เราอายุ 21 ปี แฟนเราอายุ 25 ปี แฟนเรามีบุคลิกเป็นคนที่ขี้เขิน ขี้อาย ไม่กล้าทำอะไรขัดคำสั่งเราเลย อยากไปไหนพาไปหมด อยากกินอะไรก็พาไปกิน เป็นคนทำความสะอาดดูแลบ้าน หาอาหารมาให้รับประทาน เขาไม่เคยทำร้ายร่างกายเลยแม้แต่ครั้งเดียว เราคบกันได้เข้าปีที่ 3 เราสามารถหาเงินได้มากกว่าแฟนเราโดยที่ไม่มีพึ่งครอบครัว เราซื้อของขวัญมาให้เขาทุกวันเกิด ทุกครั้งที่มีโอกาสแต่เขาไม่เคยมีเซอร์ไพรส์เลยซักครั้ง เขาได้แต่บอกเราว่าเขาไม่มีเงิน เงินที่เขาหามาได้เขาก็ให้เราตลอดจะมีเงินที่ไหนมาซื้อของขวัญให้ แต่สำหรับเราเรามองว่าแต่พากินอาหารดีๆซักครั้งในวันสำคัญ ซื้อของขวัญเล็กๆน้อยๆให้เราก็ดีใจ มีความสุขแล้ว เวลาเรา 2 คนมีปัญหาทางการเงินฝั่งครอบครัวผู้ชายไม่สามารถช่วยอะไรเราได้เลย กลับกลายเป็นฝั่งเราที่คอยช่วยเหลือมาโดยตลอด เขาเคยพูดกับเราว่าปีนี้เขาจะบวชนะ ปีนี้เขาจะหาเงินมาหมั้นเรานะ แต่เขาทำไม่ได้ที่เขาพูดซักครั้งเราก็ซื้อชุดงานบวชมาด้วยความดีใจ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ใส่ แม่เราพูดกับเราว่าเราเป็นคนบอกแม่เองทุกอย่างฝ่ายชายเขาไม่เคยพูดกับแม่เลยทั้งเรื่องบวชเรื่องแต่งงานเหมือนเราไปหลอกแม่เลย เราควรจัดการกับความรู้สึกนี้ของเราอย่างไรดี?เรางี้เง่าเกิดเหตุไปหรือเปล่า? ทุกอย่างที่จะสร้างมันเหมือนมาจากฝั่งเราฝ่ายเดียวเลย เราว่ารักอย่างเดียวมันกินไม่ได้เราควรพอดีไหมกับผู้ชายแบบนี้? ความคิดของเรายังเด็กไปหรือเปล่าแต่การที่เราทำงานกับเรียนไปด้วยแล้วมีเงินมาช่วยเขาแก้ไขปัญหาของเขาได้ แต่เขาไม่สามารถช่วยเราตอนเรามีปัญหาได้เท่าที่ควรเราควรหยุดไหม?