อยากรู้ว่ามีคนเป็นเหมือนเรามั้ย แล้วที่เรากำลังรู้สึกอยู่มันผิดรึเปล่า
คนที่เรากำลังพูดถึงอยู่คือแม่เราเอง เราเป็นลูกคนโต มีน้อง2คน ซึ่งอ่อนกว่าเรามาก เราก็รับหน้าที่ดูแลน้องและดูแลงานบ้านมาตั้งแต่ช่วงขึ้นมัธยม
เพราะแม่กับพ่อทำงานหนักทุกวัน บอกก่อนว่าครอบครัวเราฐานะปานกลาง ค่อนข้างไปในทางที่สบายเลย แต่ก็เพราะพ่อกับแม่เราขยัย
น งานบ้านจะเราทำพวกล้างจาน ตากผ้า พับผ้า ดูแลน้อง ซึ่งก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับเรา เรารักแม่เรามากตั้งแต่เด็ก เพราะเราสนิทกับแม่มากกว่าพ่อเยอะ แต่พอเราโตขึ้น เรากลับรู้สึกรักแม่น้อยลงเรื่อยๆ ไม่ใช่แม่เราไม่ดีนะ แม่เราดูรักครอบครัว แต่แม่เป็นคนอารมณ์ร้อนและเอาแต่ใจ เป็นคนชอบพูดคำหยาบ พูดจาโผงผาง เราทะเลาะกับแม่หลายครั้ง และพยายามคุยด้วยเหตุผลตลอด แต่ส่วนใหญ่แม่ก็จะชนะแหละ เราต้องง้อทุกที หลายๆครั้งก็แอบน้อยใจ แต่ก็พูดไม่ได้ บางทีถึงขั้นร้องไห้ แม่ก็ไม่ได้สนใจ เราก็ไม่ได้อะไรนะ เพราะตอนไม่ทะเลาะกันก็รักกันดี จนตอนนี้เราเรียนจบแล้วทำงานแล้ว พร้อมเรียนต่อไปด้วย ซึ่งที่บ้านก็โอเค ที่บ้านตามใจเรากับน้องทุกเรื่อง อยากได้อะไร ถ้าให้ได้ก็จะให้หมด ทุกอย่างเหมือนเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์พร้อม แต่ความรู้สึกเรากลับไม่ได้ดีแบบนั้น บ้านไม่ใช่เซฟโซนของเรา เวลาเจอแม่จะต้องโดนบ่นจุกจิก หรือบางทีถึงขั้นโดนด่าในเรื่องเล็กๆน้อยๆตลอด ซึ่งเราก็ไม่ได้เถียงอะไร ก็ยิ้มๆแล้วก็ทำตาม แต่มันทำให้เราไม่อยากเจอแม่มากขึ้นเรื่อยๆ เราคิดตลอดว่า เราเป็นลูกที่ไม่ดีหรอ เราก็ไม่ได้เหลวไหล ไม่ได้หยาบคายกับพ่อแม่ พ่อแม่สั่งสอนเราแบบไหน อยากให้เป็นแบบไหน เราก็เป็นแบบนั้น แต่ทำไมเราถึงยังต้องโดนด่า โดนว่าอยู่ตลอด เคยคิดว่าถ้าแต่งงานมีลูกไป จะออกไปอยู่กับครอบครัว แล้วไม่มาหาที่บ้านเลย จะมาแค่ปีละครั้งสองครั้ง และคนที่อยากมาหาก็จะเป็นพ่อมากกว่า ไม่ได้บอกว่าจะไม่ดูแลพ่อแม่นะ แต่เราถูกเลี้ยงมาด้วยเงิน ไม่รู้สึกถึงความรัก ในความคิดเราคือจะตอบแทนด้วยเงินเท่านั้น แต่ถ้าให้เราบอกรักแม่ หรือพยายามเอาใจแม่ เราทำไม่ได้จริงๆ 
เราควรจัดการกับความรู้สึกยังไงดี มันผิดรึเปล่า ถ้าเราจะคิดแบบนี้