ตอนนี้สับสนกับตัวเองว่าทำถูกแล้วรึป่าว หรือว่าเรายึดติดกับคำว่าสมบูรณ์แบบมากเกินไป เรามีคนคุยคนนึงซึ่งตามจีบเรานานมากเป็นปีๆ ตอนเเรกที่เราไม่สนใจเพราะเขามีเรื่องที่ไม่ค่อยดี แบบเป็นคนพูดแรง ไม่ค่อยตั้งใจเรียน ขี้อวด เก๊ก อะไรแบบนี้ และหลายคนไม่ค่อยชอบเขารวมถึงครู แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ชอบเขาทุกคนนะ เขามีเพื่อนแต่น้อย ตอนนั้นเราก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่ผ่านมาปีนึงเรารู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไปในทางที่ดีมากขึ้น แล้วเราก็เลยคุยกันมาได้ประมาณ 4 เดือนแล้วแหละ แล้วก็ได้ไปแข่งโครงงานที่เดียวกันแต่คนละโครงงาน ที่กทม.แล้วเขามานั่งเล่นที่บูทจัดแสดงด้วย พอพวกครูที่ปรึกษาโครงงานเรารู้ก็เลยบอกกับเพื่อนเราว่า เราคิดยังไงไปคุยกับคนแบบนั้น คือครูที่ปรึกษากับคนคุยเราไม่ถูกกันแต่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร เราก็ยอมรับคำเตือนนั้น แล้วมานั่งคิดมากเพราะตั้งแต่เรียนมัธยมมา 5 ปีไม่ค่อยมีเรื่องแบบนี้ เขาเป็นรุ่นพี่เรา 1 ปี เราเลยคิดว่าถ้ามีคนเอาไปพูดในร.ร.มันคงเป็นเรื่องที่คนอื่นจะมองเราไม่ดีไปด้วยแน่ๆ แต่อีกใจก็คิดว่า ควรที่จะมองปัจจุบันมากกว่าอดีตของเขา เราสับสนมากว่าจะทำยังไง ถ้าจะเลิกคุยไปแบบนี้มันก็ยังไงๆอยู่ เพราะเราก็รู้สึกดีกับเขาไปแล้ว ถ้าจะไปต่อก็กลัวคนอื่นมองไม่ดีแล้วเอาไปพูดเสียๆหาย อีกอย่างไม่อยากให้พ่อแม่รู้หรือลำบากใจกับเรื่องเรา
ยิ่งจะเข้ามหาลัยยิ่งต้องโฟกัสที่เรื่องหาผลงานใส่พอร์ต หรือว่าเกรดการเรียน เห้อ เหนื่อยจริงๆ ไม่อยากเป็นคนคิดมากเลย แต่มันหยุดไม่ได้