวลาย่าคุย ย่าดูมีความสุข ดูอยากคุยด้วยตลอดเวลา ต่างจากหนู หันไปคุยกับน้องยิ้มอยู่ดีๆ เเล้วหันมาคุยกับหนู หน้าบึ้งทันที
ตอนนั้นหนูว่าหนูก็เป็นเด็กดีนะ
06.00-06.30 หนูตื่นเเล้ว ไม่ว่าจะเสาร์ อาทิตย์
ตื่นมา กวาดบ้านเป็นอันดับเเรก เก็บจานที่ล้าง
ถ้าวันไหนไปโรงเรียนก็ทำเเค่สองอย่างเเล้วไปอาบน้ำ
ถ้าวันไหนไม่ได้ไปก็ ตื่นเวลาเดิม ทำสองอย่างนั้นเหมือนเดิม ถูบ้าน นี่ทุกเสาร์ บางอาทิตย์สองวันเลย เสาร์ อาทิตย์ เย็นๆก็ไปเฝ้าร้านให้อา ทุกวัน กลับบ้านมาช่วยทำอาหาร ไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อนทั้งกลางวัน กลางคืน ไม่เคยไปวันเกิดเพื่อน ไม่มีวันเกิดตัวเอง อยู่บ้านตลอด
หนูยังดีไม่พอใช่มั้ย หรือย่ายังไม่พอใจ
เเต่ก่อนหนูใช้ i6s ซึ่งเเม่ก็เป็นคนซื้อให้
ย่าพูดใส่หนู ใช้เเล้วบินได้หรอ ทำไมถึงอยากใช้ของเเพง
ตัดมาที่น้องหนู ตอนนั้นคงอยู่ป.3-ป.4มั้งคะ ใช้รุ่นเดียวกันกับหนู ย่ายัวไม่ว่าอะไร เวลากินข้าวน้องกินไปเบ่นโทรศัพท์ไปด้วยย่าไม่ว่าอะไร ตัดมาที่หนูเเค่เดินเเล้วถือโทรศัพท์อยู่ในมือ ย่าก็พูดเเล้ว วางก่อนได้ไหมโทรศัพท์ ติดขนาดนั้นเลย
หนูรู้นะว่ามันไม่สมควรมาน้อยใจเด็ก เเต่หนูว่ามันเกินที่เด็กคนนึงตะรับได้
ย่าชอบบอกว่าหนูฟุ่มเฟือย ที่ใช้ไอโฟน ช่วงโควิดระบาดมานี่ น้องจะเรีบนเเล้วอาส่งรูปมาว่าน้องกำลังเรียนกับโทรศัพท์เครื่องเล็กเพราะตอนนั้นไอหกหน้าจอเล็กม่ก
ย่านี่รีบร้อนรนโอนเงินไปให้อา เพื่อซื้อไอเเพดให้
ย่ากับหนูอยู่รรเดียวกันในตอนนั้น
ช่วงนั้นหนูเป็นสภา เวลามีคณะผู้ใหญ่มา หนูก็จะได้ไปต้อนรับ ในวันนั้นหนูมัดผมรวบขึ้นตรงข้างหน้า เพราะผมสั้น ย่ามาเห็นก็บอกให้มัดขึ้นอีก หนูก็มัดขึ้น ย่ามาเห็นอีกโมโหหนู ตะโกนด่าต่อหน้าครูเเละเพื่อนทุกคน ตอนนั้นครูในโรงเรียนค่อนข้างเคารพย่าหนูค่ะ เลยไม่มีใครพูดอะไร ย่าตะโกนด่าหนูว่าหนูไม่เชื่อฟัง ด่าเเรงมากๆ หนูจำไม่ค่อยได้ เเต่ตอนนั้นเเรงมาก เพื่อนหันมาถามว่าหนูไหวไหม หนูพยายามยิ้มสู้เเต่มันเกินเเรงหนูค่ะ หนูร้องไห้ ณ ตอนนั้น ยอมรับว่ากลัวเเละสั่นมาก หนูทำให้ย่าไม่พอใจขนาดนั้นเลย เเค่เรื่องมัดผม
มันหลายๆอย่าง หลายๆเรื่องมากระทบใจ มันเยอะมาก เยอะจนหนูเอามาเล่าให้เป็นคำพูดไม่ออก เอาเป็นว่าเยอะกว่านี้ นี่เป็นเหตุการณ์คราวๆที่หนูจำได้ว่ามันเคยเกิดขึ้นในชีวิต
ปจุบันมาอยู่กับเเม่ รู้สึกเเฮปปี้ สุขภาพจิตดีขึ้น
พยายามลืมเรื่องของย่า จนเริ่มดี หลังๆมานี่เเม่กับย่ามีปัญหากันเรื่องการส่งเงินมาช่วยหนูบ้าง หนูลืมบอกว่าพ่อกับเเม่หนูหย่ากัน หรือเกลียดหนูเพราะเรื่องนี้เหรอ?
ยายกับเเม่ก็คุยกัน จนถึงตาหนู ยายพูดว่า เรียนให้ดี ตั้งใจเรียน ให้เป็นเจ้าคนนายคน ลบคำดูถูกย่านะลูก
หนูก็งงเลยถามว่าคำดูถูกอะไร ยายบอกว่าย่ามาพูดที่บ้านว่า
คอยดูนะ มันไปอยู่กับเเม่มัน เดี๋ยวมันก็เอาผัว เอาลูกมาให้ มันชอบเเต่งตัว ยังไงมันก็มี
ตอนนี้หนูเริ่มดิ่งอีกเเล้วล่ะ หนูจะปลอบใจตัวเองยังไงดี