คนที่บวชเป็นพระจะทราบดีว่า หากตนยังมีหนี้สินอยู่ จะบวชเป็นพระไม่ได้
เพราะในพิธีกรรมการขออุปสมบทนั้น พระคู่สวดจะถามว่าเป็นผู้มีหนี้สินอยู่หรือไม่?
หากยังมีหนี้สินอยู่ ก็นับว่าขาดคุณสมบัติที่จะอุปสมบทได้

เหตุผลที่คนมีหนี้สินไม่ควรครองสมณเพศ ย่อมมีที่มาที่ไป มีเหตุและผลอยู่ในตัวเอง

ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงขณะที่ดำรงสมณเพศเป็นพระภิกษุ ยิ่งไม่ควรสร้างหนี้สินใดๆขึ้นมา

เมื่อสร้างหนี้ขึ้นมาทั้งๆที่รู้ว่าไม่ควร และหากมีการพูดเท็จในเหตุผลของการสร้างหนี้นั้นอีก
ก็เป็นการทำผิดซ้ำซ้อนๆไม่รู้จบ

หากตั้งใจรักษาศีลให้สมบูรณ์ตั้งแต่ต้น คงไม่ต้องมาทำผิดใหม่เพื่อปกปิดความผิดเดิม
ไปเรื่อยๆแบบนี้

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ใส่ข้อความ
ที่มา..พระไตรปิฎก เล่มที่ ๔ พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๔ มหาวรรค ภาค ๑

ห้ามบวชคนมีหนี้

             [๑๐๘] ก็โดยสมัยนั้นแล ลูกหนี้คนหนึ่งหนีบวชในสำนักภิกษุ. พวกเจ้าทรัพย์พบแล้ว
กล่าวอย่างนี้ว่า ภิกษุรูปนี้คือลูกหนี้ของพวกเราคนนั้น ถ้ากระไร พวกเราจงจับมัน.

             เจ้าทรัพย์บางพวกพูดทัดทานอย่างนี้ว่า ท่านทั้งหลายอย่าได้พูดเช่นนี้ เพราะพระเจ้า
พิมพิสารจอมเสนามาคธราช ได้มีพระบรมราชานุญาตไว้ว่า กุลบุตรเหล่าใดบวชในสำนักพระ
สมณะเชื้อสายพระศากยบุตร กุลบุตรเหล่านั้น ใครๆ จะทำอะไรไม่ได้ เพราะธรรมอันพระผู้มี
พระภาคตรัสไว้ดีแล้ว จงประพฤติพรหมจรรย์เพื่อทำที่สุดทุกข์โดยชอบเถิด.

             ประชาชนจึงเพ่งโทษ ติเตียน โพนทะนาว่า พระสมณะเชื้อสายพระศากยบุตรเหล่านี้
มิใช่ผู้หลบหลีกภัย ใครๆ จะทำอะไรไม่ได้ แต่ไฉนจึงให้คนมีหนี้บวชเล่า. ภิกษุทั้งหลาย
กราบทูลความเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค.

             พระผู้มีพระภาครับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย คนมีหนี้ ภิกษุไม่พึงให้บวช
รูปใดให้บวช ต้องอาบัติทุกกฏ.