ก็คือว่าผมอัปลักตั้งแต่เด็กแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกช่วงเด็กๆ จนผมอายุ 16-17 ผมเริ่มแคร์สายตาคนอื่น ผมเริ่มอายกับการที่จะต้องไปเจอกับครนอื่นอายที่จะต้องนั่งกินข้าวร่วมกับคนอื่น  จนตอนนี้ผมอายุ18 ผมเครียดมาก ผมร้องไห้แทบจะทุกคืน ผมอิจฉาคนที่สามารถนั่งกินข้าวร่วมกับคนอื่นได้โดยไม่ต้องกลัวว่าคนอื่นจะเห็นหน้าตาอัปลัก อิจฉาคนที่สามารถถอดแมสคุยกันได้ เพราะผมมันอัปลัก ตอนนี้ผมเริ่มกลัวโลกภายนอก กลัวการถอดแมส
ผมจึงอยากคุยกับพ่อและแม่เรื่องนี้มาก แต่ก็กลัวพวกท่านจะเสียใจ แต่ผมก็แค่ยากที่จะมีหน้าตาปกติเหมือนคนธรรมดาทั่วไป