เรากับแฟนเลิกกันมาเดือนกว่าๆแล้วค่ะ ตอนยังคบกันเราย้ายมาอยู่บ้านเขาที่ต่างจังหวัด และมาทำงานกับแม่เขาค่ะ พอเลิกกันเราเลยแยกกลับไปอยู่บ้านเราเผื่อเขาจะคิดได้ถ้าอยู่ห่างกัน แต่ก็ไม่เป็นอย่างที่คิดค่ะ ยิ่งไม่ได้อยู่ด้วยกันทำให้เราแทบไม่ได้คุยกัน ตอนนี้เราตัดสินใจลาออกกับแม่แฟนแล้วจะย้ายกลับไปอยู่บ้าน เรากลับมาเก็บของและต้องอยู่บ้านเขา1อาทิตย์ เพื่อช่วยงานก่อนที่จะลาออก เราเกรงใจพ่อแม่แฟนเพราะเขาใจดีและเอ็นดูเรา ส่วนแฟนเราพอเจอเราก็คุยกับเราแต่เรียกเราว่าเพื่อน ท่าทางดูห่างเหินจากเมื่อก่อน แต่พอเราถามเขาว่ายังรักเราอยู่ไหม เขาบอกว่ายังรักอยู่ แต่เป็นเพื่อนกันดีแล้ว เราจะทำอะไรเขาก็ยังเป็นห่วงอยู่ แต่ก็เหมือนไม่ค่อยอยากห้ามเราเพราะไม่ได้เป็นอะไรกัน เวลานอนเขาก็เข้ามานอนกับเราเหมือนเดิม นอนกอดเราทั้งคืนเหมือนเดิม เรายังมีอะไรกันด้วยค่ะ เวลาเราหิวเขาก็ทำกับข้าวให้กินเหมือนเดิม แล้วบอกเราว่าถึงเราจะย้ายกลับบ้านไปแล้ว เขาจะไปหาเราที่บ้านเหมือนเดิมนะ(เพราะเขาทำงานกับแม่เขาจะอยู่ชลบุรี-สมุทรสาคร ซึ่งสมุทรสาครอยู่ไม่ไกลจากบ้านเรา) แล้วถามเราว่าลาออกจากงานแล้วไปทำที่ไหน ไม่แน่เดี๋ยวจะตามไปทำด้วยแต่ตอนนี่ขออยู่ช่วยแม่ก่อน

เรากับแฟนไม่ได้มีมือที่3นะคะ แต่เหมือนมันไปต่อกันไม่ได้ เพราะอะไรไม่รู้ ทั้งๆที่ผ่านมาทุกอย่างดูโอเค เรารักกันจนคนอื่นไม่คิดว่าจะเลิกกัน ตัวเราเองก็ไม่เคยคิดว่าจะต้องเลิกกับเขาเหมือนกัน พ่อแม่เราก็เอ็นดูเขาเหมือนที่พ่อแม่เขาเอ็นดูเรา และตอนนี้พ่อแม่เราก็ยังไม่รู้ด้วยว่าเราเลิกกันแล้ว

จริงๆเราไม่ได้อยากเลิกกับเขาเลยนะคะ เรายังรักเขาเหมือนเดิม แต่ทำไมเราทั้งสองคนถึงรัสึกว่ามันเหนื่อยจังเลย รักกันมากแต่ทำไมมองบางมุมเหมือนมันไม่ดีขึ้นเลย

เราควรทำยังไงดีคะ เราอยากยื้อเขาไว้ ไม่อยากเลิกกับเขาเลย อนาคตที่เคยคิดไว้ด้วยกันตอนนี้เหมือนทุกอย่างพังไปหมดเลยค่ะ

ปล.ที่เราเลือกที่จะออกจากงานไม่ใช่เพราะประชดเขานะคะ แต่ตอนแรกเขาไม่คุยกับเราเลยค่ะ เขาบอกไม่อยากเห็นเราร้องไห้เพราะเขาอีก เราเลยตัดสินใจลาออกแล้วขอแยกกลับไปอยู่บ้าน และพึ่งจะว่างกลับมาเก็บของค่ะ
ปล2.ถ้าเล่างงๆขอโทษด้วยนะคะ