เหตุผลก็คือ เรามีเพื่อนคนนึงที่พึ่งย้ายเข้ามาตอน ป.4 เขาสร้างวีรกรรมกับเรามาก เขาแกล้งเราว่าให้เราตอนประถม ตอนนี้เขาเป็นเพื่อนเรามาจนถึงเราอยู่ ม.3 แต่ก็ดีขึ้นอยู่กลายเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ลึกๆในใจเราไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่หรอก เขาชอบบูลลี่เราทางอ้อม ชอบทำให้เราเสียความมั่นใจอยู่เรื่อยเลย เวลาโกรธกันเราก็จะคอยง้อนางอยู้ตลอด จนเป็นนิสัยจนชินตัวนาง จนนางคิดว่าเวลานางจะทำอะไรก็ไม่กลัว เพราะก็มีเราที่คอยตามง้อตามเข้าหาอยู่ตลอด  แต่ที่เรายอมไม่ใช่แปลว่าเราแพ้หรือป่าว ที่เราทำไปเพราะเราไม่อยากมีปัญหาเลย  แต่เราทำแบบนี้จนเขาคิดว่าเราเป็นคนอ่อนแอ จนกระทั่งเราจะจบ ม.3แล้ว เราต้องแยกย้ายกันแล้ว แต่เราตั้งใจใว้ว่า เราจะไปต่อ ม.4 ที่ห้องศิลป์ภาษาจีน แต่เพื่อนคนนี้ก็จะไปต่อ ห้องวิทย์คณิต แต่ลึกๆนางก็บอกว่า ก็อยากเข้าห้องศิลป์อยู่นะ เพราะนางบอกว่า ถ้าเข้าห้อง วิทคณิต นางจะไม่มีเพื่อน คือเราไม่อยากอยู่กับนางแล้วอ่ะ เรารู้สึกอึดอัด เราอยากเริ่มต้นใหม่กับเพื่อนคนใหม่ เราเคยปรึกษาคนอื่น ถ้าเราได้อยู่ห้องเดียวกันจริงๆ แล้วอยู่ดีๆเราไปกับเพื่อนคนใหม่ แล้วนางจะรู้สึกยังไง เราก็แคร์ความรู้นึกนางนะ แต่ที่นางทำกับเราก็เยอะอยู่เหมือนกัน แต่เราก็ไม่อยากคิดที่จะต้องอยู่กับนาง เพราะนางชอบมีปัญหากับคนนอกโรงเรียน แล้วคนที่มีปัญหาด้วยก็คนโรงเรียนที่เราจะเข้า ถ้าเราอยู่กับนาง คนอื่นก็จะเข้าใจเราผิดๆ แต่ไม่ใช่ว่าเราใจร้ายนะ แต่ที่นางทำกับเรามันฝังใจเรามาตั้งแต่ประถมแล้วอ่ะ มันเป็นปมในใจเลย แต่ตอนนี้ก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ ยังต้องฝืนยิ้มอยู่ตลอดเวลา ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เราจะเป็นฝ่ายร้องให้อยู่ตลอดเวลา แต่นางไม่เคยคิดที่จะเสียน้ำตากับเราเลย เวลาทะเลาะกัน นางก็ชอบด่าว่าเราใน สตอรี่เฟส ทำเหมือนไม่เคยเป็นเพื่อนกัน อันนี้แค่เป็นเพื่อนกัน แล้วถ้าไม่ใช่เพื่อนจะขนาดไหน เราได้แต่ภาวนาอยู่ในใจตลอดว่า ขอเริ่มต้นใหม่กับเพื่อนคนใหม่เหอะ พอกันทีกับนางคนนี้ อาจจะมีคนบอกว่า แล้วทำไมไม่อยุ่กับเพื่อนคนอื่นละ ห้องเรามีกันแค่7คนคือโรงเรียนรัฐบาล มีผญ แค่4คน แต่เราต้องอยู่ด้วยกันทั้ง4คนไปไหนมาไหนกัน4คน ที่เราเลือกไม่เข้าโรงเรียนอื่น แล้วตัดสินใจต่อที่โรงเรียนเดิม เพราะเราไม่กล้าเปิดสังคมใหม่ๆ จนเราจะจบ ม.3ที่นี่แล้ว เรายังอยากจะย้อนเวลากลับไปมากๆเลย