ตามชื่อกระทู้เลยค่ะ
- คือเรากับอีกบุคคลหนึ่งขอใช้นามสมมุติว่า ป. เรากับพี่ป.รู้จักกันผ่านแอพนึง (ไม่ใช่แอปหาคู่ค่ะใดๆทั้งสิ้นค่ะ) เรารู้จักกับเขามาเกือบ 1 ปีได้ แต่ในชีวิตจริงพี่เขาเป็นคนน่ารักมาก เราเริ่มรู้จักกันก็ช่วงประมาณมิถุนายนปีที่แล้ว ตั้งแต่เริ่มมีการทักทายกันก็คุยกันจนสนิทกันเนื่องจากเราค่อนข้างจะศีลเสมอและเคมีตรงกันมาก อาจจะมีในเรื่องของนิสัยที่ต่างกันบ้าง แต่ด้วยความคุยถูกคอทำให้สนิทมากขึ้น คุยกันทุกวัน คุยกันได้แทบทุกเรื่อง พี่เขาเริ่มเข้ามาเป็นชีวิตประจำวันของเรา คือเรามองเห็นพี่เขาเป็นทุกอย่างเลยนะทุกอย่างจริงๆ ยกเว้นแค่เราคงไม่สามารถเป็นแฟนกันได้ เป็นความสัมพันธ์ที่ต่างฝ่ายต่างให้ความสบายใจต่อกัน คอยรับ และอยู่ข้างๆในช่วงชีวิต สำหรับเราเราคิดแบบนี้มากกว่า แต่เวลาใครถามว่าแบบพี่เขาเป็นใคร เราตอบไม่ถูกอะมันเป็นคนที่เป็นทุกอย่าง ยกเว้นแฟนสำหรับเราจริงๆ แล้วเราเคยพูดคุยกันถึงเรื่องนี้แล้ว แต่ตัวเรากังวลค่ะถึงวันหนึ่งทุกคนต่างต้องมีชีวิตและความรักของตัวเอง เรากลัวจะต้องเสียความสัมพันธ์ไป เรากลัวคนอื่นจะไม่เข้าใจ สำหรับเราการมีคนคอยรับฟังทุกเรื่อง คอยปลอบใจ เป็นกำลังใจ และเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่ต้องเลิกรามันก็ดีมากๆ แล้วเราก็แอบคิดว่าพี่เขาคงคิดเหมือนกัน เวลาพี่เขามีอะไรก็จะคอยบอกเรา ถึงแม้เขาจะมีคนคุยหรืออะไรเราเองก็รับรู้ค่ะและเข้าใจ เราแค่อยากรู้ว่าการที่มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันและสามารถอยู่ด้วยกันในทุกช่วงชีวิตได้ ถึงแม้ไม่ได้เป็นอะไรกันเลย(เพราะเราก็ตอบไม่ถูกจะให้เรียกพี่มันก็ไม่เต็มปาก) การมีคนสักคนที่พร้อมเข้าใจเสมอ แม้ว่าเราหรือเขาจะมีแฟน โสด มีคนคุย แบบนี้เราเองผิดไหมคะ แล้วมันดูเห็นแก่ตัวเกินไปรึป่าว

ปล.เราเองเป็นคนค่อนข้างเซนซิทีฟในเรื่องความสัมพันธ์และพยายามรักษาอย่างสุดกำลังไม่ว่าคนนั้นจะเป็นใครก็ตามเสมอค่ะ เรากังวลที่จะต้องเสียคสพ.ที่ดีมากกับตัวเราไป
ปล.ทั้งพี่เขาและเราเป็นผู้หญิงค่ะ